ครั้นกล่าวคำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็พากันตกตะลึง
บรรดาสมุหพระอาลักษณ์มองหน้ากันทีหนึ่ง สีหน้าไม่สู้ดีนัก
สมุหพระอาลักษณ์เหลียงลุกขึ้นยืนประสานมือกับจงเสี้ยน “ไทฮองไทเฮา เรื่องนี้คือเรื่องของวังหลัง ไทฮองไทเฮาทรงจัดการก็พอ พวกกระหม่อมไม่เหมาะอยู่ มิเช่นนั้นพวกกระหม่อมขอทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ?”
วันนี้ไทฮองไทเฮาเชิญพวกเขามาร่วมฟัง ก็เพราะต้องการให้พวกเขาเป็นพยานในเรื่องนี้ จะได้มีคำอธิบายให้กับราชสำนัก
แต่อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่สมควรให้พวกเขามีส่วนร่วม เพราะสุดท้ายแล้วมันเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของอดีตฮ่องเต้ ยากจะรับรองว่าทุกคนจะปิดปากสนิทเก็บเป็นความลับ
แต่ไรมาราชวงศ์ทำงานรอบคอบเสมอ ดังนั้นทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจ ทันทีที่หมู่โฮ่วฮองไทเฮาถูกเอาผิดประหารชีวิต พวกเขาก็ไม่รอดเหมือนกัน
เป็นขุนนางในเมืองหลวง สาเหตุการตายที่มากที่สุดก็คือรู้มากเกินไป
ราชครูถงโบกมือและพูดด้วยความหงุดหงิด “ไทฮองไทเฮาให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ย่อมมีจุดประสงค์ นั่งก่อนเถอะ อย่าได้พูดมาก”
อยู่ในราชสำนัก ราชครูถงเผด็จการเสมอ เหล่าสมุหพระอาลักษณ์ซื่อตรงจนเคยชิน เมื่อได้ฟังคำพูดของเขาในเวลานี้ ทุกคนพาลรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง
