Nobela ni Davide

ตอนที่34 งานแต่งงาน 5 เดือนผ่านไปหลังจากที่ญาดาพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ได้กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้าน จนมาถึงวันนี้ร่างกายเริ่มดีขึ้นใกล้จะกลับมาเป็นปกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นทางด้านผู้ใหญ่ของกองทัพก็รับรู้และยินดีที่ลูกชายคนเล็กของบ้านจะมีแฟน ที่สำคัญที่บ้านคุณหมอหนุ่มยังรู้ดีตั้งแต่ต้นว่าลูกชายตัวเองแอบหลงรักเด็กผู้หญิงที่อยู่เมืองไทย เพราะตลอดระยะเวลาที่ชายหนุ่มไปเรียนเมืองนอกกว่าสิบปีไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ชีวิตมีแต่เรียนกับสนามแข่งรถ และยังแอบพกรูปเด็กผู้หญิงผมเปียติดตัวตลอดเวลาถึงขนาดใส่กรอบเล็กๆ วางไว้ในห้องนอนการคบหาระหว่างทั้งสองคนอยู่ในการรับรู้และยินดีจากผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย แต่มีอีกหนึ่งคนที่จะดีใจมากเป็นพิเศษคงหนีไม้พ้น..ทัพบก ผู้ที่ใฝ่ฝันอยากมีน้องสาวเป็นของตัวเอง และหลงรักเด็กสาวตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรกเมื่อตอนสั่งอาหารแล้วไรเดอร์สาวขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าสายฝนที่ตกหนักเพื่อนำอาหารมาส่ง เด็กสาวที่เปียกปอนไปทั่วตัวแต่ก็ยังยิ้มร่า เด็กสาวที่มีรอยยิ้มสดใสให้ทุกครั้งที่เจอกัน เด็กสาวที่อยากได้มาเป็นน้องสาวที่น่ารัก อ้อนเก่ง“รดา อาทิตย์หน้าตารางงานพี่ว่างเราพาคุณแม่ท่าน

ตอนที่33 คำตอบจากแม่ยาย ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์รดาที่วางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้น“สวัสดีครับ” กองทัพหยิบมากดรับสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือพี่ชายของเด็กสาว“คุณหมอเหรอครับ”“ครับ ตอนนี้รดาหลับอยู่ครับ คุณธนามีธุระด่วนจะคุยกับรดาไหมครับ ผมจะปลุกเธอให้”“ไม่มีครับ แค่ผมกลับมาที่ห้องพักแล้วไม่เจออยู่ที่นี่เลยโทรหานะครับ”“รดาหลับอยู่ที่ห้องทำงานผมครับ ช่วงเย็นคุณป้าน่าจะย้ายขึ้นมาพักฟื้นที่ห้องนี้นะครับ”“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ ผมไม่รบกวนแล้ว สวัสดีครับ”หลังจากที่วางสายเสร็จกองทัพก็ลุกเดินออกจากห้องไปและลงไปยังชั้นสามเป็นแผนกหัวใจและทรวงอก ห้อง ICU ที่อยู่ติดกับเคาน์เตอร์พยาบาลซึ่งมีคนไข้ชื่อญาดานอนรอดูอาการอยู่หลังการผ่าตัด“คนไข้เป็นอย่างไรบ้างครับ” กองทัพเดินเข้าไปในห้องพร้อมหยิบชาร์จที่เสียบอยู่ที่ปลายเตียงขึ้นมากวาดสายตาอ่าน“ความดันปกติ ชีพจรเต้นคงที่ คนไข้ฟื้นแล้วหลังจากออกจากห้องผ่าตัด ปฏิกิริยาทุกอย่างปกติและพึ่งหลับไปเมื่อสักครู่ค่ะ”“ร่างกายตอบสนองต่อการรักษาดี ช่วงเย็นรายงานอาการให้ผมทราบอีกที ถ้าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงผมจะย้ายคนไข้ขึ้นไปพักฟื้นด้านบน” เหมือนยกภ

ตอนที่32 รางวัลคนเก่ง “รางวัลพี่ล่ะครับ” เมื่อทั้งสองกลับขึ้นมาบนห้องพักส่วนตัวยังไม่ทันที่ประตูปิดสนิทดีคุณหมอหนุ่มก็ทวงถามหารางวัลทันที“รางวัลอะไรของคุณ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วค่ะมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์” มือเล็กออกแรงผลักตรงหลังให้เดินไปยังห้องน้ำเพราะตอนนี้เธอแทบจะทนดมกลิ่นแอลกอฮอล์ในตัวชายหนุ่มไม่ไหว"นวดไหล่ให้พี่หน่อย ผ่าตัดตั้งหลายชั่วโมง..เมื่อยมาก" ยังไม่ทันที่รดาจะหันหลังออกจากห้องน้ำก็เจอเสียงอ้อนของคุณหมอหนุ่ม“อาบเสร็จแล้วเดี๋ยวหนูนวดให้นะคะ” รดาไม่ได้ปฏิเสธเลยทีเดียวแต่เลือกที่จะยื่นข้อเสนอต่อรองหรือเรียกอีกอย่างว่าการเอาตัวรอด“ต้องแช่น้ำอุ่นแล้วนวดไปด้วยกล้ามเนื้อถึงจะผ่อนคลาย” หลักการทางกายภาพถูกงัดขึ้นมาต้อนเด็กสาวให้จนมุม“เดี๋ยวเสื้อผ้าหนูเปียก ไม่มีชุดใหม่เปลี่ยน”“พี่สั่งให้เอกซื้อมาให้หนูใหม่แล้วสิบชุด อยู่ในตู้” เกมโอเวอร์สุดท้ายรดาก็เป็นฝ่ายแพ้ เดินไปเปิดน้ำอุ่นและผสมสบู่ลงในอ่างกุชชี่ขณะที่กองทัพจัดการถอดเสื้อผ้าออกจนหมดและตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบเอว“ว๊าย! คุณจะทำอะไรคะ” เชือกที่ผูกอยู่ที่เอวคอดถูกดึงออกโดยฝีมือของชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนซ้อน

ตอนที่31 หน้าห้องผ่าตัด“ขอโทษครับผมลืมเคาะประตู” ทั้งสองผละออกจากกันอัตโนมัติเหมือนเกิดแรงผลักของประจุไฟฟ้าขั้วบวกกับขั้วบวกหน้าห้องผ่าตัดเจ้าหน้าที่เข็นเตียงผู้ป่วยออกจากห้องพักหลังจากเตรียมความพร้อมก่อนทำการผ่าตัดมายังห้องผ่าตัดแผนกศัลยกรรม หญิงวัย 58 ปีนอนหน้าซีดปากซีดไร้เลือดฝาดอยู่บนเตียงสีหน้าเป็นกังวล“แม่คะ แม่ต้องสู้นะคะหนูกับพี่ธนาจะรอแม่อยู่ด้านนอก คุณหมอเก่งมากแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ” มือเรียวเล็กทั้งสองข้างยื่นไปกุมมือผู้เป็นมารดาด้านที่มีสายน้ำเกลือเสียบคาอยู่และอีกข้างก็มีเครื่องวัดออกซิเจนติดอยู่“จ๊ะลูก” ญาดาตอบกลับบุตรสาวเสียงแผ่วใบหน้าฝืนยิ้ม ยกมืออีกข้างมากุมมือบุตรสาวและบุตรชายออกแรงบีบเล็กน้อย“ผมกับน้องรอแม่อยู่ด้านนอกนะครับ” เสียงทุ้มอ่อนนุ่มสั่นเครือเล็กน้อยของชายหนุ่มคนที่ดูแลแม่มาตั้งแต่ผู้เป็นบิดาเสียไป ถึงข้างนอกจะดูเข้มแข็งแต่ข้างในก็แอบกลัวอยู่ไม่น้อยเพราะรู้ถึงสุขภาพร่างกายของผู้เป็นมารดาอย่างดีว่าตอนนี้เข้าขั้นวิกฤตแค่ไหน“ธนาอย่าลืมที่สัญญากับแม่นะลูก” ก่อนเข้าไปด้านในยังไม่ลืมย้ำเตือนบุตรชายคนโตอีกรอบ“ครับแม่ แม่ก็อย่าลืมที่สัญญากับผมไว้นะครับ ว่าแม่

ตอนที่30 สู่ขอไม่เป็นทางการ“รดา พี่เอาหนังสือมาให้เผื่อหนูอยากอ่าน” กองทัพเปิดประตูเข้ามาได้จังหวะได้ยินตอนที่รดาคุยกับพี่ชายพอดี“ถามผมก็ได้ครับ ผมยินดีแสดงความบริสุทธิ์ใจทุกอย่าง” กองทัพเดินเข้าหยุดยืนขนาบข้างเด็กสาว ในมือยังถือหนังสือวารสารด้านธุรกิจของต่างประเทศที่รดาชอบอ่าน ซึ่งเล่มนี้เป็นเล่มใหม่ที่เขาฝากเพื่อนซื้อมาพึ่งส่งมาถึงเมื่อวันก่อน"ความจริงผมก็ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกคุณหรอกนะครับ แต่ฐานะการใช้ชีวิตของพวกเรากับคุณมันต่างกันมาก” ธนาชี้แจงเหตุผลให้คุณหมอหนุ่มฟังอย่างนอบน้อมและมีเหตุผล“ผมเข้าใจครับ และก็ไม่แปลกใจที่คุณจะเป็นห่วงรดา เราไม่เคยเจอกันหรือรู้จักกันมาก่อน พอเจอกันครั้งแรกผมก็มาแนะนำตัวในฐานะคนรักของน้องสาวคุณ เป็นใครก็ตกใจครับ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมกับรดารู้จักกันตั้งแต่ห้าปีก่อนตอนที่ผมยังเรียนแพทย์อยู่ที่โปแลนด์ แค่ขาดการติดต่อกันไปช่วงที่ผมไปต่อfellowที่อเมริกา มาเจอกันอีกครั้งตอนที่รดาเกิดอุบัติเหตุเมื่อสี่เดือนก่อนและได้เรียนรู้กันอย่างจริงจังช่วงที่รดาไปฝึกงานที่บริษัท คุณอาจจะมองว่าระยะเวลามันสั้นแต่เชื่อเถอะครับว่าผมรักเธอจริงๆ ผมรีบทำหน้าที่ของ

ตอนที่29 พบแม่ยายในฐานะแฟนของลูกสาวช่วงสายของอีกวัน“รดาตื่นได้แล้วครับ สายแล้วนะ” กองทัพเดินมาหย่อนสะโพกข้างขอบเตียง เสียงทุ้มนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง“อือ..หนูขออีกห้านาที” เสียงครางงึมงำในลำคอ ตาสองข้างยังปิดสนิท“หมดแรงขนาดลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ หืม” หนวดเคราที่กำลังขึ้นเป็นตอสีดำเสียดสีกับลำคอใต้ซอกใบหูจนคนที่นอนหลับอยู่รู้สึกจักจี้จากการรบกวน“พี่หมอ หนูขออีกห้านาทีนะคะ” เสียงหวานเอ่ยอ้อนคว้ามือหนาที่วางพาดอยู่บนตัวเข้ามากอดแนบใบหน้า จนกองทัพทำตัวไม่ถูกจำต้องจำยอมตามคำขอและทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ รอเวลา“หนูครับ วันนี้พี่จะพาหนูไปเยี่ยมคุณแม่ที่โรงพยาบาล ถ้าไม่ยอมตื่นคุณแม่ท่านจะรอนานเอานะครับ” สิ้นคำพูดรดาก็ดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที“คุณจะพาหนูไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลจริงๆ เหรอคะ” ร่างบางโผเข้ากอดชายหนุ่มอย่างลืมตัว หน้าอกคัพB ใต้เสื้อนอนตัวเล็กเสียดสีกับอกแกร่งจนกองทัพสัมผัสถึงความนุ่มเด้งได้“ถ้ายังอยากไปเยี่ยมแม่ พี่แนะนำให้ปล่อยพี่ก่อนครับ ก่อนที่หนูจะต้องนอนหมดแรงอยู่บนเตียงจนออกไปไหนไม่ได้” เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยบอกติดๆ ขัด ขณะที่จิตสำนึกกำล

ตอนที่10 ทำหน้าที่ได้ยินดังนั้นเด็กสาวรีบลนลานลุกจากเตียงนอนสาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่ชายหนุ่มสั่ง ความเย็นของสายน้ำจากฝักบัวไหลลงกระทบผิวกายไม่สามารถดับความกระวนกระวายในใจเธอได้เลย เมื่อต้องจินตนาการว่าต่อจากนี้ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง ภาพเคลื่อนไหวที่เธอเคยดูในคลิปวิดีโอสิบแปดบวก ฉายวนซ้ำอยู่ในหัว เสียงร้องครวญคราง สีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดเวลาที่โดนสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปช่องทางรัก เธอนึกไม่ออกว่าเธอจะรับสิ่งพวกนั้นได้มากน้อยแค่ไหน“จะอาบถึงเที่ยงคืนเลยหรือไง” ณิชาตัวเย็นวาบรู้สึกชาไปทั้งตัวเมื่อชายหนุ่มที่เธอกำลังจินตนาการถึงเปิดประตูเข้ามา“คุณเข้ามาได้ไงคะ” ร่างกายเปลือยเปล่ายืนแข็งทื่อหันขวับใช้มือปิดส่วนบนส่วนล่างไว้ ถามชายหนุ่มเสียงสั่นขณะที่ยืนหันหลังให้“ก็เธอตั้งใจให้ฉันเข้ามาไม่ใช่เหรอ ก็เห็นไม่ล็อกประตู” คำตอบของซันเดย์ณิชาแทบอยากยกกำปั้นขึ้นทุบหัวตัวเองแรง ๆ ที่สะเพร่าลืมล็อกประตู“เปล่านะคะ หนูรีบเลยลืมล็อก” เด็กสาวรีบปฏิเสธออกไปทันควันเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด“มาถูหลังให้ฉันด้วย” เสียงเรียบสั่งออกไปขณะที่มือเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำตรง

ตอนที่9 ผู้ปกครองณิชาเข้าเรียนชั่วโมงแรกหลังจากหยุดเรียนไปสองวันแต่ก็ตามเก็บงานส่งครบเท่าเพื่อนทุกงาน“วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ ณัฐณิชารอพบผมหลังเลิกคลาสก่อนนะครับ ที่เหลือไปได้ครับ” เสียงทุ้มของอาจารย์หนุ่มบอกกับนักศึกษาออกไปเมื่อหมดเวลา ณิชาที่กำลังเก็บของอยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อตัวเธอถูกเรียกให้อยู่ต่อ“อาจารย์มีอะไรเหรอคะ” ณิชาเดินเข้าไปหาอาจารย์หนุ่มพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนสีหน้าเป็นกังวล“ผมขอคุยกับณัฐณิชาแค่สองคน นักศึกษาคนอื่นรบกวนออกไปรอข้างนอกก่อนครับ ผมไม่ทำอะไรเพื่อนพวกคุณแน่นอนครับ” กิตหันไปบอกกับมีญ่าและเจนด้า“นั่งลงก่อนสิ ไม่ต้องกลัว ผมมีเรื่องจะถามคุณนิดหน่อย” กิตผายมือให้เด็กสาวนั่งลงเก้าอี้ตรงข้าม“ค่ะ อาจารย์จะถามอะไรหนูเหรอคะ”“รู้จักซันเดย์ใช่ไหม” กิตยิงคำถามที่ต้องการถามทันทีไม่อ้อมค้อม“ไม่ต้องโกหกเพราะกลัวไอ้ซันมันดุ เมื่อเช้าผมเห็นคุณลงจากรถไอ้ซันตรงหน้าตึก” กิตใช้สรรพนามแทนตัวเองที่เปลี่ยนไปเมื่อตอนนี้อยู่นอกเวลาเรียน และกำลังสนทนาเรื่องส่วนตัวอยู่“ค่ะ รู้จักค่ะ”“รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว”“../..”“อ้อ..ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อกิตเป็นเพื่อนกับซันเดย์ ถ้าคุณไม่เชื่อผม

ตอนที่8 ติดใจเช้าวันต่อมาซันเดย์แจ้งความประสงค์กับโดเมนว่าเขาต้องการออกจากโรงพยาบาล แม้จะมีเสียงคัดค้านจากทุกคนรวมทั้งหมอเจ้าของไข้อย่างโดเมนเองก็ยังไม่อยากให้ออกไปตอนนี้“นอนดูอาการอีกสักคืนก่อน ถ้าไม่มีไข้พรุ่งนี้ค่อยกลับ” เสียงของโดเมนที่พยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนรักอย่างใจเย็น“ไม่..ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อยู่นี่ก็นอนเฉย ๆ ไม่ได้ทำอะไร กลับไปพักที่บ้านก็ได้” ซันเดย์กลับออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า“คุณยังตัวรุม ๆ อยู่เลยนะคะ น่าจะเพราะแผลมันอักเสบหรือเปล่าที่เมื่อวานหนูเผลอเขย่าแขนคุณน่ะค่ะ” เสียงของเด็กสาวเดินตามหลังไปมาระหว่างที่ชายหนุ่มเดินไปหยิบจับโน่นนี่ ราวกับเป็นเงาตามตัว“เป็นผีหรือไงถึงมาเดินตามฉันอยู่ได้ ไปเก็บของก่อนที่ฉันจะปล่อยให้เธอกลับบ้านเอง อย่ามัวพูดมากน่ารำคาญอยู่แบบนี้” มือหนาที่กำลังเก็บเอกสารยัดใส่กระเป๋าหยุดชะงักแล้วหันหลังมาพูดกับเด็กสาว“ก็ได้ค่ะ” ณิชาจำต้องรีบเก็บของใช้ส่วนตัวของตัวเองตามคำสั่งของชายหนุ่ม“เฮ้อ! แม่งดื้อจริง ๆ” โดเมนถอนหายใจยาว ๆ เมื่อโดนเมินเฉยจากผู้ป่วย VIP จำต้องจรดปากกาเซนต์ชื่อลงในชาร์จคนไข้และกดสั่งยาในไอแพดที่พยาบาลส

ตอนที่7 มือเดียวไหว“เกิดอะไรขึ้น” เสียงของโดเมนไม่ช่วยทำลายบรรยากาศตึงเครียดเลยสักนิด เด็กสาวยังยืนก้มหน้าสะอื้นไห้ไม่ยอมหยุด“แล้วทำไมสภาพมึงถึงเป็นแบบนี้” โดเมนถามขึ้นอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆ“เลือดไหลย้อนกลับเข้าสายน้ำเกลือกูเลยดึงออก สภาพก็อย่างที่มึงเห็น”“แล้วณิชาร้องไห้ทำไม มึงทำอะไรเธอ” โดเมนไม่ได้สนใจคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียง แต่ให้ความสนใจเด็กสาวที่สะอื้นไห้อยู่ข้างเตียงมากกว่า“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ซันเดย์ตอบกลับไปเสียงเรียบสีหน้าเอือมระอา“ณิชาร้องไห้ทำไมครับ”“ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะนอนทับแขนคุณซันเดย์เลยนะคะ”“พี่รู้ครับ แต่คราวหลังณิชาต้องระวังมากกว่านี้ ถ้าเกิดว่าไอ้ซันเสียเลือดในปริมาณมากอาจเป็นอันตรายได้ ไปล้างหน้าไปร้องไห้ตาแดงหมดแล้ว” โดเมนค่อย ๆ อธิบายให้เด็กสาวฟังอย่างใจเย็น ไม่ได้เอ่ยโทษหรือตำหนิอะไรเพราะรู้ว่าเด็กสาวไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นณิชาเดินเข้าห้องน้ำอย่างว่าง่าย“ทีกูบอกไม่เห็นจะฟัง มึงบอกแค่คำเดียวรีบทำตามอย่างไว สรุปเป็นคนของใครวะ” ซันเดย์สบถออกมาไม่พอใจนัก“แล้วนี่มึงเจ็บแขนเหรอ ยังไม่ดีขึ้นหรือไง” โดเมนสังเกตเห็นว่าซันเดย์เอามือจับที่แขนหล

ตอนที่6 รู้เท่าไม่ถึงการณ์ณิชารีบเช็ดตัวให้ชายหนุ่มด้วยความระมัดระวังเพราะบนตัวยังมีรอยฟกช้ำให้เห็นอยู่หลายจุด เมื่อเช็ดเสร็จก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาพันรอบเอวก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้ชายหนุ่มเปลี่ยน“พี่หมอโดเมนบอกว่าสักพักหมอจะมาเข้าเฝือกให้ค่ะ ระหว่างนี้คุณจะนอนพักก่อนก็ได้นะคะ” ณิชาที่ทำหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นเอ่ยพูดขึ้น สะโพกกลมมนนั่งลงบนโซฟาข้างเตียงผู้ป่วยโชว์เรียวขาสวยเนื่องจากวันนี้เด็กสาวใส่กางเกงขาสั้น“ฉันโตแล้วไม่ต้องมีใครบอกว่าควรนอนตอนไหน แล้วอีกอย่างกางเกงที่มันยาวกว่านี้ไม่มีหรือไง เสื้อผ้ามีเต็มตู้ไม่เอามาใส่ชอบนักไอ้เศษผ้าพวกนี้” สายตาคมเข้มมองเด็กสาวสีหน้าไม่พอใจนักที่เด็กในการปกครองแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยออกจากบ้าน ถ้าชุดที่เด็กสาวใส่ตอนนี้ใส่แค่อยู่บ้านเขาคงไม่ว่าอะไร แต่นี่ใส่ออกมาข้างนอกแถมนั่งแท็กซี่มาคนเดียวอีกต่างหาก คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจเมื่อมีสิ่งยั่วยวนมันต้องมีการเกิดอารมณ์ความต้องการเป็นธรรมดา“หนูรีบค่ะ พอพี่เตมินโทรบอกหนูก็รีบออกมาเลย” ณิชาพยายามอธิบายให้ชายหนุ่มฟังก๊อก ก๊อก ก๊อก“ขออนุญาตครับ คุณหมอโดเมนแจ้งแล้วใช่ไหมครับว่าหมอซันต้องเ

ตอนที่5 ไร้เดียงสาทั้งสองต่างแยกย้ายออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง ณิชาเดินออกไปหน้าปากซอยเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางไปเรียน ส่วนซันเดย์ก็ขับรถไปทำงานตามปกติ“วันนี้ช่วงบ่ายนายจะออกไปตรวจไซซ์งานไหมครับ” เตมินเอ่ยถามเมื่อทั้งสองเดินออกจากห้องประชุมหลังจากประชุมความคืบหน้าของโครงการเสร็จ“ไป เตรียมแปลนที่ฝ่ายสถาปนิกแก้ไขไปด้วย”“ครับ”ซันเดย์เดินตรวจสอบความเรียบร้อยของโครงสร้างด้วยตัวเองทั้งที่มีวิศวกรรับผิดชอบโครงการนี้อยู่แล้ว แต่ชายหนุ่มก็มาตรวจความเรียบร้อยด้วยตัวเองทุกครั้ง“โซนโน้นช่างกำลังขึ้นโครงสร้างคุณซันเดย์อย่าเดินเข้าไปเลยครับมันอันตราย” วิศวกรหนุ่มเอ่ยเตือนซันเดย์ถึงพื้นที่ด้านในที่เป็นพื้นที่อันตราย“ฉันเข้าไปดูแป๊บเดียว ตรงนั้นสถาปนิกเปลี่ยนแปลนใหม่แก้ไขเรียบร้อยหมดทุกจุดหรือยัง”“เรียบร้อยครับ”“ฉันเข้าไปดูหน่อย” พูดจบเท้ายาวก็สาวเท้าเดินดุ่ม ๆ เข้าไปยังโซนพื้นที่ก่อสร้างที่ขึ้นป้ายเตือนชัดเจนว่าตรงนี้เป็นเขตก่อสร้างผู้ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้า“กำชับคนงานด้วยว่าอย่ามักง่ายหรือหละหลวมในการทำงาน เพราะบ้านคนไม่ได้อยู่แค่ห้าปีสิบปี บางคนใช้เงินเก็บทั้งชีวิตเพื่อซื้อบ้านสักหลังไว้

Special episode 3“ทำไมคุณบอกท่านไปแบบนั้นคะ”“แล้วจะให้บอกว่ายังไง บอกว่าเอาเมียอยู่อย่างนั้นเหรอ แอ่นมาอีกหน่อยเราต้องเร่งทำเวลาแล้ว” ใบหน้าเหยเกแดงระเรื่อพยักหงึกตามจังหวะกระแทกกระทั้น สะโพกสอบรัวใส่ไม่ยั้งจนไม่แน่ใจว่าหลังจบศึกรักครั้งนี้อิงดาวต้องไปพบหมอเพื่อตรวจดูว่ากระดูกตรงส่วนไหนของเธอนั้นแตกร้าวหรือหักหรือเปล่า“อ้ะ!..อื้อ..” อิงดาวเกร็งหน้าท้องกำมือแน่นราวกับร่างกายกำลังระเบิด ร้อนรุ่ม วูบวาบที่ท้องน้อยด้านใน เพียงเสี้ยววิต่อมาความต้องการก็ได้พวยพุ่งเลือดลมไหลไปทั่วร่างกาย ขาสองข้างที่ยืนประคองน้ำหนักมาสักระยะตอนนี้อ่อนยวบลงทิ้งตัวพาดกับโต๊ะโดยมีมือหนาประคองอยู่ที่เอวไม่ให้ร่างกายกระแทก“อึก..อ๊า” ฮึดสุดท้ายก่อนที่บทรักจะจบลง สะโพกสอบของมาเฟียหนุ่มเร่งจังหวะแรงและเร็ว เน้นเข้าสุดออกสุด ก่อนที่น้ำรักจะกระจายเต็มบั้นท้ายเนียน“อ่าส์….”หลังจากบทรักจบลงลีออนก็จัดการอุ้มร่างบางที่ตอนนี้หมดแรงพิงกับโต๊ะเข้าไปล้างชำระคราบน้ำรักและอุ้มออกมาจัดการแต่งตัวให้เสร็จสับ“น้องเป็นอะไร” ทันทีที่ทั้งสองมาถึงห้องรับแขกที่มีดารินและลาครอสนั่งรออยู่ก่อนและพายัพและนักรบยืนดูแลอยู่มุมห้อง“ปวดท

Special episode 2“คุณอย่ามาขู่หนูนะ ปล่อยหนู หนูจะลงเอาของไปให้เฮียเมกะ”“จะลองดูก็ได้นะว่าผัวเธอจะกล้าทำจริงไหม ทั้งคืนเธอก็เคยลองมาแล้ว แค่สามเธอคงรับได้สบาย” เสียงเรียบบอกออกไปพร้อมคลายมือออกและปล่อยให้อิงดาวเป็นอิสระอิงดาวลุกจากตักแกร่งยืนชั่งใจอยู่นานว่าเธอจะลงไปดีหรือไม่ ดวงตากลมเหลือบมองใบหน้าคมอีกครั้ง“คนบ้าอำนาจ ชอบสั่ง ๆๆๆ”“ผัวนั่งอยู่นี่ไม่เคยคิดจะซื้ออะไรมาฝาก เห็นคนอื่นดีกว่าผัวตัวเอง หึ..น่าโมโหสิ้นดี” ลีออนกระชากตัวลุกจากเตียงนอนเดินดุ่ม ๆ ไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่ด้านนอกติดกับห้องรับแขกด้านล่างครืด..เมกะลุกจากเก้าพร้อมกับภัทรที่ลุกตามหลังจากที่ทานข้าวเสร็จ“คุณเมกะจะกลับแล้วเหรอครับ ไม่รอเอาของกับคุณอิงดาวก่อนเหรอครับ” นักรบถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนเจ้านายนั้นลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ“มึงคิดว่านายหญิงของมึงจะได้กลับลงมาไหม เจ้านายมึงบึ่งตามขึ้นไปขนาดนั้น นี่ถ้ากูไม่ใช่เพื่อนมัน มันยิงกูตายห่าตั้งแต่อิงบอกว่าซื้อของมาฝากกูแล้ว” เมกะพูดจบก็เดินออกไปทันที“เจ้านายก็เป็นเยอะเหมือนกันนะพี่ หวงน้องอิงขนาดนี้ต่อไปจะไม่ต้องตามไปเฝ้ากันถึงมหาลัยเลยเหรอ” นักรบหันไปพูดกับพายัพ“คนไ

Special episode 1ร่างบางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาหลังจากผ่านบทรักอันเร่าร้อนที่กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง ลำคอระหงที่โผล่พ้นผ้าห่มโชว์รอยแดงเป็นจ้ำ ๆ จากการเสียดสีของไรหนวดและรอยขบเม้ม“ของขวัญที่ผมเอามาฝาก..ถูกใจนายไหมครับ” พายัพเอ่ยถามคนเป็นนายเมื่อลีออนเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข“กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงนะพายัพที่รวมหัวกันกับพ่อกู” นิ้วเรียวชี้หน้าลูกน้องพร้อมพูดขู่เสียงลอดไรฟัน“ผมไม่ได้ร่วมมือกับใครทั้งนั้นแหละครับ ผมไปทำงานและนายใหญ่ก็ฝากผมดูแลคุณอิงดาวให้ ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง” คำปฏิเสธที่ฟังดูไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวคนเป็นนายแม้แต่น้อย“แล้วทำไมมึงเจออิงดาวถึงไม่รีบโทรบอกกู” ลีออนตะโกนถามเสียงดังใบหน้าเริ่มแดงก่ำ“นายสั่งไอ้นักรบไว้ไม่ใช่เหรอครับ ว่าให้โทรหาได้เฉพาะเรื่องงาน แล้วอีกอย่างคุณอิงดาวเธอสั่งห้ามโทรบอกนายด้วยครับ” พายัพยอกย้อนคนเป็นนายกลับเสียงเรียบ“ไอ้พายัพสรุปใครเป็นนายมึง”“ตอนนี้ยังเป็นนายครับ แต่ต่อไปน่าจะเปลี่ยนคนใหม่”“ปากมึงเนี่ยนะไอ้พายัพ กูไล่มึงออกดีไหม” ลีออนสบถออกไปอย่างหัวเสียสาวเท้าเดินไปกระแทกนั่งลงบนโต๊ะ“นายแน่ใจนะค

ตอนที่59 ขอแต่งงานด้วยน้ำรักร่างสูงเดินคอตกกลับเข้าบ้านสีหน้าผิดหวัง บรรยากาศภายในห้องที่เคยมีเด็กสาวอยู่ด้วย ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังวางอยู่ที่เดิมรวมทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังติดอยู่หมอนใบใหญ่ที่เธอเคยหนุน1สัปดาห์ผ่านไปก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนเช้าของทุกวันโดยมีพายัพและนักรบสลับหมุนเวียนเอาอาหารและเครื่องดื่มเข้ามาวางไว้ในห้องเพราะลีออนไม่ยอมออกจากห้องไปไหนขังตัวเองอยู่ด้านในตั้งแต่กลับมาจากคฤหาสน์โรเลนโซวันนั้นนักรบวางชามข้าวต้มไว้โต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเรียกคนเป็นนายให้ออกมาทานข้าว ภายในห้องมืดสนิทไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาได้เพราะผ้าม่านทุกบานถูกเลื่อนลงปิดสนิทแยกไม่ออกว่ากลางวันหรือกลางคืน มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอย่างต่อเนื่องเพราะอุณหภูมิที่ตั้งไว้18องศา ภายในห้องเย็นยะเยือกราวห้องเก็บความเย็นอะไรสักอย่าง มือหนายกขึ้นเปิดสวิตช์ไฟเมื่อแสงสว่างเปิดขึ้นนักรบถึงกับตกใจกับสภาพของลีออนที่ตอนนี้มีหนวดเคราขึ้นรกรุงรังใบหน้าทรุดโทรมราวคนไม่ได้นอนมาหลายวันไม่เหลือเค้าโครงหนุ่มหล่อคมเข้มแม้แต่น้อย ร่างหนานั่งพิงกับขอบเตียงในมือกำเสื้อยืดสีขาวแน่

ตอนที่58 เมียหายเมื่อไม่เจอคนที่กำลังตามหาชายหนุ่มก็เดินหัวเสียออกจากบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เป็นครั้งแรกที่ลาครอสได้เห็นลูกชายเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องผู้หญิง เพราะตั้งแต่โตมาลีออนก็มีแต่เรื่องธุรกิจเท่านั้นที่จะทำให้หัวฟัดหัวเหวี่ยงแบบนี้"โกหกออกไปแบบนั้นมันจะดีเหรอคะ ถ้าเกิดคุณลีออนหาอิงดาวเจอจะไม่โวยวายเอาเหรอคะ" ดารินได้เห็นเวลาที่ชายหนุ่มโมโหถึงกับนึกกลัวขึ้นมาว่าถ้าเกิดลีออนรู้ความจริงว่าคนที่ซ่อนอิงดาวนั้นคือพ่อของเขาอาจจะมีการทะเลาะกันจนเป็นเรื่องใหญ่"มันไม่มีทางหาเจอ ถ้าผมไม่อยากให้เจอใครก็ไม่มีทางหาเจอ คุณวางใจได้""แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะบอกคุณลีออนละคะ""ปล่อยให้มันดิ้นจนแทบขาดใจ เมื่อนั้นแหละที่ผมจะคืนหนูอิงดาวให้มัน ลีออนมันต้องได้รับบทเรียน"ทั้งชีวิตของลีออนมักจะได้อะไรมาง่ายๆ หรืออยากได้อะไรต้องได้โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น จนบางครั้งทำอะไรลงไปแล้วไม่นึกถึงผลที่จะตามมาว่าฝ่ายที่โดนกระทำนั้นจะรู้สึกหรือเจ็บปวดมากน้อยเพียงใด ครั้งนี้ก็เหมือนกันแม้แต่หัวใจตัวเองยังไม่รู้วิธีจัดการกับมันเลยด้วยซ้ำ ใช้วิธีป่าเถื่อนเพื่อให้ได้มาครอบครองแต่ไม่รู้วิธีที่จะรักษาหัวใจนั้

ตอนที่ 57 เมียหายเช้าวันรุ่งขึ้นอิงดาวแต่งตัวไปเรียนในตอนเช้าด้วยสภาพหน้าตาที่ไม่ค่อยสดใสตาบวมแดงเหมือนผ่านการร้องไห้อย่างหนักมาทั้งคืน ร่างบางหันหลังกลับมามองก่อนจะเดินออกจากห้องไปในตอนเช้า กวาดสายตามองรอบๆ บริเวณห้องราวกับต้องการเก็บความทรงจำทุกอย่างภายในห้องนี้ไว้ น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยก่อนจะหันหลังกลับมาอีกครั้งและสาวเท้าเดินลงไปยังชั้นล่างที่นักรบยืนรออยู่โต๊ะอาหารตัวใหญ่ไร้เงาของชายหนุ่มและลูกน้องคนสนิท มีเพียงข้าวต้มชามโตที่ส่งกลิ่นหอมโชยมาแต่ไกลและนมหนึ่งแก้ววางตรงตำแหน่งที่อิงดาวนั่งประจำทุกเช้า ตั้งแต่เมื่อคืนลีออนก็ไม่กลับเข้าไปภายในห้องอีกเลยมีเพียงแสงไฟเล็ดลอดออกมาใต้ช่องประตูห้องทำงานให้ได้เห็นเมื่ออิงดาวเดินลงไปด้านล่างเพื่อหานมอุ่นๆ ทานรองท้องตอนดึกเพราะตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่ได้ทานอะไร"นายออกไปกับพี่พายัพตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" นักรบที่สังเกตเห็นอิงดาวมองหาอะไรบางอย่างจึงพอเดาได้ว่าน่าจะมองหาเจ้าของบ้านที่ไม่ได้มานั่งทานข้าวในเช้าวันนี้"งั้นเราไปเลยก็ได้ค่ะอิงไม่ค่อยหิว ทานแค่นมกล่องเดียวก็น่าจะพอ" ร่างบางลุกจากเก้าอี้เดินไปยังรถลัมโบร์กินีสีแดงคันหรูที่นักรบใช้ขับไปรั

ตอนที่ 40 เปลี่ยนบรรยากาศ+ครอบครัว (จบ)“คุณจะให้หนูทำตรงนี้เลยเหรอคะ” พลอยใสถามกลับไม่เต็มเสียงนักเพราะตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่บนรถ และชาร์วีเองก็ทำหน้าที่เป็นคนขับซึ่งตอนนี้รถกำลังแล่นด้วยความเร็ว“ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอจะปล่อยให้ผัวเธอลงแดงตายตรงหน้าเลยหรือไง อยากเป็นหม้ายอย่างนั้นเหรอ”“มันจะไม่อันตรายแน่นะคะ คุณอดทนอีกหน่อยได้ไหมคะ” พลอยใสพยายามต่อรองกับชาร์วีถึงแม้จะสงสารชายหนุ่มมากก็ตาม“ถ้าอดทนได้ฉันจะขอร้องเธอแบบนี้เหรอ หรือต้องให้ฉันจอดรถข้างทางแล้วลากเธอไปกระแทกเบาะด้านหลังรถ” ชาร์วีพูดขึ้นเมื่อความอดทนของเขานั้นแทบจะเหลือไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์“คุณตั้งใจขับรถดี ๆ นะคะ”“อมมันสักทีพลอยใส ผัวเธอจะใจขาดตายอยู่แล้ว”มือเล็กเอื้อมไปปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงพร้อมกับรูดซิปลง แท่งเนื้อสีแดงก่ำถูกควักออกมาพ้นจากบ็อกเซอร์ราคาแพงมาสัมผัสกับอุณหภูมิที่หนาวเย็นภายในรถ“อ่าส์ ปากเธอทำให้ฉันคลั่งได้เลยนะ” เสียงร้องครางออกมาเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับส่วนหัวที่บานราวดอกเห็ด“คุณต้องการมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ เราแค่จูบกันเองนะ” เสียงหวานเอ่ยถามสลับกับดูดเลียแท่งเนื้อที่ผลิตน้ำหล่อลื่นสีใสออกมาไม่ขา

ตอนที่ 39 คลั่ง“ชาร์ถ้ามึงจะขับช้าขนาดนี้มึงไม่ต้องซื้อมาให้เปลืองเงินหรอกนะรถคันละสามสิบสี่สิบล้าน” ธาราพูดขึ้นน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อวันนี้มาเฟียหนุ่มมาทำหน้าที่คนขับรถด้วยตัวเอง“มึงจะรีบไปไหน ขับรถเร็วมันอันตราย” เป็นคำตอบที่ฟังดูไม่จริงใจเอาซะเลย เพราะความเร็วที่ชาร์วีใช้ประจำเวลาที่จับพวงมาลัยเองต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบ“ฟังดูตอแหลนะ ถ้ามึงไม่รีบก็จอดรถแล้วเดินไปกูจะขับไปกับพลอยใสแค่สองคน อีกสิบนาทีไอ้ลุคค์ก็จะขึ้นร้องเพลงแล้วเดี๋ยวพาพลอยใสไปไม่ทัน” ธาราที่หมดความอดทนกับการถ่วงเวลาโง่ ๆ ของเจ้านายด่าออกไปโดยไม่เกรงใจว่าชาร์วีนั้นคือเจ้าของรถ“รถคันนี้ของกู ถ้ามึงรีบก็ลงไปเรียกแท็กซี่”“ถ้างั้นก็จอดรถกูกับพลอยใสจะลงไปเรียกแท็กซี่เอง”“ถ้าหนูไปไม่ทันพี่ลุคค์ร้องเพลงรางวัลที่เราตกลงกันไว้เป็นโมฆะค่ะ”บรึ๊น! บรึ๊น! บรึ๊น!สิ้นเสียงพลอยใสรถยนต์คันหรูก็เร่งความเร็วขึ้นไปแตะที่ระดับปกติที่ควรจะเป็นหรืออาจจะเร็วไปด้วยซ้ำ ฝีมือการขับรถของชาร์วีที่ชำนาญเรื่องการทำความเร็วก็สามารถพาพลอยใสมาทันเวลาที่ลุคค์ขึ้นร้องเพลงพอดี“ไอ้ธาราทำไมมึงพาเมียกูเดินเบียดผู้คนเข้ามาแบบนี้ ประตูด้านหลังมี

ตอนที่ 38 อำนาจเปลี่ยนมือของขวัญวันแต่งงานที่ชาร์วีมอบให้ภรรยาตัวน้อยของเขาทั้งคืนจนเกือบสว่าง ส่งผลให้หญิงสาวนอนหมดแรงและตื่นขึ้นมาอีกทีในช่วงบ่ายของวันใหม่“คุณอื้อ..คุณวี” ดวงตากลมโตกะพริบไล่แสงเพื่อปรับโฟกัสสายตา มาเฟียหนุ่มนั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับถือไอแพดอยู่ในมือ“ตื่นแล้วเหรอ..หิวน้ำไหม” ชาร์วีวางไอแพดในมือลงรีบพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่ง“กี่โมงแล้วคะ” หลังจากดื่มน้ำไปอึกใหญ่ก็เอ่ยถามขึ้นเพราะมองจากแสงที่ลอดผ่านม่านสีขาวเข้ามาบ่งบอกว่าเป็นช่วงสายหรือไม่ก็ช่วงบ่ายของวัน“บ่ายสองแล้ว หิวข้าวหรือเปล่า”“บ่ายแล้วเหรอคะ ทำไมคุณไม่ปลุกหนูล่ะคะ”“ปลุกทำไม เมื่อคืนเธอใช้พลังงานไปตั้งเยอะนอนหลับพักผ่อนเอาแรงน่ะดีแล้ว คืนนี้จะได้มีแรงทำต่อ” ชาร์วีพูดขึ้นสีหน้าเรียบนิ่ง“พอเลยค่ะ หนูไม่ไหวแล้วคุณกินจุเกินไป”“ไม่ไหวเหรอ ก็เห็นเรียกร้องเอาอีกหนูต้องการคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ”“หยุดพูดเลยนะคะ” ใบหน้าเรียวเล็กซุกเข้าที่อกแกร่งด้วยความอายเมื่อถูกพูดถึงกิจกรรมรักที่เร่าร้อนเมื่อคืนที่ผ่านมา“ไปอาบน้ำไปจะได้ลงไปทานข้าว ธารามันขึ้นมาตามหลายรอบแล้ว” น้ำเสียงอ่อนนุ่มที่ชาร์วีใช้พูดกับหญิงสาวเป็นน้ำเสียงท

ตอนที่ 37 คืนเข้าหอคืนเข้าหอ“เหนื่อยไหมหืม..” เสียงทุ้มอบอุ่นเอ่ยถามขณะที่กำลังช่วยภรรยาตัวน้อยถอดชุดเจ้าสาวหลังจากเสร็จจากงานเลี้ยงฉลองค่ำคืนนี้“นิดหน่อยค่ะ แต่มีความสุขมากกว่า” เสียงหวานตอบกลับไปตามที่รู้สึกรอยยิ้มแห่งความสุขฉายเด่นชัดอยู่บนใบหน้าหญิงสาวตั้งแต่งานเริ่มจนถึงป่านนี้ ความสุขที่เธอไม่เคยได้รับ วันนี้ชาร์วีเป็นคนเข้ามาเติมเต็มส่วนที่เธอขาดทั้งหมด“ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาเป็นความสุขของหนู” ร่างบางหันหน้ากลับมาสบตากับสามีหมาด ๆ ของเธอ“เธอก็เข้ามาเป็นความสุขของฉันเหมือนกัน ฉันมีของขวัญแต่งงานให้เธอด้วยนะ” แขนแกร่งรั้งเอวคอดเข้าหาตัวและโอบกอดไว้หลวม ๆ ใบหน้าคมก้มลงกระซิบข้างใบหู“ของขวัญอะไรคะ” ดวงตากลมโต แพขนตางอนเหลือบขึ้นมองสบตาก่อนจะเอ่ยถามออกไปสีหน้าตื่นเต้น“ไปอาบน้ำให้เสร็จก่อน แล้วค่อยมาแกะของขวัญของฉัน” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ตอบกลับไป พร้อมกับอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวเดินเข้าห้องน้ำไป“คุณจะอาบน้ำพร้อมหนูเลยเหรอคะ”“อาบพร้อมกันนี่แหละจะได้ไม่เสียเวลา ฉันอยากให้เธอแกะของขวัญจะแย่หรือจะแกะในห้องน้ำเลยก็ได้นะ”“หนูก็อยากเห็นของขวัญที่คุณจะให้หนูแล้วค่ะ” แววตาใสซื่อไม่ทันคนข

ตอนที่36 สู่ขอชาร์วีในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวดูแปลกตาจูงมือเดินมากับพลอยใสและมีธารามือขวาคนสนิทเดินตามหลังมาห้องรับแขกที่มีป้าณีและแขกคนสำคัญของบ้านฮาร์เปอร์คือ แม่แก้ว คนที่ดูแลพลอยใสเมื่อตอนที่เธออาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้า“แม่แก้วสวัสดีค่ะ แม่แก้วสบายดีนะคะ” หญิงสาวนั่งลงกับพื้นตรงหน้าผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูเธอมา“แม่สบายดีจ้ะ” หญิงสูงวัยที่แก่ขึ้นตามกาลเวลาตอบกลับเสียงเบา มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบศีรษะทุยด้วยความรัก“ลุกขึ้นเถอะลูก”“มานั่งลงตรงนี้” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวทำตัวไม่ถูกว่าเธอต้องนั่งลงตรงไหน จะนั่งด้านบนตรงโซฟา หรือลุกไปยืนข้าง ๆ ธาราที่ด้านหลังร่างอรชรลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มในที่ที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน เป็นครั้งแรกที่เธอมีโอกาสนั่งข้างชายหนุ่มเจ้าของบ้านต่อหน้าลูกน้องและคนในบ้านอย่างวันนี้“ดิฉันในฐานะผู้ใหญ่ของบ้านนี้ขอเข้าเรื่องที่เชิญคุณแก้วมาวันนี้เลยนะคะ” ป้าณีผู้ใหญ่ที่เลี้ยงดูชาร์วีมาตั้งแต่เด็กพูดขึ้น“อย่างที่เคยแจ้งให้คุณแก้วทราบก่อนหน้านั้นว่าตอนนี้คุณวีและพลอยใสอยู่ในฐานะสามีและภรรยา ทางเราจึงอยากสู่ขอกับผู้ใหญ่ให้ถูกต้องตามประเพณีไทย คุณแก้วในฐานะที่เ

ตอนที่35 เสือสาวเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงบทรักในห้องน้ำจบลง และกำลังเริ่มขึ้นอีกครั้งบนเตียง“เอาสิ เธออยากจัดการฉันยังไงก็ทำตามอย่างที่ต้องการได้เลย” ชายหนุ่มนอนแผ่หลาความเป็นชายตั้งโด่ล่อตาล่อใจเสือสาว“ถ้าหนูทำอะไรผิด คุณจะไม่ลงโทษหนูแบบแก้มใสใช่ไหมคะ” พลอยใสถามขึ้นขณะที่กำลังคลานขึ้นไปบนตัวชายหนุ่ม“เอาอะไรคิด ฉันจะเอาเมียตัวเองไปให้คนอื่นทำไม โดนกระแทกจนเสียสติแล้วหรือไง” ชาร์วีว่ากลับพร้อมยกคนตัวเล็กลอยขึ้นนั่งบนตัก“ก็แก้มใสทำผิดคุณยังลงโทษเธอแบบนั้นเลย”“ผู้หญิงคนนั้นบ้าเซ็กขนาดไหนเธอไม่รู้เหรอพลอยใส เพื่อนเธอมันชอบไปปาร์ตี้เซ็กหมู่หลายครั้งแล้ว แล้วที่เธอเห็นในห้องใต้ดินนั้นผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนเริ่มเองฉันไม่ได้บังคับ” ชาร์วีเล่าความจริงที่เขารับทราบมาตลอดว่าเด็กในการปกครองชอบไปปาร์ตี้มั่วเซ็กอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว“แก้มใสนะเหรอคะ ชอบไปปาร์ตี้เซ็กหมู่” พลอยใสถามกลับอย่างไม่อยากเชื่อที่ชายหนุ่มพูด“ใช่ ถ้าฉันจะบอกว่าผู้หญิงคนนั้นนอนกับผู้ชายมานับร้อยคนเธอจะเชื่อหรือเปล่า”“ไม่ค่ะ หนูไม่เชื่อเด็ดขาด” พลอยใสส่ายหัวไม่เชื่อสิ่งที่ชาร์ว