ตอนที่25 หมดแรง
“หนูอิ่มแล้วเรากลับกันเถอะค่ะ” เด็กสาวเอ่ยขึ้นเมื่อกลืนลูกชิ้นลูกสุดท้ายลงคอพร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ขณะที่ซันเดย์ทานเนื้อที่เธอลวกให้แค่ชิ้นเดียว
“เรียกพนักงานมาคิดเงิน”
“เราต้องเอาใบนี้ไปจ่ายที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าค่ะ”
เมื่อจ่ายเงินเสร็จก็เดินตรงดิ่งมาที่รถทันทีและขับออกไปด้วยความเร็ว ระยะทางจากห้างไปถึงคอนโดปกติใช้เวลาประมาณ 30 นาที แต่ดูจากความเร็วที่รถกำลังวิ่งอยู่ตอนนี้คาดว่าคงใช้เวลาไม่เกิน 20 นาที
“กินยังไงเลอะยันเสื้อ” เสียงเรียบกล่าวตำหนิเด็กสาว ดวงตากลมโตก้มสำรวจเสื้อด้านหน้าตัวเองทันที
“เอ๊ะ! เปื้อนตอนไหนนะ บนรถมีน้ำเปล่าไหมคะ”
“เอาไป” น้ำเปล่าขวดเล็กยื่นมาตรงหน้าเด็กสาว
“ขอบคุณค่ะ”
“เปื้อนตอนไหนนะอุตส่าห์ระวังแล้วนะเนี่ย อ้ะ! เปียกหมดเลย” ขณะที่ณิชากำลังเทน้ำใส่ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กเพื่อเช็ดคราบที่เปื้อนบนเสื้อออก ซันเดย์ก็เบรกกะทันหันจนน้ำในขวดหกใส่เสื้อเป็นวงกว้างจนเห็นบราเซียร์ด้านใน
“คุณเบรกทำไมคะ”
“รถคันหน้าเบรก”
“เขาเบรกตอนไหนคะ หนูเห็นเขาขับนำรถเราตั้งไกล” เด็กสาวหัวเสียที่โดนอีกฝ่ายแกล้งจนตอนนี้เนื้อตัวเธอเปื้อนไปหมด และวันนี้ไม่ได้หยิบเสื้อคลุมติดกระเ
