Novels by sammi'P

ราเชลคว้าแขนชายหนุ่มไว้แล้วดึงโน้มร่างสูงใหญ่ลงมาจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากหนา กรณ์ถึงกับตะลึงตาเบิกโพลงตกใจ “คุ... คุณ ทำไม!” กรณ์ลนลานถามยิ่งมองแววตาระริกไหวและริมฝีปากแย้มยิ้มของราเชลที่ดูฝืดเฝือแล้วยิ่งต้องคิดหนักอดไม่ไหวโพล่งถามออกไป “ทำไมทำแบบนี้”“ไม่มีอะไร ก็แค่จูบบำบัด”“ศาสตร์ไหนของคุณผมไม่เคยได้ยิน”สีหน้าชายหนุ่มดูจริงจังมากจนราเชลได้แต่ฝืนยิ้มรสจูบของชายหนุ่มให้ความรู้สึกหวามไหวจนหล่อนแทบหยุดหายใจ “ขอบใจนะ จูบของเด็กหนุ่มนี่ให้รสชาติไม่เลวเลย ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะ” หล่อนพูดเสร็จก็ล้มตัวลงนอนห่มผ้าหันหลังให้เสร็จสรรพ เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์ชวนใจระทึกเมื่อครู่สักนิดกรณ์มองแผ่นหลังบางใต้ผ้าห่มแล้วใจอ่อนยวบ ร่างบอบบางไหวระริกเหมือนร้องไห้ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นที่จะปลอบหล่อนให้หายสนิทได้ร่างสูงเก้งก้างได้แต่ถอนหายใจแล้วออกไปจากห้อง แต่ความจริงแล้วไม่ได้ไปไหนไกลกลับนั่งอยู่เชิงบันไดหน้าบ้านอย่างนั้น ท้องฟ้ายามเช้าวันใหม่ยังคงครึ้มสลัวคล้ายจะมีเมฆฝนใหญ่ เอรินยืนอยู่ริมหน้าต่างของห้องพักที่เห็นมุมของสวนไม้หอมสีขาวนวลบานสะพรั่ง หญิงสาวสูดลมหายใจ

ราเชลสบถอย่างหงุดหงิดที่ต้องมาเล่นเจ้าล่อเอาเถิด แต่คำพูดของหนุ่มอ่อนวัยกว่า ก็หยุดหญิงสาวได้ชะงัดนัก “หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงไม่ได้ คุณรู้ไหมราเชลว่าบางครั้งโอกาสมันก็อาจจะผ่านเราไปโดยที่เราไม่ทันตั้งตัวหรือเตรียมใจไว้ก็ได้ จะมีประโยชน์อะไรถ้าหากความรักที่คุณถวิลหาเสียเหลือเกินจะต้องซื้อหามาด้วยเงินไม่ใช่หัวใจ แล้วจะมีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาเสียเวลากับคนที่ไม่รักคุณ จะดีกว่าไหมถ้าคุณจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ที่คุณมา...หรือคุณว่าไง” กรณ์เตือนสติหญิงสาวกลายๆ นึกเป็นห่วงเอรินที่ดูจะไม่รู้อิโหน่อิเหน่และทั้งราเชลก็ดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าความสัมพันธ์ของสองหนุ่มสาวจะก้าวหน้าไปไกลจนไม่อาจจะตามทันเสียแล้ว คำพูดชวนสะดุดหูของชายหนุ่ม ทำให้ราเชลมองด้วยสายตาจับผิด ดวงตาคลอไปด้วยน้ำใสนึกหวั่นใจกับคำปรามาส ทำไมจะไม่รู้ว่ามีความนัยอะไรบางอย่างที่แอบแฝงอยู่ในคำพูดของเขา มันทำให้หล่อนนึกสงสัยและจะต้องจะรู้ให้ได้“เงียบเลย อย่าเศร้ามาก มันขัดกับหน้าสวยๆ ของคุณ”ราเชลดวงตาวาวโรจน์ ตะคอกถามชายหนุ่ม “หมายความว่าไง บอกมานะ!” “ก็เปล

“โทษที ฉันลืมตัวไป” ชานนท์ได้แต่รับผิดเสียงอ่อย “ฉันนอนกอดเธอทุกคืนจนเป็นความเคยชินไปแล้ว”เอรินได้ฟังถึงกับหน้าแดงก่ำก่อนจะตีเพียะที่แขนล่ำ “บ้า... คุณมันบ้าอยากให้ฉันหัวใจวายตายจริงๆ สินะ อ๊ะ!” ไม่ปล่อยให้โดนร่างบอบบางแต่ฝีปากกล้าค่อนขอดนาน ชายหนุ่มประทับจูบลงบนริมฝีปากบางแผ่วเบา เอรินไม่ทันตั้งตัวถึงกับยืนนิ่งพอหนำใจแล้วชานนท์ก็โอบกอดแนบแน่น อ้อมกอดอบอุ่นทำให้ร่างเล็กกว่าอ่อนระทวยเคลิบเคลิ้ม กว่าจะรู้สึกตัวผละออกห่าง แต่เขากลับกอดรัดแน่นเข้าไปอีกพร้อมเสียงกระซิบแผ่วเบา “ฉันไม่เข้าใจเลยเอริน”“ไม่เข้าใจอะไรคะ” หล่อนแนบใบหน้าเข้าหาไหล่กว้างของชายหนุ่ม “ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะรักเธอได้มากถึงขนาดนี้ เมื่อก่อนฉันคิดว่ารักมินมากจนต้องลงสนามแย่งชิงกับนายโอม แต่พอแพ้ฉันกลับอยู่มาได้อย่างไม่เจ็บปวดมากนัก” ชานนท์นึกถึงเรื่องราวในอดีต “แต่พอเป็นเธอ เธอกลับทำให้ฉันรักจนแทบบ้า”“ทั้งที่เรายังรู้จักกันไม่มากพอเลย” หล่อนแย้ง “ฉันจะไม่ยอมให้มีอะไรมาพรากเราจากกันอย่างแน่นอน” ชานนท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แต่ก็เป็นคำที่ทำเอรินถึ

ท่ามกลางแสงจากโคมไฟสลัวที่ปักเว้นระยะตลอดทางเดิน กรณ์ยืนตะลึงอยู่มุมหนึ่งของประตูบ้านอย่างงงงัน นานพอกับพัชระที่เพิ่งกลับจากร้านอาหารกลับมาเจอเข้าพอดี เขาต้องแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของชายหนุ่มอารมณ์ดีอย่างกรณ์จึงเอ่ยถาม “ดึกแล้วมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะเรา”“ลุงพัช!” กรณ์ถึงกับสะดุ้งผละจากประตู “ผมก็นึกว่าใคร คือผมจะมาดูเอรินว่าดีขึ้นรึยังแต่มันดึกแล้วก็เลย...” กรณ์พูดตอบเสียงดังกว่าปกติและเหลือบมองเข้าไปในบ้านเป็นระยะโดยที่พัชระไม่ทันได้สังเกตเห็น เขาเป็นห่วงเอรินถ้าเกิดพ่อของหล่อนรู้ความจริง“มาสิมา ลุงรู้ว่าเราเป็นห่วง มีแต่ลูกสาวลุงนั่นแหละที่ไม่รู้” “คุณลุงครับ คือผมไม่ได้...” กรณ์อึกอัก “ยังไม่ห้าทุ่มเลย ลุงจะเข้าไปดูเอรินพอดี ไปด้วยกันสิจะได้หายห่วง” พัชระตบบ่าให้กำลังใจก่อนจะเดินนำเข้าไป แต่เมิ่อนึกอะไรได้จึงหยุดถาม“ว่าแต่โครงการของเราใกล้เสร็จรึยัง”“อีกพอสมควรครับลุง” กรณ์ตอบสีหน้าไม่ค่อยดีเมื่อนึกถึงที่โดนมัณฑนากรสาวคาดโทษและโทรตามจิกตลอดจนรำคาญและตอนนี้เขาต้องปิดโทรศัพท์หนีเพราะหล่อนคอยแต่เซ้าซี้“ถ้าเสร็จเมื่อไหร่ ลุงขอฝากเอรินด

เอรินสะอึกสะอื้นทั้งยังยกสองมือกางกันไม่ให้เขาเข้าประชิดตัวได้ ชานนท์ไม่พูดพล่ามทำเพลง คว้าร่างบอบบางได้ก็ดึงเข้ามากอดจูบที่ขมับอย่างปลอบโยน “ตีฉันเลย ฉันรู้ว่าไม่เอาไหนที่ไม่ปฏิเสธราเชลให้จริงจัง แต่ฉันรักเธอนะ ฉันต้องการเธอ... แค่เธอคนเดียวที่ฉันผูกพันทั้งร่างกายและจิตใจ เธอคนเดียวที่ฉันจะยกย่องให้เป็นภรรยาและยอมผูกมัดตัวเองด้วยการจดทะเบียน เธอรู้ใช่ไหมว่าทั้งหมดนั้นไม่เคยมีใครได้มันแม้แต่ราเชล” “ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากรู้แล้ว” เอรินสะอึกสะอื้น“อะไรนะ! หมายความว่าไงที่ว่าจดทะเบียน” อติมาถึงกับอุทานกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างอวบเดินเข้ามาใกล้ดึงลูกสาวออกจากวงแขนชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว เอรินถึงกับหน้าถอดสีมองแม่ทีคนรักทีไม่รู้จะทำอย่างไร ในขณะเดียวกันกับที่ชานนท์ก็โดนกันไว้ไม่ให้เข้าใกล้“ใครจะบอกฉันได้ ที่พูดว่าจดทะเบียนหมายความว่ายังไง เอริน!” “แม่จ๋า หนู ขอโทษ ขอโทษนะจ้ะแม่”“ขอโทษเรื่องอะไร” อติมาเขย่าแขนลูกสาว “บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”“หนูขอโทษ หนูจดทะเบียนสมรสกับเขาแล้ว”“ได้ยังไง! ทำแบบนี้ได้ยังไง ลูกเห็นแม่เป็นอะไร ทำไมท

แม่ของเอรินฟังไม่ผิด ถึงบอกไม่หมดแต่เขาตั้งใจบอกเล่าสัมพันธ์กลายๆ เขาเกลียดการถูกปฏิเสธ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างที่คิด เพราะสีหน้าว่าที่แม่ยายเปลี่ยนไปฉับพลันทันใดคำสารภาพจากปากของหนุ่มใหญ่คมเข้มตรงหน้า ยังคงดังก้องอื้ออึงในหูไม่หยุดหย่อน คำที่อติมาถึงกับตกใจแทบช็อค ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินเรื่องนี้จากปากชายหนุ่มที่สูงวัยกว่าลูกสาวถึงสิบปี แถมเขายังทำตัวน่าไว้ใจว่าเป็นแค่แขกไม่ได้มาก้อร่อก้อติกลูกสาว“หมายความว่ายังไง! รับผิดชอบ” อติมาทวนคำขึ้นเสียงสูงไม่อยากคิดอกุศลแต่ร่างท้วมนิดๆ เริ่มไหวโอนเอน “หรือว่าคุณ!”“คุณแม่ครับ ระวังนะครับ”“ไม่ต้องเข้ามา ฉันยืนไหว” อติมาสูดลมหายใจลึกยืนพิงโต๊ะ “บอกมาว่าหมายความว่ายังไง”ชานนท์ถึงกับชะงัก กลัวใจแม่ยายและกลัวคำปฏิเสธที่เขาไม่ทันเตรียมใจ“ผมขอโทษครับคุณแม่ ที่ทำให้ตกใจ แต่ผมกับเอริน... เรา”ยังไม่ทันพูดจบ ดวงหน้าคมเข้มก็หันไปตามแรงตบสั่นสะเทือน รู้สึกถึงความชาบนใบหน้าด้านซ้ายและคาวเลือดอุ่นๆ ในกระพุ้งแก้ม“นี่สำหรับความไว้เนื้อเชื่อใจที่ฉันมีให้คุณ” อติมากำหมัดแน่น “ค่าที่คุณคิดว่าลูกฉันเป็นสินค้าใช้เงินฟาดหัวแล้วอาศัยเล่ห์กลพา

“วางยาอีกแล้วเหรอ มุกซ้ำไปป่าวยะ”“เออ เห็นว่าคราวก่อนโดนเด็กนี่หักหน้าก็เลยจะสั่งสอนแต่มันดันรอดไปได้ซะก่อน คืนนี้เลยวางแผนจะเผด็จศึกมันให้ได้”“วันนี้มันก็น่าหมั่นไส้จริงๆ นั่นแหละ แต่งตัวยั่วซะ น่าหมั่นไส้ชะมัด”สามสาวหัวเราะชอบใจ แล้วอีกคนที่เป็นผู้ฟังมาตลอดก็โพล่งขึ้น “ดี จะได้รู้ซะมั่งว่าคิดจะแข่งกับคนสวยอย่างพวกเราผลที่ได้จะเป็นยังไง”“เจอของจริงเข้าไป อาจจะติดใจนายอรรถเลยก็ได้มั้ง”หญิงสาวชุดขาวแต่ท่าทางจะใจไม่ขาวสวยเหมือนชุดที่ใส่โพล่งคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีไม่งามเกิดขึ้นกับคีตา ผมไม่รู้ตัวเลยว่าห่วงใยเด็กนั่นจนนั่งไม่ติดแล้วจะแปลกอะไรในเมื่อคีตาเป็นของผม ใครที่คิดจะทำร้ายคีตาต้องเจอผม!รถของสามสาวแล่นออกไป ผมจึงเปิดประตูรถเดินตรงเข้าไปด้านในถามถึงชั้นที่จัดงานเลี้ยงจบการศึกษาของนายจุลอะไรนั่นแล้วจึงตรงไปที่ลิฟต์พอประตูลิฟต์เปิด ผมก็ก้าวออกมาไม่ทันที่ลิฟต์จะปิดด้วยซ้ำ ผมก็เห็นคีตาเดินแกมวิ่งออกมาจากห้องจัดงานตรงมาที่ลิฟต์ด้วยน้ำตานองหน้า ดูสภาพเขาแล้วใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลย หรือว่ามันทำร้ายคีตาแล้ว หรือว่าผมมาไม่ทัน!เชี่ย!ไอ้พวกภัยสังคมรวยเงินแต่สมองก

“โธ่พ่อ! ทำซะผมเป็นไอ้ชั่วไปเลย” ผมส่ายหน้าดิกหลังจากพ่อถามผม ผมไม่เห็นว่ามันสำคัญ ถึงพ่อถามถึงกำพืดเด็กนั่น แต่แล้วผมจะถามใครล่ะ ทำไมผมต้องรู้ในเมื่อความสัมพันธ์ของเราก็แค่ชั่วคราว“ถึงเด็กคนนั้นจะเป็นผู้ชาย แต่ถึงยังไงแกก็ต้องรับผิดชอบ”“ผมจะรับผิดชอบได้ไงล่ะครับ พ่อคิดว่าสังคมไทยจะให้ผมกับเด็กนั่นแต่งงานกันเหรอ”“ฉันไมได้หมายความอย่างนั้น”“พ่อวางใจเถอะ ขนาดเด็กนั่นยังจำผมไม่ได้ แล้วผมก็ไม่คิดรื้อฟื้นด้วย” ผมแย้งให้พ่อคลายใจ แต่พักเดียวจริงๆ ผมก็ถูกพ่อเหวี่ยงหมอนเข้าใส่โดยไม่ได้ตั้งตัว“ไอ้ลูกชั่ว!”“อะไรอะพ่อ!”“ทำเรื่องหมาๆ แล้วยังทำนิสัยหมาๆ อีกนะแกนี่!” พ่อด่าเสร็จก็ไอโขลกๆ อาการเหมือนจะกำเริบขึ้นอีกผมเห็นท่าทางพ่อเหมือนเจ็บปวดก็คิดว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของโรคแต่เปล่าเลย พ่อเงยหน้าสบตาผมด้วยความรู้สึกผิดหวังจนผมรู้สึกได้เกิดอะไรขึ้นกับพ่อกันแน่...ปกติพ่อไม่เคยมายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม และผมก็ไม่เคยนอนกับใครที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้า แต่กับเด็กคนนั้นอาจจะเป็นข้อยกเว้นทุกอย่างที่ผมมีผมชอบ...ใช่สิ...ผมชอบตอนที่ได้ควบคุมเด็กคนนั้น จับเขาพลิกซ้ายขวาหน้าหลังตามใจ เหมือนเราสองคนเข้ากันไ

“ก็ดีแต่ดูเชย แบบกุญแจใจไรงี้” “หมายถึงเป็นกุญแจไขใจต่างหาก มันเป็นนามแฝงของผมที่ใช้สมัครช่องยูทูปไว้ลงเพลงไง” “ทำไมต้องกุญแจไขใจ” ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะ เหลือบตามองเขาก่อนตอบ “ก็เอาไว้ไขคนที่ไม่มีดนตรีในหัวใจไงฮะ คุณก็พิสูจน์ด้วยหูตัวเองแล้วนี่ว่าเพลงของผมเป็นยังไง คุณชอบไหมฮะ”เขาส่ายหน้า...“ไม่ชอบเหรอ” ผมถามอย่างกระตือรือร้น อยากได้คอมเมนต์จากคนหน้านิ่งที่น่าจะพอรู้จักเพลงคลาสสิคดูบ้าง “เฉยๆ” “ว้า แต่ผมคิดว่าเพลงของผมเจ๋งนะ ฟังแล้วคุณจะทิ้งเรื่องราวหนักหน่วงในชีวิตลงได้แน่นอน”“มั่นใจขนาดนั้นเชียว”“ฮะ ผมมั่นใจ” ผมรับคำแข็งขันแต่เขากลับหลุดหัวเราะใส่ผมหน้าตาเฉย “คุณถนอมน้ำใจผมสักนิดก็ไม่มีใครว่านะฮะ แค่พูดว่าเพลงเพราะแค่นี้จะตายรึไง” “ก็ไหนอยากให้ฉันเมนต์ไม่ใช่เหรอ” เขาถามพลางหัวเราะขบขันอีกแต่ผมไม่ขำด้วยจึงเมินหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แล้วเขาก็โพล่งขึ้น “ฉันไม่ได้ชอบไม่ได้เกลียดเพลงคลาสสิคของนาย แต่นาราชอบเพลงของนายมากจริงๆ” “น้องคนนั้นน่ะเหรอฮะ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น เขากระตุกยิ้ม หันมามองผมพร

พอรถแล่นออกไปได้ระยะหนึ่ง ผมเหลียวไปมองแล้วหันกลับมาถอนหายใจโล่งอก กว่าจะรู้ตัวว่ารถหยุดการเคลื่อนไหวก็ต่อเมื่อนายตรีคชาเอานิ้วปัดแก้มผมจนสะดุ้งหันมาสบตาเขาเข้าพอดี ผมรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตเข้าให้อย่างจัง “คุณทำอะไรฮะ!” ผมร้องลั่นเขยิบหนีจนชิดประตู เขายกยิ้มนิดๆ ตอบ “ก็เปล่านี่” “แต่เมื่อกี้คุณยัง...”“อ๋อ สำรวจดูว่านายบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”ผมงันไปด้วยความขัดเขิน รู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวเมื่อเงยหน้ามองกระจกหลังและพบว่าเขาจ้องผมผ่านกระจกไม่วางตา“ผมไม่เป็นไรฮะ”“เห็นแล้ว แล้วก็เห็นด้วยว่าวันนี้นายจัดเต็มแค่ไหน” เขาพูดเท่านั้นก็ออกรถทันทีที่สัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นไฟเขียว “จะไปงานเหรอถึงแต่งหน้าทำผมขนาดนี้”“ฮะ คุณก็เห็นแล้วเมื่อตอนเย็น”“ว่าจะทักอยู่แต่พอดีนาราอยู่ด้วย”“น้องคิดได้ไงอะคุณ ว่าผมเป็นแม่ ทั้งที่มันไม่ใช่ คุณควรบอกน้องให้เข้าใจนะฮะ”ผมตัดสินใจพูดออกไป มันคงจะดีกว่าที่ให้น้องนาราแยกแยะให้ออกว่าชายหญิงมีลักษณะต่างกันยังไงเขาไม่เคยสอนลูกหรือไงว่าผู้หญิงกับผู้ชายลักษณะทางกายภาพไม่เหมือนกัน ผมได้แต่ครุ่นคิดจนนึกได้เมื่อเขาพูดขึ้น“แล้วไม่รู้หรือไงว่านายแต

ผมสะดุ้งหันขวับมาตามเสียง ปู่ค่อยๆ ก้าวออกมาจากห้องด้วยท่าทีอ่อนแรง ผมรู้ว่าปู่แก่แล้วแต่ไม่เคยเห็นปู่มีอาการอย่างนี้มาก่อนมันทำให้ผมใจหาย!“ทำไมปู่เซ็นชื่อในเอกสารนี้ฮะ”“ก็เจ้าสัวเขาขอมา”ผมงง...เจ้าสัวทำแบบนี้ทำไม...“นี่มันอะไรกันฮะปู่! ทำไมหนังสือนี่ถึงเขียนว่าปู่ยกผมให้เป็นลูกบุญธรรมเจ้าสัวแล้วยังอยู่ในความดูแลของนายตรีคชานั่นอีก ทำไมฮะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ปู่”“เจ้าสัวเขาเอ็นดูแก”“แต่ผมไม่รู้จักเจ้าสัวเลย” ผมแย้งน้ำตาเริ่มปริ่มเข้าใจว่าปู่อาจจะรำคาญที่ผมดื้อไม่ยอมเรียนต่อสักทีแต่ผมเป็นห่วงปู่นี่นา...“ปู่แก่แล้ว”“ผมรู้ว่าปู่แก่แล้ว แล้วยังไงฮะ ปู่ไม่รักผมแล้วเหรอถึงต้องยกผมให้คนอื่น” ผมละล่ำละลักถาม แต่ปู่กลับส่ายหน้าเบาๆ ราวกับหมดแรง“เพราะปู่รักแก ถึงต้องยกแกให้เขา” “ได้ไงอะปู่! ผมไม่ไป ผมจะอยู่กับปู่” “ก็ไม่ได้ให้ไปตอนนี้ ปู่หมายถึงหลังจากปู่ตาย” “ปู่!”“แกจำอาทิตย์ก่อนที่ปู่ไปโรงพยาบาลได้ไหม”“จำได้ฮะ”“หมอบอกว่าปู่ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้าย”ปู่ตอบเสียงสั่นพลันหลบตา เอผมผงะ น้ำตาคลอโดยไม่รู้ตัว“ไม่จริง! ไม่จริงใช่ไหมปู่”“จริ

“แต่นารา...” เด็กน้อยหน้าเบ้ ตาแดงช้ำ “พ่อบอกว่าไม่ได้ ไหนว่าแค่จะมาดูคุณครูสอนเปียโนไง”“ฮึ! แต่ว่า...”“พ่อรู้ว่านารารู้ว่าเขาไม่ใช่คุณแม่ จริงไหม”“ค่ะ” เด็กหญิงก้มหน้ารับคำคอตก“แล้วทำไมยังเอาแต่ใจอีก”“ก็นาราอยากได้พี่คนสวยมาเป็นคุณแม่นี่คะ”“แต่คนไม่ใช่ตุ๊กตา พ่อซื้อหาให้ไม่ได้หรอกนะ”“ก็ไม่ต้องซื้อสิคะ แค่คุณพ่อทำให้พี่เขาชอบคุณพ่อก็พอ เดี๋ยวก็เป็นแม่ของนาราเอง”เอ๋!แบบนี้ก็ไม่ได้ปะ!ผมนึกค่อนในใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะตอบลูกสาวเอาแต่ใจของเขายังไง ไม่นานเขาก็โพล่งขึ้น“นารา พ่อว่าเรากลับบ้านกันก่อน เอาไว้พ่อค่อยคิดดูอีกทีนะคะ”“แน่นะคะคุณพ่อ”“พ่อเคยโกหกนาราเหรอลูก”ผมเฝ้ามองเขาตอบลูกสาวตัวน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่มีทีท่าหงุดหงิดที่เด็กหญิงเอาแต่ใจชนาดนั้นเลย เป็นผมหน่อยไม่ได้ ผมคงไม่ทนแบบนี้“คุณพ่อต้องสัญญาก่อน”“คำสัญญาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไป กลับได้แล้ว”“ฮึ คุณพ่อไม่น่ารักเลย”เด็กหญิงหน้ามุ่ยกอดอกจ้องคนที่เรียกว่าพ่อแล้วปีนขึ้นไปนั่งที่เบาะหน้าคู่คนขับไม่ยอมนั่งข้างหมอนั่นที่เปิดประตูตอนหลังของรถรอผมได้ยินเสียงเขาถอนใจ ดวงตาที่มองมายังผมเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ด

เสิ่นเฉินพูดจบก็หันหลังกลับไปทางเดิม แต่ไม่ทันได้ไปอย่างใจก็ถูกน้ำเสียงตัดพ้อดักทางไว้อีก“คิดจะเดินหนีข้าอีกแล้วรึ!” นางตวาดอย่างคนเอาแต่ใจแล้วไพล่หาเรื่องต่อ “อย่าหาเรื่องทะเลาะกับข้าเพราะถิงถิงนะ ข้าไม่ยอม”“ถิงถิงมาเกี่ยวอะไร”“ก็เจ้าน่ะ...” ฟางลี่หลิวเอ่ยเพียงนั้นก็ยั้งไว้ จะให้พูดได้อย่างไรว่านางได้ยินเขาละเมอเรียกชื่อน้องสาวบุญธรรมของนางช่างน่าโมโหเสียจริงๆเมื่อใดกันที่นางจะก้าวพ้นจากการเป็นเงาของฟางถิงถิง น้องสาวบุญธรรมที่หาควรคู่กับเสิ่นเฉินแม้แต่หัวนอนปลายเท้าก็หามีไม่ ยังริอาจมาเทียบชั้นกับนาง“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบให้เจ้าถามถึงนาง”“ข้าถามถึงในฐานะเพื่อนก็เท่านั้น เจ้าน่ะคิดมาก” เขาเสียงอ่อนลงแล้วรวบมือเล็กๆ มากุมก่อนจะดึงร่างนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้กดจูบเบาๆ หนึ่งที “หากข้าไม่มีใจต่อเจ้าข้าคงไม่ทำเช่นนี้”“เจ้าจะบอกว่าที่ทำไปนั้นเพราะรักข้าหรือเพราะที่แท้เห็นข้าเป็นตัวแทนใคร”“ไม่มีหรอกน่า” อวี๋เสินเฉินหลบตาวูบก่อนตอบ “เจ้าอย่าคิดเล็กคิดน้อยเลย” “ก็แล้วข้าควรคิดหรือไม่เล่า” นางน้ำเสียงออดอ้อนขึ้นมาทันทีที่ถูกเอาใจ ขณะสบดวงตาอวี๋เสิ่นเฉินที่เพ่งมอง ยิ่งเขาทำท่าทีอึ

ถึงแม้ภายในคฤหาสน์จะมีเรื่องคอขาดบาดตายเกิดขึ้น แต่ฟางลี่หลิวที่อยู่ด้านนอกกลับยังไม่รู้เพราะมัวแต่พลอดรักอยู่กับอวี๋เสิ่นเฉิน นักดนตรีหนุ่มรูปงามแห่งเหลาบุปผาที่ชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่เลื่องลืออีกทั้งยังเป็นคนรักของที่มีสถานะต่ำชั้นกว่าฟางลี่หลิวเพราะอวี๋เสิ่นเฉินเป็นบุตรชายคนเดียวของอวี๋เหลียนเถ้าแก่เนี้ยเหลาบุปผา เพราะความหลังเก่าก่อนของมารดาทำให้เขากับฟางลี่หลิวถูกกีดกัน แต่คนอย่างฟางลี่หลิวหรือจะยอมแพ้ นางที่นิสัยดื้อรั้นยังคงลักลอบพบปะกับเขาเป็นประจำ และครั้งนี้ก็เช่นกันที่อวี๋เสิ่นเฉินใจอ่อนยอมอยู่สองต่อสองกับนางในโรงเตี๊ยมเก่าๆ ท้ายตรอกเจ็ดที่แสนห่างไกลผู้คน“เจ้ายังไม่พอใจอีกรึ ลี่หลิว”“ยัง ยังไม่ ไม่มีวันพอ” นางกระซิบเสียงแผ่วแล้วระดมจูบริมฝีปากหนาหวานฉ่ำรสรักไม่ลดละ“ข้าว่าดึกมากแล้วนะ เจ้าควรกลับไปได้แล้ว”“ไม่กลับ กว่าข้าจะได้อยู่สองต่อสองกับเจ้าก็ยากลำบากจะแย่แล้ว”“วันหน้าก็ยังมี” “แต่ข้าแทบมิอยากรอแม้แต่ชั่วยามเดียว” นางไม่เพียงปฏิเสธความหวังดีของคนรักแต่ยังดื้อรั้นอีกอวี๋เสิ่นเฉินพรูลมหายใจอึดอัดก่อนจะดันร่างระหงที่คร่อมทับเขาอย่างกระหายขึ้นแล้วเบี่ยง

“คุณหนูรองดื้อรั้นจะเก็บฝักบัวให้คุณหนูใหญ่ ก็เลย ก็เลยตกลงไป เป็นข้าเองเจ้าค่ะ ที่มิได้ดูแลคุณหนูให้ดี...” เชียนเอ๋อร์หรือจูลี่เชียนลูกสาวคนเดียวของจูชิงเอ่ยเพียงนั้นก็ยกแขนเสื้อปิดหน้าร่ำไห้ “หากคุณหนูเป็นอะไรไปข้าจะทำยังไง”“ใจเย็นๆ” ผู้บิดาปลอบ“อ้าว! ที่แท้เป็นคุณหนูรองหรอกรึ” สาวใช้อาวุโสถามหน้าง้ำ“ใช่แล้ว ก็ต้องเป็นคุณหนูรองของข้า หรือจะเป็นคุณหนูใหญ่ไปได้เล่า”“โธ่เอ๊ย เช่นนั้นก็ช่างเถอะ นางโลดโผนออกปานนั้น ข้าว่าไม่นานคงขึ้นมาจากน้ำได้เอง”“เอ๊ะ! ป้า!”จูลี่เชียนรู้ดีว่านางไม่ถูกชะตาฟางถิงถิงเป็นทุนเดิมเพราะบังอาจตีเสมอคุณหนูใหญ่ผู้เป็นที่รักของนาง แต่ก็มิกล้าแสดงออกมากนักเพราะเกรงใจพ่อบ้านใหญ่ที่ให้ความเอ็นดูคุณหนูกำพร้าอยู่เสมอ “นี่มิใช่เวลามากความ ข้าว่ามัวแต่ทะเลาะเบาะแว้งมิทันการคุณหนูจมน้ำกันพอดี”จูลี่เชียนได้ฟังก็ยู่หน้าพลันชี้มือไปกลางสระที่มีร่องรอยกระเพื่อมของน้ำเป็นวงกว้างก่อนละล่ำละลักต่อ “แต่... แต่ว่ามี... มี มีคน... คน ชะ... ช่วย...”“ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดเถอะลูกพ่อ ระวังโรคลมชักของเจ้ากำเริบ” พ่อบ้านว่าพลางตบบ่าลูกสาวอย่างร้อนใจก่อนหันไปตวาดบ่าวชายร่างบึกบึนที่

ทางด้านกวางน้อยเนื้ออ่อนที่ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเหยี่ยวทะเลทรายจอมวายร้ายจับกิน ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บฝักบัวอย่างสนุกสนาน “คุณหนูขึ้นมาเถิด ระวังจะตกเรือนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอกเชียนเอ๋อร์ ข้าต้องเก็บฝักบัวให้หลิวเอ๋อร์ก่อน” ฟางถิงถิงเอ่ยพลันเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้วัยใกล้เคียงกันกับนางร้องเสียงหลงห้าม “โธ่! ให้เด็กๆ เก็บให้แทนเถิดนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอก หากเก็บไม่ถูกใจ มีหวังพวกเจ้าถูกหลิวเอ๋อร์ดุเอา เห็นทีไม่ดีแน่” ดรุณีน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตามองหาฝักบัวขนาดพอเหมาะทั่วทั้งสระเต็มไปด้วยบัวสีขาวบานสะพรั่งไม่ต่างจากฝักบัวอวบงามที่ชูช่อรออยู่ นางค่อยๆ เลือกอย่างพิถีพิถันจนเจอที่หมายตา แต่ทว่ามันช่างไกลสุดมือเอื้อม“อีกนิดเดียว โธ่! เชียนเอ๋อร์ เจ้าจับเรือให้ข้าที ข้าจะเอื้อมไปเด็ดฝักบัวดอกนั้น”“แต่มันไกลมากนะเจ้าคะคุณหนู!”“เถอะน่า เจ้าก็รอบนศาลาแล้วผูกเชือกกับเรือให้ข้า ข้าอยากเอามันไปให้หลิวเอ๋อร์ ถ้านางเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ”นางว่าพลางค้อมตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งเกาะกาบเรือแน่น อีกมือเอื้อมสุดปลายมือแต่คว้าได้แต่ลม“โอ๊ย! ไกลไป ข้าเอื้อมไม่ถึง เจ้าปล่อยเชือกอีกนิดสิเชียน

หลี่ชงเหอแค่นยิ้มหยันขณะเดินตามเศรษฐีฟางเข้ามาด้านในคฤหาสน์ตระกูลฟางใหญ่โตโอ่โถงสมฐานะเศรษฐีใหญ่ฟางจงซวิ่นผายมือเชื้อเชิญเขาอีกทั้งพินอบพิเทาเป็นอย่างมาก“ไม่ทราบว่าบ้านข้าคับแคบเช่นนี้ นายท่านจะพักได้หรือไม่” เศรษฐีฟางถูมือถูไม้ผายมือให้ “เรือนนี้เหมาะที่สุดแล้วสำหรับแขกระดับนายท่านที่อุตส่าห์ตอบรับคำเชิญ”หลี่ชงเหอหันกลับมากระตุกยิ้มเย็นชาก่อนเอ่ย “ที่นี่ดีเกินกว่าที่ข้าคิดไว้มาก มิทราบว่าเป็นการรบกวนท่านมากไปหรือไม่ หากว่ารบกวน ข้าก็...”“หามิได้ๆ แค่นายท่านยอมมาพักที่คฤหาสน์ของข้า ก็นับว่าเป็นเกียรติมากแล้ว”“ข้าเองก็เป็นแค่พ่อค้าวานิช จะมีศักดิ์มีศรีใดเทียบเท่าคนใหญ่คนโตได้เล่า”“แต่นายท่านมีบุญคุณช่วยชีวิตข้าไว้จากพวกโจรป่า ข้าน้อยต้องตอบแทน”“ก็แค่ข่วยเหลือกันยามมีภัย มิใช่เรื่องสลักสำคัญอันใดต้องต้อนรับขับสู้ถึงเพียงนี้”“แต่ข้าน้อยไม่ลืม นายท่านก็เป็นผู้มีเกียรติที่ข้าน้อยนับถือและอยากทำการค้าร่วมด้วยไปอีกนานๆ หากเป็นไปได้ก็อยากทวงถามสัญญาที่เคยฝากฝังบุตรีกับนายท่านด้วย”“ข้าไม่ลืมหรอก”“เช่นนั้นนายท่านตกลงปลงใจแล้วหรือไม่ขอรับ”“ตกลงปลงใจอย่างไร”หลี่ชงเหอแม้รู้แต่แกล้งไขสื

ร่างอรชรในชุดบางพลิ้วสีฟ้าสีหน้าตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นคมกระบี่วาววับผ่านเข้ามาในครรลองสายตา ไม่เพียงเท่านั้นมันยังจ่อที่ลำคอของนางในระยะประชิดจนรู้สึกถึงความเย็นเฉียบเมื่อแรกสัมผัสฟางถิงถิงตัวสั่นงันงกเมื่ออีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาดวงหน้าแนบชิดอย่างจงใจ “ทำอะไร” “ข้ามิได้ทำ!” หลี่ชงเหอมองปราดไปที่มือนางก่อนตะคอกถาม “หลักฐานคามือยังว่ามิได้ทำรึ!” ฟางถิงถิงถึงคราวจำนนจนปล่อยหลักฐานที่ว่าหลุดมือไปต่อหน้า สุดที่หลี่ชงเหอจะรั้งไว้เพราะมันหายลับไปในรัตติกาลเสียแล้ว “นี่เจ้า! รู้หรือไม่ว่าทำอะไรลงไป อยากตายใช่หรือไม่!” เขาตะคอกซ้ำกำข้อมือนางกระชากเข้าหาจนร่างอรชรปะทะเข้ากับอกแกร่ง “ก็คือ คือ ข้า ข้ามิได้” นางละล่ำละลักขณะเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอีกฝ่ายและรู้ตัวว่าถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง “นี่เจ้า! เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้านะ!” “ไม่ปล่อยหากเจ้าไม่บอกเจตนาของเจ้า” “ข้ามิได้มีเจตนาร้ายหรอกน่า” นางเสียงแข็ง ดวงตาวาวโรจน์จ้อง “หากไม่ปล่อย ข้าจะร้องให้คนช่วย” หลี่ชงเหอกระตุกยิ้มมุมปากกระชับร่างอรชรแน่

บนเรือตอนนี้ทั้งตำรวจ เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานกำลังทำงานกันอย่างขมักเขม้น ในขณะที่ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ปาร์ตี้บนเรือถูกทยอยพาตัวขึ้นฝั่งไปให้ปากคำต่อที่สถานีตำรวจ อาคเนย์มองตามสองตำรวจใต้บังคับบัญชาของตนส่งสัญญาณให้ เขาจึงต้องเร่งมือนำตัวแอลให้ไปสถานีตำรวจ เพราะอาคเนย์เป็นคนเดียวที่ไม่เกรงอิทธิพลนายหัวทรงพล แต่แอลก็ยังก่อกวนไม่หยุด“ไปได้แล้ว”“ไปไหน”“สถานีตำรวจไง”“ไปทำไม”“ไปรอพ่อนาย”“เฮ้ย! ไม่เอา ผมไม่ไป ปล่อยผมเลยนะ”แอลขัดขืนด้วยการกระตุกข้อมือข้างที่ใส่กุญแจแรงๆ จนอาคเนย์ดึงมือไว้อาคเนย์คิดว่าที่อ้างชื่อทรงพลจะทำให้แอลจนมุม แต่ไม่มีทางที่เด็กแสบจะแพ้ไปได้“สอบปากคำตรงนี้เลยนะคุณตำรวจ นะ”“ไม่ได้”“ทำไมล่ะ” แอลได้ทีซบไหล่อาคเนย์ก่อนจะใช้มืออีกข้างอ้อมมากอดหมับเข้าที่กล้ามแขนเป็นมัดของผู้กองหนุ่ม คราวนี้อาคเนย์ถึงกับค้างไปเลย “เอามือออกไป” “แหม เห็นใส่กุญแจมือติดกับผม น่าจะอยากตัวติดกับผมนี่นา” แอลเสียงยานคางทำหน้าล้อนิดๆ อาคเนย์ถอนใจหนักหน่วงก่อนตอบ“ประสาทสิ อย่าพูดจาทะลึ่งทะเล้นแบบนี้กับเจ้าพนักงาน”แอลฟังแล้วชะงัก ดว

“พี่อิน...” เด็กหญิงเดินมาหยุดลงตรงหน้าอินทัชก่อนจะยื่นกล่องของขวัญให้ “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” “ขอบใจนะน้อง...” อินทัชค้างไป ก่อนจะลูบท้ายทอยแก้เก้อ เพราะจำชื่อน้องคนสวยไม่ได้เด็กหญิงเหมือนจะรู้รีบแนะนำตัว “หนูชื่อกุ๊กกิ๊กค่ะ เรียกกิ๊กเฉยๆ ก็ได้”“น้องกิ๊กคนน่ารักนี่เอง ขอบใจนะ” “เอาไว้เปิดดูนะคะว่าชอบไหม”“คนน่ารักให้ก็ต้องชอบอยู่แล้ว”เหอะ...อาคเนย์หมั่นไส้อินทัชที่ตอบเด็กหญิงไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทีกับเขาไม่เห็นจะได้อย่างนี้บ้าง คิดแล้วก็ฉุน อาคเนย์จึงคว้าแขนอินทัชลากออกมา“ไป กลับบ้าน”“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวฮะพี่เน”“จะอยู่ร่ำลาน้องคนนั้นรึไง”อาคเนย์กระชากเสียงใส่ทำให้อินทัชหน้าจ๋อย กว่าจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อลมหึงหวงพัดผ่านไปได้ครู่หนึ่ง“พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยเก้อๆ“ไม่เป็นไรฮะ ผมไม่หนีพี่เนไปไหนหรอกน่า”ตอนนั้นอาคเนย์ไม่รู้แล้วว่านั่นคือความรู้สึกหึงหวงอินทัชเป็นครั้งแรกอินทัชคือรักแรกของเขา...รักตลอดมา...แม้อินทัชจะไม่ให้อภัยเขาก็ตาม...อาคเนย์หยุดยืนนิ่งจนแอลที่เดินตามหลังต้องหยุดตาม“หยุดทำไม”จู่ๆ อาคเนย์ก็หันกลับมาเผชิญหน้าด้วยระยะห่างแค่ไม่กี่คืบ “นา

“แต่ว่า...” พิชญะเหลือบมองผู้เป็นนายที่ส่งสายตาให้จึงเบี่ยงตัวออก “ครับคุณแอล” “ผมจะให้ปากคำคุณตำรวจรูปหล่อ” “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ” อาคเนย์ตอบขอไปทีขณะมองหาที่เหมาะๆ สำหรับสอบปากคำเด็กหนุ่มไม่ให้เลี่ยงหนีไปได้“เอาตรงนั้นละกัน” แอลมองตามอาคเนย์ที่ชี้มือไปทางหัวเรือก็หัวเราะจนผู้กองหนุ่มนึกฉุน “หัวเราะทำไม” “อยากหาที่เงียบๆ คุยกันสองต่อสองก็ไม่บอก” อาคเนย์ถึงกับถอนใจ ปัดมือเด็กหนุ่มออก “อย่ามาเล่นแถวนี้” “ผมก็ไม่ได้เล่น... ผมเอาจริง”ถ้าไม่เห็นแก่หน้าที่ อาคเนย์คงต่อปากต่อคำไปแล้ว เพราะขณะที่เขาสะกดกลั้นอารมณ์จากการถูกยั่วเย้า เด็กหนุ่มที่จ้องเขม็งมายังส่งแววตาท้าทายและยกยิ้มมุมปากขณะลอยหน้าลอยตาตอบเมื่อครู่ช่างยียวนกวนประสาทเสียจริง...อาคเนย์ทอดถอนใจจนเด็กหนุ่มหน้าใสยื่นมือมาตรงหน้า“อะไร”“ใสกุญแจมือไง”อาคเนย์ปัดมือเด็กหนุ่มที่ยกขึ้นมาในระดับสายตาเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียว“อย่ามากวน”“ก็พี่รูปหล่อจะพาผมไปให้ปากคำไม่ใช่เหรอ”“แล้วยังไง”“ถ้าไม่กลัวว่าผมจะโดดทะเลหนี ก็ให้ใส่กุญแจมือไง”“ก็ลองสิ”“แน่ใจนะ” แอ

“สันนิษฐานว่าอย่างนั้นครับ”ไม่ทันขาดคำของจ่าประกอบ อาคเนย์ก็พยักหน้ารับรู้ เขาพอรู้ว่าเคสนี้น่าจะระดับผู้มีอิทธิพลเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะช่วงเวลาที่โรคระบาดกำลังแรงเช่นนี้ มีไม่กี่คนนักหรอกที่จะมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นเขาไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะเป็นใคร ลุกเต้าเหล่าใคร ทรงอิทธิพลมาจากไหน เบื้องลึกเบื้องหลังยิ่งใหญ่เพียงใด เขาก็แค่ทำหน้าที่ในส่วนที่ต้องทำ ทำให้เต็มที่โดยไม่เห็นแก่หน้าใคร...เรือเร็วตำรวจน้ำที่อาคเนย์และพวกแล่นเข้าใกล้จุดหมายกลางทะเลเข้าไปทุกทีจนกระทั่งเรือยอร์ชลำเล็กๆ ที่เห็นไกลลิบเมื่อครู่ปรากฏแก่สายตาชัดเจน พบว่าเป็นเรือยอร์ชลำใหญ่ชนิดจัดปาร์ตี้สักยี่สิบสามสิบคนได้สบายหึ... ท่าทางจะรวยจัดอาคเนย์หมายมาดขณะที่เรือเร็วเทียบเข้าลอยลำใกล้ๆ กระทั่งหยุดนิ่ง คนเรือพาดสะพานเหล็กจากกาบเรือเร็วไปยังอีกฝั่งของเรือยอร์ชจึงเร่งรีบขึ้นไปยังที่เกิดเหตุโดยไวภาพที่เห็นตรงหน้าคือกลุ่มหนุ่มสาวชายหญิงในชุดว่ายน้ำนั่งหันหลังชนกันที่โชฟากลมตรงกลางเรือ แต่ละคนหน้าตาหวาดกลัว บ้างแสดงความไม่พอใจที่ถูกสอบปากคำทีละคน อาคเนย์มองเลยผ่านไปจนถึงชายหนุ่มผอมเพรียวสวมเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้

“หวังว่าเราจะร่วมมือกันได้เป็นอย่างดี”“ครับ”จ่าประกอบพยักหน้ารัวๆ แสดงความเคารพด้วยการยืนตัวตรงทื่อคล้ายรอคำสั่ง ส่วนคนตัวสูงกว่าได้แต่ลูบท้ายทอยเบาๆ สีหน้าเหมือนจะร้องไม่ร้องแหล่ อาคเนย์เห็นดังนั้นจึงตบบ่าทั้งสองแรงๆ คนละที“ไป... ทำงานกัน”“เดี๋ยวครับ”ผู้กองหนุ่มชะงักถามกลับ “มีอะไร”“เราสองคนขอโทษที่คิดว่าผู้กองเป็นนักข่าวแต่ที่แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท”อาคเนย์หลุดขำก่อนตอบ “จ่านี่มีอารมณ์ขันนะ โอเค เราอย่าเสียเวลาเลย รีบไปกันดีกว่า”“ครับ”“ว่าแต่เรือนั่นของใครนะ” สองตำรวจหนุ่มมองหน้ากัน ท่าทีอึกอักจนผู้กองหนุ่มต้องถามย้ำอีกรอบ “ผมถามว่าใครเป็นเจ้าของเรือลำเกิดเหตุ ได้ยินที่จ่าบ่นว่าเจอตอ” “เอ่อ... ครับ ตอเบ้อเริ่มเลย” ประกอบอ้ำอึ้ง “เรือลำนั้นเป็นของนายหัวทรงพลครับ” อาคเนย์ขมวดคิ้วเมื่อฟังจบ เขาแน่ใจว่าที่ศึกษาข้อมูลก่อนจะลงมาประจำการท้องที่นี้ว่า นายทรงพล พิชัยรุ่งเรือง เป็นคนใหญ่คนโตที่คนในพื้นที่ให้ความเคารพมากที่สุดคนหนึ่ง และยังเป็นเจ้าของบริษัททัวร์ ช.รุ่งเรือง ที่สิทธาเพื่อนสนิทของเขามีหุ้นส่วนอยู่ อะไรจะบัง

“วอศูนย์รับแจ้งเหตุสองสี่หนึ่งจากเรือประมง พบร่างผู้เสียชีวิตและผู้ต้องสงสัยบนเรือยอร์ชระหว่างเกาะพีพีถึงเกาะราชา พิกัดเจ็ดองศายี่สิบเจ็ดลิปดาเหนือ จุดตัดเก้าสิบแปดองศา สามสิบเจ็ดลิปดาตะวันออก หัวเรือมุ่งหน้าขึ้นทิศเหนือ ขอกำลังตำรวจน้ำเสริมด่วน”“รับทราบปฏิบัติครับ”จ่านายสิบร่างอวบผมเรียบแปล้รีบกดโทรแจ้งหน่วยงานเกี่ยวข้องเสร็จก็วางหูโทรศัพท์เสียงดัง ปิดแฟ้มสำนวนเก็บเข้าที่ เลื่อนเก้าอี้ออกห่าง บิดขี้เกียจแล้วบ่นข้ามโต๊ะไปหานายตำรวจอีกคน“เหนื่อยชิบหายเลยว่ะ”“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอจ่า”“นอน ผมหมายถึงคดีใหม่มาอีกแล้ว แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ผู้กองคนใหม่จะมาซะทีตะหาก”จ่าสิบพุงพลุ้ยบ่นไม่หยุดทำให้นายตำรวจร่างสูงชะลูดอีกคนที่ยังไม่ละสายตาจากเอกสารกองพะเนินตรงหน้าต้องเออออห่อหมกไปด้วย“น้องใหม่ สน.เราไม่รักษาเวลาเลย”“นั่นดิ ไหนว่าจะมาวันนี้ นี่ก็สายแล้วต้องมาแล้วแต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา”“ไม่รู้ไปขัดแข้งขาใครเข้าถึงโดนเด้งมาอยู่นี่ได้” เจ้าของร่างสูงชะลูดตอบแต่โดนจ่าพุงพลุ้ยบุ้ยใบ้ให้มองชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ไม่ไกลแล้วกระซิบปราม “เบาๆ หน่อยหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง”“เออ ลืมๆ”สองคน