“เจ้าพกยาสลบมากมายเช่นนั้นไปเพื่ออะไรกัน” หลี่เฟิ่งเซียนทำลายความเงียบ
“ข้าเพียงไม่อยากถูกจับและไร้หนทางจนทำสิ่งใดไม่ได้อีก” ลู่มู่เฉินตอบ
“เจ้าไม่รู้สึกผิดต่อความเป็นหมอของเจ้าหรือ” นางถาม
“เมื่อก่อน ข้าเคยคิดว่าข้าต้องเป็นหมอที่ทำแต่สิ่งดี แต่ยิ่งนานวันข้ายิ่งเข้าใจ ยาก็ไม่ต่างจากมีด มันจะถูกใช้ฆ่าคนหรือทำอาหารมันก็คือมีด เจตนาของผู้ใช้จึงเป็นสิ่งสำคัญ” เขาอธิบาย
“บนตัวเจ้ายังมียาอื่นๆอีกหรือไม่ ยาพิษร้ายแรงอะไรพวกนั้น”
“อืม” เขาตอบสั้นๆ
“เจ้าพกไว้ป้องกันตัวก็ดี เพราะเจ้าอ่อนแอจนทำอะไรผู้ใดไม่ไหว ที่เหลือข้าจะปกป้องเจ้าเอง ไม่ต้องห่วงนะ” หลี่เฟิ่งเซียนพูดความรู้สึกจากใจจริง
“ข้า.. ตั้งใจพกไว้ปกป้องเจ้า” เขาพูดเสียงเบา แต่คำตอบนั่นกลับทำให้หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกอบอุ่นยิ่ง นางพูดสิ่งใดไม่ได้จึงได้แต่เงียบ
ความทรงจำในคุกใต้ดินกลับมาอีกครั้ง คนผู้หนึ่งที่ทำทุกอย่างเพื่อให้นางรอด นางตื้นตันและรู้สึกผิด เขาดีกับนางมาก แต่นางกลับคิดเอาเปรียบเขา ยังแอบขโมยกินเต้าหู้เขา ทำให้เขาต้องรู้สึกไม่ดี
‘ข้ามันสารเลวนัก’ หลี่เฟิ่งเซียนคิด นางไม่ควรหลบหน้าเขา อย่างไรก็ควรขอโทษเขา..
“เรื่องที่ข้าแอบขโมยหอมแก้มเจ้าคืนนั้น ข้าขอโทษด้วย คงทำให้เจ้ากลัวแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ข้าเป็นคนชั่วที่ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ คืนนั้น เจ้าตัวหอมมาก ข้าจึงเผลอทำเรื่องเลวไป เจ้า..ให้อภัยข้าได้หรือไม่” ในความเงียบ จู่ๆนางก็เอ่ยขึ้น
ลู่มู่เฉินได้ยินเรื่องที่กำลังครุ่นคิด ทำให้หัวใจของเขาที่พยายามควบคุมอยู่นานเริ่มลั่นกลองรบ มันระรัวจนดัง ตุบๆ ตุบๆ ใกล้จะทะลักล้นออกมาข้างนอก ไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นคือความจริงหรือไม่ เขาอาจคิดไปเอง
“เจ้ารังเกียจจนให้อภัยข้าไม่ได้หรือ” หลี่เฟิ่งเซียนเห็นว่าเขานิ่งเงียบจึงเอ่ยถามเรื่องที่นางกำลังกลัว
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ อย่ามอบใบหย่าให้ข้าได้หรือไม่” นางพูดออกไปด้วยความรู้สึกผิด
ลู่มู่เฉินกะพริบตามองนางให้ดีๆ เริ่มเข้าใจแล้วว่านางหวาดกลัวเรื่องนี้ ที่แท้นางหลบหน้าเขาไม่ใช่เพราะรังเกียจเขา!
“เจ้า..รู้สึกผิดหรือ” เขาถามเบาๆ ยังดีที่ในห้องมีเพียงพวกเขาสองคน หลี่เฟิ่งเซียนจึงได้ยินที่เขาพูดอย่างชัดเจน
“ใช่แล้ว ข้ามันสารเลวนัก เจ้าอย่าเกลียดข้าได้หรือไม่ คืนนั้น ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ” นางบอกเขาอีกครั้ง
หัวใจของเขายามนี้โครมครามจนเริ่มเจ็บ เริ่มหายใจติดขัด กองไฟในอกโชติช่วงจนแผดเผาเขาทั้งร่าง นางกลัวว่าเขาจะมอบใบหย่าให้เพียงเพราะนางหอมแก้มของเขา นางคิดว่านางทำเรื่องชั่วช้าสามานย์มาก หากรับรู้ถึงสิ่งที่เขาคิดจะทำกับนาง นางจะรู้สึกเช่นไร คงเห็นว่าเขาสารเลวมากใช่หรือไม่
“ข้าไม่ได้รังเกียจ..ไม่ได้คิดจะยื่นใบหย่า..และ....ข้าไม่ได้กลัว..ข้ากลัวเจ้าจะ..” เสียงของเขาเบาลงเรื่อยๆ คำพูดท้ายๆเบาจนแทบจะกลายเป็นกระซิบ มือซ้ายของเขานางกุมเอาไว้ ทั้งยังบีบนวดเบาๆ มือขวาของเขากำชายเสื้อไว้แน่น
“เจ้าว่าอะไรนะ ข้าได้ยินไม่ชัด” นางบอกเขาและยื่นหน้ามาใกล้จนชิดกับไหล่
หลี่เฟิ่งเซียนได้ยินเขาบอกเพียงว่าเขาไม่ได้รังเกียจนางชัดเจน นอกนั้นนางพยายามฟังแล้วแต่ไม่ได้ยิน ได้ยินเสียงเขากระซิบบางอย่างแต่จับใจความไม่ได้ นางเข้าใจว่าเขาไม่ได้รังเกียจสิ่งที่นางทำ เข้าใจว่าเขาไม่ได้รังเกียจที่ถูกเอาเปรียบแอบขโมยกินเต้าหู้ เท่านี้ก็ทำให้นางมีความสุขแล้ว
จากที่ไม่กล้าเข้าใกล้เขา ยามนี้นางเริ่มขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น หากเขาไม่ได้รังเกียจ เช่นนั้นหมายความว่านางทำอีกได้ใช่หรือไม่ วันนั้นที่หอมแก้มไปนางยังรู้สึกว่าไม่เพียงพอ หากเขาไม่รังเกียจ นาง...
“ข้า ..ข้า” ลู่มู่เฉินพยายามตอบคำถามนาง พยายามทวนซ้ำคำตอบเมื่อครู่ แต่เขาพูดได้เท่านั้น คำพูดที่เหลือพยายามเท่าไหร่ก็พูดออกมาไม่ได้อีก
“ข้า..ทำมากขึ้น ได้ใช่หรือไม่” นางถามเขา
ลู่มู่เฉินหันมามองนางทันที เบิกตาโต หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งคาดหวังทั้งหวาดกลัว คาดหวังให้นางทำ แต่ก็หวาดกลัวว่าตัวเองอาจห้ามไม่อยู่ นางก็ขยับโน้มตัวมาใกล้เรื่อยๆ ในหัวเขาคิดสิ่งใดไม่ออก
หลี่เฟิ่งเซียนเห็นเขาหน้าแดง ตาโตตกใจ แต่เขาไม่หลบนางจึงยื่นหน้าไปใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ..
แต่ชั่วอึดใจที่ริมฝีปากของนางกำลังจะถึงแก้มของเขา ลู่มู่เฉินกลับหันหน้าหนี!!! เขาเอี้ยวตัวหลบ จนนางล้มลงไปบนอกข้างซ้ายของเขา เขาอ้าปากหายใจหอบเหนื่อย ทำตัวไม่ถูก
“ข้า ข้า ไม่ควร..” เขาหอบหายใจหนัก เสียงแหบสั่นเครือ พูดได้เท่านั้น
“เจ้า..ตื่นเต้นเพียงนี้เชียวหรือ” หลี่เฟิ่งเซียนพูด
นางยิ้มอย่างเขินอาย ค่อยๆดันตัวกลับไปนั่งดีๆ ที่แท้เขาก็ตื่นเต้นทำอะไรไม่ถูกเช่นเดียวกับนาง หัวใจของเขาเต้นแรงกว่านางเสียอีก ตอนที่นางล้มทับลงไป นางสัมผัสได้ถึงแรงบางอย่างที่กำลังบ้าคลั่งในอกของเขา เขาก็คงไม่ต่างจากนาง ตื่นเต้นจนอะไรไม่ถูก
“วันหลัง พวกเราค่อยลองใหม่ก็แล้วกัน วันนี้พอเท่านี้ก่อน ข้ายังไม่อยากให้เจ้าขาดใจตาย” นางพูดยิ้มๆ บิดไปบิดมาด้วยความเขินอาย แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือซ้ายของเขา
ลู่มู่เฉินยกมือขวาขึ้นมาบีบที่อกเสื้อข้างซ้าย เขาบีบแรงๆต้องการให้แรงกระโดดตรงนั้นสงบลงเร็วๆ แม้มันจะไม่เป็นผลเลยก็ตาม ผ่านไปสักพัก ช่วงล่างของเขาขยายใหญ่จนรู้สึกเจ็บปวด เพียงนางขยับเบาๆที่มือซ้าย ร่างทั้งร่างของเขาก็แทบแตกสลาย เขาแสร้งดึงเสื้อปิดหัวเข่าเพื่อไม่ให้นางสังเกตเห็นถึงท่อนเนื้อที่ขยายใหญ่ขึ้นจนดันนูนออกมาตรงระหว่างขา
ลู่มู่เฉินพยายามนึกถึงคำพูดของนาง จำพวก ข้าเป็นคนชั่วที่ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ ,ให้อภัยไม่ได้ ,ทำให้เจ้ากลัว หรือ แอบขโมยหอมแก้มเป็นเรื่องชั่วช้า เพื่อเตือนใจว่าห้ามเผลอตัวปล่อยปีศาจร้ายออกไป เพราะนางคิดว่าเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องเลว
