Novels by Davide

ตอนที่5 เพียงแค่เงาพลอยใสในวัย17 ปี เริ่มโตเป็นสาวเต็มตัว กำลังนั่งหัดเล่นกีตาร์อยู่ที่ม้าหินอ่อนในสวนหย่อมที่เดิมในวันหยุดเมื่อเสร็จจากการทำงานในครัวและทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ตามที่ได้รับมอบหมาย เด็กสาวใช้เวลาว่างระหว่างช่วงกลางวันมานั่งทบทวนบทเรียนและฝึกเล่นดนตรีซึ่งเป็นอีกอย่างที่พลอยใสชอบทำ กีตาร์ตัวโปรดเป็นของชิ้นแรกที่เธอเก็บเงินซื้อเองจากค่าขนมที่ชาร์วีให้ในแต่ละวัน พลอยใสชื่นชอบดนตรีเพราะรู้สึกว่าเสียงดนตรีทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย และเธอก็ชอบเสียงกีตาร์โดยเฉพาะแนวอะคูสติก“ทำไมโน๊ตตัวนี้แกะยากจังนะ” พลอยใสพึมพำกับตัวเองเมื่อนั่งแกะโน๊ตเพลงที่ต้องการไม่ได้สักที อีกไม่กี่วันเธอก็ต้องไปสอบกับอาจารย์ที่สอนวิชาดนตรีแล้ว พลอยใสถอนหายใจออกมาเป็นระยะเมื่อการเล่นกีตาร์ของเธอยังไม่เป็นที่พึงพอใจเสียงกีตาร์ดังไปรบกวนการทำงานของเจ้าของบ้านที่วันนี้หยุดทำงานอยู่ที่บ้าน และบังเอิญเปิดหน้าต่างห้องทำงานเพื่อรับลมเย็น ๆ และอากาศบริสุทธิ์ จนต้องหยุดชะงักงานในมือและตั้งใจฟังเสียงกีตาร์ที่ไม่เคยได้ยินในบ้านหลังนี้มาก่อน“ใครมาดีดกีตาร์แถวนี้” ชาร์วีอดไม่ได้ที่จะโผล่หน้าออกมาดูต้นตอของเสียงนั้นแต่

ตอนที่ 4 เจ้านายในความลับเด็กสาวในชุดนักเรียนกระโปรงลายสกอตเสื้อนักเรียนสีขาวแขนสั้น เดินตามทางเดินไปขึ้นรถตู้ของบ้านฮาร์เปอร์ที่จอดรออยู่บริเวณลานหน้าบ้านและมีคนขับยืนประจำอยู่ที่รถ“ตั้งใจเรียนกันให้ดีเพื่ออนาคตที่ดีของตัวเองนะ วันนี้พี่ติดงานสำคัญไม่ได้ไปส่งเดี๋ยวคนขับรถจะพาไป” ธาราที่ติดงานสำคัญกับชาร์วีในตอนเช้าแต่ก็เดินมาส่งเด็กสาวทั้งสามคนขึ้นรถพร้อมให้กำลังใจในวันเปิดเรียนวันแรก หลังจากที่พลอยใสและเพื่อนอีกสองคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้วรถตู้สีดำก็แล่นออกจากอาณาจักรบ้านหลังใหญ่มุ่งตรงไปยังโรงเรียนนานาชาติชื่อดังที่มีค่าเทอมแพงติดอันดับต้น ๆ ของประเทศไทย“ว้าว ทำไมวันนี้ที่โรงเรียนดูครึกครื้นมากเป็นพิเศษนะว่าไหม” แก้วใสพูดขึ้นมาหลังจากที่รถเคลื่อนตัวเข้าสู่บริเวณโรงเรียน ซึ่งกว่ารถตู้ที่พวกเธอนั่งจะหลุดจากการจราจรที่หนาแน่นได้ก็กินเวลาพอสมควรเพราะรถติดตั้งแต่ทางเข้าไปจนถึงด้านในโรงเรียน เนื่องจากเป็นวันเปิดเรียนวันแรก ผู้ปกครองต่างมาส่งลูกหลานด้วยตนเอง“ก็วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกก็ต้องดูครึกครื้นเป็นธรรมดา ตอนนี้ฉันตื่นเต้นจนอยากจะลงจากรถเดี๋ยวนี้เลย” ผ้าไหมหันไปตอบแก้มใสก่อนจะหั

ตอนที่ 3 ส่งเสียเลี้ยงดู“ปะ เด็ก ๆ ทานขนมกันเสร็จหรือยังจะพาไปดูที่พัก” เสียงธาราดังขึ้นหลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของชาร์วีและเดินตรงมายังเด็กสาวทั้งสามคนที่กำลังนั่งคุยกันสนุกสนาน“ทำไมพี่ธารากลับมาเร็วจังคะ? พวกเรายังกินขนมฝีมือป้าณีไม่อิ่มเลย” พลอยใสที่กำลังจะหยิบขนมเข้าปากเป็นคำที่เท่าไหร่ไม่รู้ ทำตาละห้อยเหมือนกับว่าเวลาแห่งความสุขกำลังจะโดนพรากไป“ไม่ใช่พวกเราหรอกที่ยังไม่อิ่มเธอคนเดียวต่างหากพลอยใสฉันกับผ้าไหมอิ่มตั้งนานแล้ว” แก้วใสแย้งขึ้นทันควัน พลอยใสจึงส่งขนมในมือเข้าปากแล้วเคี้ยวด้วยสีหน้าละห้อยเมื่อมองดูขนมที่ยังเหลืออยู่ในจาน“ไม่กลัวอ้วนเหรอเราน่ะเห็นขนมเป็นไม่ได้เลยนะ” ธาราที่เดินมาถึงกลุ่มเด็กสาวขยี้หัวพลอยใสเบา ๆ อย่างเอ็นดู“ก็ขนมฝีมือป้าณีอร่อยนี่คะ อร่อยกว่าขนมที่พี่ธาราเคยซื้อไปฝากอีก” พลอยใสรีบกลืนขนมลงคอก่อนจะคว้าน้ำมาดื่มตามทันทีเพราะกลัวว่าธาราจะรอนาน“ไม่ต้องกลัวหรอกต่อไปนี้ได้กินฝีมือป้าณีจนเบื่อแน่” ธาราบอกกับพลอยใส เด็กสาวจึงยิ้มแป้นก่อนจะรีบเก็บจานขนมและแก้วน้ำไปคืนป้าณีที่ในครัวโดยมีผ้าไหมและแก้มใสเดินตามไปด้วย“ที่พักของพวกเราอยู่ที่นี่ด้วยหรือเป

ตอนที่ 2 จดจำเหยื่อพลอยใสเก็บเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวใส่ในกระเป๋าที่ธาราเป็นคนเตรียมมาให้เพราะพรุ่งนี้รถที่บ้านฮาร์เปอร์จะมารับตอนเก้าโมงเช้า“พรุ่งนี้เราจะต้องย้ายบ้านกันแล้วนะเจ้าหมี”เด็กสาวพูดกับตุ๊กตาตัวโปรดที่นอนกอดทุกคืน โดยไม่ลืมที่จะเก็บใส่กระเป๋าไปด้วยพร้อมกับรูปแผ่นเล็กที่เธอขอแม่แก้วมาเมื่อสองปีก่อน เป็นรูปของชายหนุ่มเมื่อครั้งที่นำเงินและของเล่นมาบริจาคให้บ้านเด็กกำพร้าเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเป็นรูปของชายหนุ่มที่เธอไม่รู้จักแต่รู้ว่าเขาคือผู้มีพระคุณ แม้จะเป็นรูปที่มองเห็นแค่ด้านข้างแต่ก็พอมองออกว่าคนในรูปนั้นรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเพียงใด และหวังว่าสักวันเธอจะมีโอกาสได้เจอตัวจริงและขอบคุณเขาด้วยตัวเองเช้าวันถัดมาพลอยใสเข้าไปกราบลาแม่แก้วซึ่งเป็นคนที่ดูแลเธอและเพื่อน ๆ มาตั้งแต่เล็กด้วยน้ำตาที่นองหน้า“พลอยมาลาค่ะแม่แก้ว” ร่างอรชรที่กำลังเจริญเติบโตเข้าสู่วัยสาวคลานเข่าเข้าไปหาผู้ที่เลี้ยงดูเธอมาแต่อ้อนแต่ออก“แม่ขอให้พลอยโชคดีนะลูกเป็นบุญของหนูกับเพื่อนที่คุณชาร์วีให้ความเมตตา อนาคตด้านการเรียนของพวกหนูคงไม่ลำบากแล้วแม่ดีใจด้วยจริง ๆ ไปอยู่บ้านใหม่ก็ทำตัวดี ๆ ทำให้เขารัก เ

ตอนที่ 1 เข้าถ้ำเสือบ้านเด็กกำพร้าห้าปีก่อน“พลอยใสเสร็จหรือยังวันนี้มีผู้ใหญ่ใจดีจะมาเลี้ยงขนมและมีของเล่นมาแจกพวกเรานะ ตอนนี้แม่แก้วเรียกให้ไปรวมกันที่โรงอาหาร ไปกันเถอะเดี๋ยวเราค่อยมาล้างกันต่อ” เสียงเรียกของเพื่อนรุ่นเดียวกันในขณะที่พลอยใสยังคงทำหน้าที่ไม่เสร็จเพราะวันนี้เป็นเวรทำความสะอาดห้องน้ำของเธอและเพื่อน“ไปก่อนได้เลยจ้ะ พลอยล้างพื้นใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวพลอยรีบตามไป” เสียงเล็กตะโกนบอกเพื่อนที่กำลังทำความสะอาดอยู่อีกห้องหนึ่ง“ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อนนะ พลอยอย่าช้าล่ะเดี๋ยวแม่แก้วดุเอา” แก้มใสเด็กหญิงวัยเดียวกันตะโกนกลับมา“จ้า เดี๋ยวพลอยจะรีบตามไป” พลอยใสส่งเสียงออกมาจากห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเพื่อนวิ่งออกไปจากบริเวณนั้น หลังจากเพื่อนของเธอวิ่งไปรวมกับเด็กคนอื่นที่โรงอาหารพลอยใสจึงรีบจัดการหน้าที่ของตนเองให้แล้วเสร็จเพื่อจะได้รีบตามเพื่อนไป“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณแก้วไหมครับผมจะได้ให้คนของเราจัดเตรียมห้อง” ธารามือขวาคนสนิทของชาร์วี ไลก้า ฮาร์เปอร์ เอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดบริเวณบ้านเด็กกำพร้าที่มาเฟียหนุ่มอุปถัมภ์อยู่“ไม่ต้อง วันน

ตอนที่34 งานแต่งงาน 5 เดือนผ่านไปหลังจากที่ญาดาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ได้กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้าน จนมาถึงวันนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้นใกล้จะกลับมาเป็นปกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นทางด้านผู้ใหญ่ของกองทัพก็รับรู้และยินดีที่ลูกชายคนเล็กของบ้านจะมีแฟน ที่สำคัญที่บ้านคุณหมอหนุ่มยังรู้ดีตั้งแต่ต้นว่าลูกชายตัวเองแอบหลงรักเด็กผู้หญิงที่อยู่เมืองไทย เพราะตลอดระยะเวลาที่ชายหนุ่มไปเรียนเมืองนอกกว่าสิบปีไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ชีวิตมีแต่เรียนกับสนามแข่งรถ และยังแอบพกรูปเด็กผู้หญิงผมเปียติดตัวตลอดเวลาถึงขนาดใส่กรอบเล็กๆ วางไว้ในห้องนอนการคบหาระหว่างทั้งสองคนอยู่ในการรับรู้และยินดีจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แต่มีอีกหนึ่งคนที่จะดีใจมากเป็นพิเศษคงหนีไม้พ้น..ทัพบก ผู้ที่ใฝ่ฝันอยากมีน้องสาวเป็นของตัวเอง และหลงรักเด็กสาวตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกเมื่อตอนสั่งอาหารแล้วไรเดอร์สาวขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าสายฝนที่ตกหนักเพื่อนำอาหารมาส่ง เด็กสาวที่เปียกปอนไปทั่วตัวแต่ก็ยังยิ้มร่า เด็กสาวที่มีรอยยิ้มสดใสให้ทุกครั้งที่เจอกัน เด็กสาวที่อยากได้มาเป็นน้องสาวที่น่ารัก อ้อนเก่ง“รดา อาทิตย์หน้าตารางงานพี่ว่างเราพาคุณแม่ท่าน

ตอนที่33 คำตอบจากแม่ยาย ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์รดาที่วางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้น“สวัสดีครับ” กองทัพหยิบมากดรับสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือพี่ชายของเด็กสาว“คุณหมอเหรอครับ”“ครับ ตอนนี้รดาหลับอยู่ครับ คุณธนามีธุระด่วนจะคุยกับรดาไหมครับ ผมจะปลุกเธอให้”“ไม่มีครับ แค่ผมกลับมาที่ห้องพักแล้วไม่เจออยู่ที่นี่เลยโทรหานะครับ”“รดาหลับอยู่ที่ห้องทำงานผมครับ ช่วงเย็นคุณป้าน่าจะย้ายขึ้นมาพักฟื้นที่ห้องนี้นะครับ”“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว สวัสดีครับ”หลังจากที่วางสายเสร็จกองทัพก็ลุกเดินออกจากห้องไปและลงไปยังชั้นสามเป็นแผนกหัวใจและทรวงอก ห้อง ICU ที่อยู่ติดกับเคาน์เตอร์พยาบาลซึ่งมีคนไข้ชื่อญาดานอนรอดูอาการอยู่หลังการผ่าตัด“คนไข้เป็นอย่างไรบ้างครับ” กองทัพเดินเข้าไปในห้องพร้อมหยิบชาร์จที่เสียบอยู่ที่ปลายเตียงขึ้นมากวาดสายตาอ่าน“ความดันปกติ ชีพจรเต้นคงที่ คนไข้ฟื้นแล้วหลังจากออกจากห้องผ่าตัด ปฏิกิริยาทุกอย่างปกติและพึ่งหลับไปเมื่อสักครู่ค่ะ”“ร่างกายตอบสนองต่อการรักษาดี ช่วงเย็นรายงานอาการให้ผมทราบอีกที ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงผมจะย้ายคนไข้ขึ้นไปพักฟื้นด้านบน” เหมือนยกภ

ตอนที่32 รางวัลคนเก่ง “รางวัลพี่ล่ะครับ” เมื่อทั้งสองกลับขึ้นมาบนห้องพักส่วนตัวยังไม่ทันที่ประตูปิดสนิทดีคุณหมอหนุ่มก็ทวงถามหารางวัลทันที“รางวัลอะไรของคุณ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์” มือเล็กออกแรงผลักตรงหลังให้เดินไปยังห้องน้ำเพราะตอนนี้เธอแทบจะทนดมกลิ่นแอลกอฮอล์ในตัวชายหนุ่มไม่ไหว"นวดไหล่ให้พี่หน่อย ผ่าตัดตั้งหลายชั่วโมง..เมื่อยมาก" ยังไม่ทันที่รดาจะหันหลังออกจากห้องน้ำก็เจอเสียงอ้อนของคุณหมอหนุ่ม“อาบเสร็จแล้วเดี๋ยวหนูนวดให้นะคะ” รดาไม่ได้ปฏิเสธเลยทีเดียวแต่เลือกที่จะยื่นข้อเสนอต่อรองหรือเรียกอีกอย่างว่าการเอาตัวรอด“ต้องแช่น้ำอุ่นแล้วนวดไปด้วยกล้ามเนื้อถึงจะผ่อนคลาย” หลักการทางกายภาพถูกงัดขึ้นมาต้อนเด็กสาวให้จนมุม“เดี๋ยวเสื้อผ้าหนูเปียก ไม่มีชุดใหม่เปลี่ยน”“พี่สั่งให้เอกซื้อมาให้หนูใหม่แล้วสิบชุด อยู่ในตู้” เกมโอเวอร์สุดท้ายรดาก็เป็นฝ่ายแพ้ เดินไปเปิดน้ำอุ่นและผสมสบู่ลงในอ่างกุชชี่ขณะที่กองทัพจัดการถอดเสื้อผ้าออกจนหมดและตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอว“ว๊าย! คุณจะทำอะไรคะ” เชือกที่ผูกอยู่ที่เอวคอดถูกดึงออกโดยฝีมือของชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนซ้อน

ตอนที่31 หน้าห้องผ่าตัด“ขอโทษครับผมลืมเคาะประตู” ทั้งสองผละออกจากกันอัตโนมัติเหมือนเกิดแรงผลักของประจุไฟฟ้าขั้วบวกกับขั้วบวกหน้าห้องผ่าตัดเจ้าหน้าที่เข็นเตียงผู้ป่วยออกจากห้องพักหลังจากเตรียมความพร้อมก่อนทำการผ่าตัดมายังห้องผ่าตัดแผนกศัลยกรรม หญิงวัย 58 ปีนอนหน้าซีดปากซีดไร้เลือดฝาดอยู่บนเตียงสีหน้าเป็นกังวล“แม่คะ แม่ต้องสู้นะคะหนูกับพี่ธนาจะรอแม่อยู่ด้านนอก คุณหมอเก่งมากแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ” มือเรียวเล็กทั้งสองข้างยื่นไปกุมมือผู้เป็นมารดาด้านที่มีสายน้ำเกลือเสียบคาอยู่และอีกข้างก็มีเครื่องวัดออกซิเจนติดอยู่“จ๊ะลูก” ญาดาตอบกลับบุตรสาวเสียงแผ่วใบหน้าฝืนยิ้ม ยกมืออีกข้างมากุมมือบุตรสาวและบุตรชายออกแรงบีบเล็กน้อย“ผมกับน้องรอแม่อยู่ด้านนอกนะครับ” เสียงทุ้มอ่อนนุ่มสั่นเครือเล็กน้อยของชายหนุ่มคนที่ดูแลแม่มาตั้งแต่ผู้เป็นบิดาเสียไป ถึงข้างนอกจะดูเข้มแข็งแต่ข้างในก็แอบกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะรู้ถึงสุขภาพร่างกายของผู้เป็นมารดาอย่างดีว่าตอนนี้เข้าขั้นวิกฤตแค่ไหน“ธนาอย่าลืมที่สัญญากับแม่นะลูก” ก่อนเข้าไปด้านในยังไม่ลืมย้ำเตือนบุตรชายคนโตอีกรอบ“ครับแม่ แม่ก็อย่าลืมที่สัญญากับผมไว้นะครับ ว่าแม่

ตอนที่30 สู่ขอไม่เป็นทางการ“รดา พี่เอาหนังสือมาให้เผื่อหนูอยากอ่าน” กองทัพเปิดประตูเข้ามาได้จังหวะได้ยินตอนที่รดาคุยกับพี่ชายพอดี“ถามผมก็ได้ครับ ผมยินดีแสดงความบริสุทธิ์ใจทุกอย่าง” กองทัพเดินเข้าหยุดยืนขนาบข้างเด็กสาว ในมือยังถือหนังสือวารสารด้านธุรกิจของต่างประเทศที่รดาชอบอ่าน ซึ่งเล่มนี้เป็นเล่มใหม่ที่เขาฝากเพื่อนซื้อมาพึ่งส่งมาถึงเมื่อวันก่อน"ความจริงผมก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกคุณหรอกนะครับ แต่ฐานะการใช้ชีวิตของพวกเรากับคุณมันต่างกันมาก” ธนาชี้แจงเหตุผลให้คุณหมอหนุ่มฟังอย่างนอบน้อมและมีเหตุผล“ผมเข้าใจครับ และก็ไม่แปลกใจที่คุณจะเป็นห่วงรดา เราไม่เคยเจอกันหรือรู้จักกันมาก่อน พอเจอกันครั้งแรกผมก็มาแนะนำตัวในฐานะคนรักของน้องสาวคุณ เป็นใครก็ตกใจครับ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมกับรดารู้จักกันตั้งแต่ห้าปีก่อนตอนที่ผมยังเรียนแพทย์อยู่ที่โปแลนด์ แค่ขาดการติดต่อกันไปช่วงที่ผมไปต่อfellowที่อเมริกา มาเจอกันอีกครั้งตอนที่รดาเกิดอุบัติเหตุเมื่อสี่เดือนก่อนและได้เรียนรู้กันอย่างจริงจังช่วงที่รดาไปฝึกงานที่บริษัท คุณอาจจะมองว่าระยะเวลามันสั้นแต่เชื่อเถอะครับว่าผมรักเธอจริงๆ ผมรีบทำหน้าที่ของ

ตอนที่29 พบแม่ยายในฐานะแฟนของลูกสาวช่วงสายของอีกวัน“รดาตื่นได้แล้วครับ สายแล้วนะ” กองทัพเดินมาหย่อนสะโพกข้างขอบเตียง เสียงทุ้มนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง“อือ..หนูขออีกห้านาที” เสียงครางงึมงำในลำคอ ตาสองข้างยังปิดสนิท“หมดแรงขนาดลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ หืม” หนวดเคราที่กำลังขึ้นเป็นตอสีดำเสียดสีกับลำคอใต้ซอกใบหูจนคนที่นอนหลับอยู่รู้สึกจักจี้จากการรบกวน“พี่หมอ หนูขออีกห้านาทีนะคะ” เสียงหวานเอ่ยอ้อนคว้ามือหนาที่วางพาดอยู่บนตัวเข้ามากอดแนบใบหน้า จนกองทัพทำตัวไม่ถูกจำต้องจำยอมตามคำขอและทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ รอเวลา“หนูครับ วันนี้พี่จะพาหนูไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาล ถ้าไม่ยอมตื่นคุณแม่ท่านจะรอนานเอานะครับ” สิ้นคำพูดรดาก็ดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที“คุณจะพาหนูไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลจริงๆ เหรอคะ” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างลืมตัว หน้าอกคัพB ใต้เสื้อนอนตัวเล็กเสียดสีกับอกแกร่งจนกองทัพสัมผัสถึงความนุ่มเด้งได้“ถ้ายังอยากไปเยี่ยมแม่ พี่แนะนำให้ปล่อยพี่ก่อนครับ ก่อนที่หนูจะต้องนอนหมดแรงอยู่บนเตียงจนออกไปไหนไม่ได้” เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยบอกติดๆ ขัด ขณะที่จิตสำนึกกำล

ตอนที่ 5 แรกเจอ"แดกเหมือนของขาด...ที่อังกฤษไม่มีเหล้าขายหรือไง" เมกะมองหน้าเพื่อนอย่างปลงๆ เพราะเพื่อนแต่ละคนไม่เหมือนมนุษย์เดินดินเหมือนคนปกติทั่วไป ราวกับว่านรกขุมสุดท้ายส่งมาเกิดเพื่อป่วนโลกมนุษย์ให้วุ่นวายเดือดร้อนเพราะตั้งแต่เกิดได้โตมาเท่าที่จำความได้เพื่อนทั้งสามคนรวมทั้งเขาเองด้วยทำความดีไม่ถึง30เปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับความเลวค่อนไปทางชั่ว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเขาก็ไม่เคยรังแกใครก่อนแม้จะมีอำนาจในมือที่เหนือกว่าคนอื่นๆ"มี..แต่ไม่อร่อยเท่าเหล้าฟรีที่ผับมึง" เซนติตอบออกมาหน้าตายราวกับคำพูดพวกนั้นไม่มีนัยสำคัญอะไร"หึ" เมกะได้แต่ส่ายหัวเบาๆ ให้กับความกวนตีนของเพื่อนทางด้านของลีออนที่ตอนนี้เดินทางมาถึงแล้วกำลังเข้ามาทางด้านหลังผับอย่างเคยทำตึก ตึก ตึกเสียงรองเท้าผ้าใบสีขาวกระทบกับทางเดินเป็นจังหวะ เดินมาหยุดยังชั้นสองหน้าห้องทำงานของเมกะที่มีอิงดาวนั่งทำงานอยู่"เปิดประตู" ลีออนสั่งเสียงนิ่งเมื่อลูกน้องของเมกะไม่ยอมเปิดประตูให้เข้าไปสักที"นายอยู่ที่ห้องรับรองครับ เชิญคุณลีออนที่ห้องครับ" ลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูพูดขึ้นเสียงสั่นเล็กน้อยถึงแม้ว่าจะทำงานกับเมกะมานานแต่ก็น

ตอนที่ 4 วันแรก20:00 น. ณ ผับ MeGa"พี่ภัทรสวัสดีค่ะ" อิงฟ้าและอิงดาวกล่าวทักทายภัทรเมื่อเจอเข้ากับภัทรที่ประตูทางเข้า"สวัสดีครับ นายให้มารอพาน้องอิงดาวขึ้นไปบนห้องทำงานครับ" ภัทรบอกออกไปพร้อมเดินนำอิงดาวขึ้นไปชั้นบน"เดี๋ยวอิงขึ้นไปทำงานก่อนนะคะ ไว้เจอกันตอนเลิกงานค่ะ" อิงดาวโบกมือลาพี่สาวก่อนจะเดินตามภัทรลูกน้องคนสนิทของเมกะขึ้นไปด้านบนระหว่างทางขึ้นไปห้องเมกะ"สองห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของนาย เวลาเพื่อนนายมาสังสรรค์จะใช้ห้องนี้ ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอนของนายเวลานายทำงานดึกแล้วค้างที่นี่ทุกห้องจะมีประตูเชื่อมถึงกันหมด อิงอยู่ที่นี่ก็ห้ามเดินเล่นเพ่นพ่านจะเป็นอันตรายเอาเรายังเด็ก อีกอย่างลูกน้องทุกคนที่นี่ยังไม่รู้จักว่าอิงเป็นพนักงานที่นี่เข้าใจไหมครับ" ภัทรแนะนำโซนต่างพร้อมกำชับเด็กสาวตรงหน้าเพื่อความปลอดภัยของเธอเองเพราะเขาและเจ้านายไม่มีเวลามาเฝ้าตลอด24ชั่วโมงเพราะฉะนั้นสิ่งสำคัญคือต้องบอกให้เธอรู้ว่าพื้นที่ตรงไหนไปได้พื้นที่ตรงไหนเป็นพื้นที่ต้องห้าม"รับทราบค่ะพี่ภัทรสุดหล่อ" อิงดาวรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ"เดี๋ยวนายจะเข้ามาอีกประมาณ20นาที อิงนั่งรอไปก่อนพี่จะไปเช็กความเรียบร้อยด้

ตอนที่ 3 โลกกว้างทางด้านอิงดาวที่ตอนนี้ตื่นแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน ด้วยความที่วันนี้รู้สึกตื่นเต้นที่อิงฟ้าจะพาไปสมัครงานที่ผับ MeGa ซึ่งเป็นชื่อเดียวกันกับเจ้าของผับ"อิง กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว 10โมงพี่จะพาไปเจอคุณเมกะ เขาต้องการจะเจออิงและสัมภาษณ์อิงด้วยตัวเองว่าจะรับอิงเข้าทำงานไหม เพราะอายุของอิงยังไม่ถึง20" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นเพราะหลังจากใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวก็เกือบ30นาที แต่น้องสาวตัวดียังนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนอยู่เลยทั้งๆ ที่อิงดาวตื่นก่อนเธอด้วยซ้ำ"ค่ะ..พี่ฟ้าคนสวย อิงจะรีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไวเลยค่ะ รับรอง20นาทีเรียบร้อยทุกอย่างแน่นอน พี่ฟ้าแต่งตัวเสร็จแล้วไปทานข้าวที่บ้านอิงนะคะ แม่โทรมาเมื่อกี้ว่าเตรียมกับข้าวเสร็จแล้วและเตรียมเผื่อพี่ฟ้าด้วยค่ะ" อิงดาวพูดจบก็กระโดดลงจากเตียงวิ่งลงบันไดอย่างเร็ว หายแว็บไปด้านหลังบ้าน"คงปีนรั้วข้ามไปอีกสินะ เฮ้อ! จะออกประตูหน้าบ้านดีๆ เหมือนคนปกติไม่เป็นสินะเจ้าเด็กแสบ" อิงฟ้าได้แต่ถอนหายใจกับความซนของน้องสาว อายุก็18จะเข้า19ปีอยู่แล้ว จะเข้ามหาลัยอยู่แล้วยังวิ่งซนเป็นเด็กอยู่อีกทางด้านของเมกะ"ฮัลโหล..ไอ้เฟมโต วันนี้พวกมึงจะมากี่โม

ตอนที่ 2 ไม่มีความสงบสุขอีกต่อไปพรึบ กรี๊ดๆๆๆๆ อือๆๆๆๆๆๆ"เงียบครับ เงียบก่อน พวกเราไม่ได้จะมาทำร้ายคุณ" เจเนสรีบยกมือขึ้นปิดปากดารินเจ้าของบ้านทันทีเพื่อไม่ให้ส่งเสียงดังเพราะไม่เพียงแต่เขาและเจ้านายเท่านั้นที่จะไม่ปลอดภัย ดารินเจ้าของบ้านเองก็จะพลอยโดนร่างแหไปด้วยเพราะให้ที่หลบซ่อนพักพิง"นายของเราได้รับบาดเจ็บ เราแค่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ พวกเราไม่ได้จะทำร้ายคุณ ได้โปรดเชื่อใจเรานะครับ" เจเนสค่อยๆ ปล่อยมือออกเมื่อได้รับสัญญาณจากดารินโดยการพยักหน้าว่าเข้าใจสิ่งที่เจเนสพูด ก่อนที่เจเนสจะเอื้อมมืออีกข้างไปกดปิดสวิตช์ไฟเพราะแสงสว่างจากด้านในสามารถมองเห็นจากด้านนอกชัดเจนเพราะหน้าต่างบานใหญ่ไม่ได้ดึงม่านปิด"ขอบคุณที่กรุณาช่วยเหลือพวกเรา คุณมีอุปกรณ์ทำแผลไหมครับ นายผมเขาได้รับบาดเจ็บ" ภาษาไทยสำเนียงต่างชาติถูกเปล่งออกมาด้วยแววตาขอบคุณ คนฟังรับรู้ได้ทันทีแม้จะมองฝ่าความมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้เห็นแค่รางๆ"เปิดไฟก่อนนะคะ แล้วฉันจะทำแผลให้ ฉันเป็นพยาบาลค่ะ"ดารินพยายามตั้งสติ เพราะคิดว่าบุคคลตรงหน้าคงกำลังเดือดร้อนจริงๆ คงไม่ได้คิดจะจี้ปล้นฆ่าอะไรตนเพราะถ้าเป็นแบบนั้นจร

ตอนที่1 เจรจาตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนัง กระทบกับพื้นพรมทางเดิน ยามที่ร่างสูงหุ่นนายแบบสาวเท้ายาวเดินตรงไปยังโต๊ะ VIP ของผับชื่อดังใจกลางกรุงเทพฯ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดัง ดวงตาเฉี่ยวคมฉบับลูกครึ่งไทย-อังกฤษ-จีน จ้องมองผ่านแสงไฟสลัวภายในผับเมื่อเห็นเจ้าของผับนั่งไขว่ห้างมองมาที่เขาเช่นกัน"ไงมึง"เมกะเจ้าของผับเอ่ยทักทายเสียงเรียบด้วยถ้อยคำสนิทสนม ทำให้ผู้มาใหม่ซึ่งกำลังตั้งท่าจะเดินหนี เป็นอันต้องจำใจยอมไปกระแทกตัวนั่งลงโซฟาฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่ดันเจอเข้ากับสิ่งที่ไม่ได้อยากเจอในค่ำคืนนี้"งานการไม่ทำหรือไง แสนรู้ว่ากูจะมา" คำพูดราบเรียบแต่คนฟังถึงกับจุกถูกส่งไปลอย ๆ แต่เป้าหมายชัดเจนคือชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามนั่นเอง"เอ้า เอ้า..นั่นปากเหรอที่พูด นี่ผับกู..เป็นบุญตามึงแค่ไหนแล้วที่เห็นกูอยู่นี่" เมกะว่าให้ ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับลูกน้องนานนับนาทีกว่าจะกลับมาสนทนากับลีออน"หายหน้าหายตาเลยนะมึง กูนึกว่าหนีกลับไปซบอกพ่อที่อังกฤษซะแล้ว""ไร้สาระ"หนุ่มหล่อใบหน้าคมปรายตามองเพื่อนชาวเอเชียเพียงนิด ก่อนละสายตาหนีจนสะดุดกับลูกค้าซึ่งเป็นชายสูงวัยที

แนะนำตัวละครลีออน ลูกครึ่งอังกฤษ-ไทย-จีน ส่วนสูง189 เซนติเมตร นักธุรกิจหนุ่มมากความสามารถ เป็นที่รู้จักในนามนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ส่วนธุรกิจสีเทาคือเจ้าพ่อบ่อนกาสิโนทั้งในฮ่องกงและโซนยุโรป นอกจากนั้นยังมีธุรกิจสีเทาค่อนไปทางดำคือค้าอาวุธสงครามกับกลุ่มเพื่อน ไม่มีใครไม่รู้จักลีออนอิงดาว เด็กสาวผู้ไร้เดียงสา อาศัยอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กเพราะผู้เป็นพ่อนั้นได้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอต้องดิ้นรนหาเงินเองเพื่อจ่ายเป็นค่าเทอมและค่าใช้จ่ายส่วนตัวเพียงเพราะไม่อยากรบกวนผู้เป็นมารดาที่แก่ตัวลงทุกวันอิงฟ้า พี่สาวข้างบ้านคนสนิทของอิงดาว อายุมากกว่าอิงดาว2ปี ทั้งสองสนิทกันตั้งแต่เด็กเพราะโตมาด้วยกัน อิงดาวรักอิงฟ้าเหมือนพี่สาวแท้ๆ ส่วนอิงฟ้าก็รักและเอ็นดูอิงดาวเหมือนน้องสาวไม่ต่างกัน อิงฟ้าเป็นผู้หญิงเก่งสามารถเอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์เพราะทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่มัธยม Intro… “เธอเป็นของฉัน..ไม่มีสิทธิ์มองผู้ชายคนอื่น" ลีออนประกาศกร้าวเสียงดังให้หญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงรับรู้ถึงสถานะของตัวเอง"แต่หนูเป็นน้องคุณนะ คุณจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้""แม่ฉันมีลูกคน