แต่อาจจะดีเหมือนกัน ส่งมันไปให้พ้นตาแลกกับชุดแต่งงานชุดเดียวอีกทั้งถ้าคนผู้นั้นไม่สับปลับส่งราชรถมารับลูกเลี้ยงของนางไปให้ไกลตาได้ นับว่าเป็นพระคุณกับสกุลจินใหญ่หลวง...
แต่นางพลาด...
เสียงโหวกเหวกดังมาจากด้านนอกทำให้จินฮูหยินที่ตั้งท่าจะหาเรื่องจินซิงซินต่อถึงกับหยุดชะงัก ไม่นานก็ปรากฏร่างเล็กผอมแห้งของพ่อบ้านหม่าวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น
“ฮูหยินขอรับ มีแขกมาที่หน้าประตูขอรับ”
“ใคร” นางเอ่ยเสียงวางอำนาจ
“เขาบอกว่าที่ตกลงกับฮูหยินเมื่อวานนี้ขอรับ”
จินฮูหยินแค่นยิ้มแต่ตาวาวเป็นประกายทันใด “มาตามสัญญา นับว่าคนจริง ไปเชิญเข้ามา”
“เอ่อ คือว่า” พ่อบ้านอึกอักหน้าซีดหน้าหดหลบตาก่อนเอ่ยต่อ “ข้าเชิญแล้ว แต่เข้าบอกว่าจะไม่เข้ามาด้านในขอรับ”
“ว่าอะไรนะ!”
“เขาบอกว่าจะมารับตัวคุณหนูซิงซิน แต่ไม่เข้ามาด้านขอรับ”
“สามหาว! ทำเช่นนี้ไม่เห็นหัวสกุลจินเลยรึ”
“ขะ ข้าไม่รู้”
“ไม่ได้ถาม!” นางตวาดลั่นก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปแต่ยั้งไว้หันกลับมาที่จินซิงซินแล้วชี้หน้าคาดโทษทันที “ห้ามออกไปจนกว่าข้าจะตกลงกับคนผู้นั้น เข้าใจหรือไม่ซิงซิ
