“ก็เห็นนั่งเงียบเลยคิดว่าอยากเข้าเพื่อทบทวนความหลังอันหอมหวานระหว่างเราที่เคยมีร่วมกันเร็วๆ ส่วนเรื่องที่เธอบอกว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกไปเอาความมั่นใจมาจากไหนกันฮึ” ยักไหล่ยิ้มๆเมื่อยั่วได้สำเร็จ พลางโน้มหน้ามาหอมแก้มนวลที่ไม่มีเครื่องสำอางหนาเหมือนคืนนั้นเมื่อรถติดสัญญาณไฟแดงพอดี แบบนี้น่าหอมน่าฟัดกว่าตั้งเยอะเพราะได้สัมผัสเนื้อแท้มากกว่า
“อย่ามาพูดบ้าๆนะ! ฉันอ้อนวอนคุณแทบตายแต่คุณไม่เห็นใจฉันเลยแม้แต่น้อยนิด ยังจะกล้าพูดว่ามันคือความหลังอันหอมหวานอีกเหรอคุณชาร์ตัน! คุณใจร้ายย่ำยีฉันทั้งเป็น ทั้งๆที่เราไม่เคยแม้แต่จะรู้จักกันด้วยซ้ำ ฉันนอนกับใครหน้าไหนก็ไม่รู้ เป็นโรคเป็นคนยังไงก็เดาไม่ออก คุณรู้ว่าฉันเมามากแค่ไหน คุณรู้อยู่แก่ใจไอ้คนเลว พอมีสติฉันขอร้องคุณก็ไม่หยุด คุณทำให้ฉันร้องไห้แทบเป็นแทบตาย เจอกันยังมีหน้ามาประกาศปาวๆว่าเป็นผัวฉันอีก แบบนี้มันสมควรแล้วเหรอคะมิสเตอร์ชาร์ตัน หยาง” ในที่สุดก็ระเบิดความอัดอั้นตันใจออกมาจนหมด ว่าจะไม่ร้องไห้มันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“ฉันขอโทษและฉันก็เกลียดน้ำตาเธอมากด้วยเลิกร้องไห้สักทีขอร้องล่ะดาร์ลิ่ง ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ” ดึงร่างบางที่กำลังตัวสั่
