บทที่ 35 ท่านย่าโมโห

"เจ้าโตขึ้นมาก.." ฮ่องเต้มองหน้านางและยิ้มอย่างภูมิใจ

"หึ ข้าชักจะอยากเห็นหน้าลู่มู่เฉินผู้นั้นสักครั้งแล้วสิ" ฮ่องเต้เอ่ยขึ้น

"ท่านพ่อยอมรับเขาแล้ว ท่านห้ามทำอะไรเขาเด็ดขาด" หลี่เฟิ่งเซียนขมวดคิ้วไม่ไว้วางใจผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้า แม้เขาจะเป็นโอรสมังกรของแผ่นดิน เขารักและเอ็นดูนาง แต่หลายครั้งเขาก็มักจะกลั่นแกล้งนาง 

"ฮ่าๆๆ ไม่ทันไรเจ้าก็ปกป้องเขาแล้วหรือ ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านอาของเจ้าเพียงอยากเห็นหน้าเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ"

จะไม่ห่วงได้อย่างไรดูเขาทำหน้าเข้า

"เอาเถิด ข้ารับปากเจ้า อะไรที่ควรตรวจสอบข้าก็จะตรวจ คนของเจ้าข้าก็จะให้หมอหลวงมือหนึ่งของข้าไปรักษาให้ และแผนรับนางสนมของเจ้า วังหลังของข้ายังพอมีที่ว่างให้นางอยู่ ส่วนเรื่องเครื่องประดับที่เจ้าทำหายข้าจะคิดอีกทีว่าควรลงโทษเช่นไรดี" ฮ่องเต้พูดไปยิ้มไป

หลี่เฟิ่งเซียนคุกเข่าลงไปโขกหัวขอบคุณอีกครั้ง

ก่อนกลับนางยังขอรถม้าจากฮ่องเต้ ให้ช่วยไปส่งนางที่หน้าจวนด้วยเพราะนางไม่ไว้ใจว่าตัวเองอาจจะถูกฆ่าอีกได้

กลับถึงจวนแม่ทัพหลี่ก็มืดแล้ว หลี่เฟิ่งเซียนรีบเข้าไปหาท่านย่า 

"ท่านย่า ข้ากลับมาแล้ว" นางตะโกนตั้งแต่ยังไม่เข้าประตูเรือนของท่านย่า

เมื่อเข้าไปด้านในนางเห็นท่านย่ากำลังนั่งดื่มชาอยู่ ฮูหยินรองเซี่ย ผู้เป็นอนุเพียงคนเดียวของแม่ทัพหลี่ยืนอยู่ข้างๆท่านย่า ทำหน้าตาประหลาดยักคิ้วหลิ่วตา เพื่อบอกให้นางรู้ว่าท่านย่าโกรธมาก

"ท่านย่า ข้ากลับมาแล้ว" หลี่เฟิ่งเซียนรีบเข้าไปประจบออดอ้อน นั่งลงข้างเก้าอี้ของท่านย่า แต่ท่านย่ากลับยกเท้าหนีไม่ให้นางแตะ 

"ท่านย่าาา ท่านอย่าโกรธเลย ข้าผิดไปแล้ว พรุ่งนี้จะนั่งคุกเข่าที่ศาลบรรพชน หนึ่งวัน ท่านเห็นว่าอย่างไร" 

ท่านย่ายังคงไม่สนใจ ทำเพียงเทชาดื่ม หลี่เฟิ่งเซียนมองนางเทชาแล้วดื่ม ดื่มเสร็จก็เทอีก ราวกับชานั่นรสอร่อยจนหาอื่นใดเปรียบ

"ก็ได้ ข้าให้ท่านโบย ห้าสิบไม้ ..แปดสิบ..เก้าสิบ..หนึ่งร้อยไม้เลยก็ได้" นางต่อรองไปสังเกตสีหน้าของท่านย่าไปด้วย แต่ท่านย่าก็ยังคงไม่หันมามอง

"โถ่ หนึ่งร้อยยังไม่พออีกหรือท่านย่า มากกว่านี้ข้ารับไม่ไหวแล้วนะ" 

หลี่เฟิ่งเซียนตัดพ้อ

จู่ๆท่านย่าก็หันมามอง

"เรื่องลงโทษ ท่านย่าอย่างข้าจะไปลงโทษคุณหนูใหญ่เช่นเจ้าได้อย่างไรกัน" ท่านย่าเอ่ยอย่างน้อยใจ

"ท่านย่า ท่านลงโทษข้ามาเถิด ไม่ว่าอะไรข้าก็จะทำ" หลี่เฟิ่งเซียนอ้อน

"แม้แต่ลงโทษ ห้ามไปที่หอเข่อซิน ก็ไม่เป็นไรหรือ?" ท่านย่าเอียงหน้าถาม

เมื่อก่อนตอนที่นางยังไม่หนีตามอ๋องเยียนไปชายแดน วันไหนที่นางไม่ได้ไปเกี้ยวชายงาม หรือไล่ตามอ๋องเยียน นางก็จะไปที่หอเข่อซิน ท่านย่าทั้งสั่งห้ามทั้งลงโทษก็ไม่เป็นผล

วันนี้หลี่เฟิ่งเซียนกับพยักหน้าอย่างง่ายดาย ท่านย่าตกใจไม่น้อย นี่ถือว่าเป็นเรื่องดี ในที่สุดหลานสาวคนเดียวก็เติบโตแล้ว ท่านย่าน้ำตาคลอดีใจ

"ดีแล้ว ดีมาก ดีจริงๆ" ท่านย่ารีบเข้าไปประคองหลี่เฟิ่งเซียนให้ลุกขึ้น

"ลุกขึ้นมาเร็ว ให้ท่านย่าดูเจ้าหน่อยซิ ไปอยู่ชายแดนหลายเดือน ประสบเคราะห์กรรมมากมาย เจ้าผอมไปมากต้องรีบหาอาหารดีๆมาบำรุงแล้ว"

หลี่เฟิ่งเซียนยิ้มอย่างมีความสุข นางยังกอดท่านย่าอย่างออดอ้อนราวกับเด็กน้อยด้วย

ฮูหยินรองก็น้ำตาซึม ยกผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา

"แล้ว..มู่เฉินของข้า ท่านย่าเห็นเขาหรือยังเจ้าคะ หรือเขายังไม่ฟื้น" หลี่เฟิ่งเซียนถามขึ้น

"อ้อ ย่าเห็นแล้ว ย่าให้เขาไปรับโทษแทนเจ้า ต้องคุกเข่าสำนึกผิดในศาลบรรพชนสองวัน เช่นนี้หลานย่าก็ไม่ต้องรับโทษแล้ว" ท่านย่าโอบแขนหลี่เฟิ่งเซียนและพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ

"อะไรนะ!!!" หลี่เฟิ่งเซียนตกใจ รีบวิ่งออกไปจากห้องโถงไม่สนใจท่านย่าหรือใครทั้งสิ้น

"เหลวไหล กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะ!" ท่านย่าโกรธ

หลี่เฟิ่งเซียนหยุดฝีเท้า นางอยากรีบไปดูเขา แต่ก็ไม่อยากขัดใจท่านย่า นางค่อยๆ หันมา เห็นว่าท่านย่าโกรธมาก

“ท่านย่า วันหน้าท่านจะลงโทษข้าเช่นไรก็ได้ แต่มู่เฉินป่วย ถูกความเย็นไม่ได้ ข้าขออภัยเจ้าค่ะ อย่าทำเช่นนี้กับเขาเลย ทำโทษข้าแทนเถิด” นางคุกเข่าลงไป โขกศีรษะขอร้องท่านย่า 

“นี่ ๆ ๆๆๆ นี่เจ้าหลงมันมากเพียงนี้เชียวหรือ ถึงกับยอมคุกเข่าขอร้องแทนมัน! เหลวไหลสิ้นดี! หลานของข้าที่ชอบคนงามมาตลอด แต่ยามนี้เจ้ากลับแต่งให้คนอัปลักษณ์ผู้หนึ่ง เจ้าคิดจะทำให้ท่านย่าของเจ้าตายเร็วขึ้นหรือ!!” ท่านย่าชี้นิ้วสั่นๆมาทางหลี่เฟิ่งเซียน นางไม่อยากเชื่อว่าหลานของนางที่เคยหวงแหนหัวเข่าไม่ต่างจากพ่อของนาง ยามนี้กลับคุกเข่าเพื่อชายอัปลักษณ์ผู้หนึ่ง 

หัวเข่าของนางที่เคยรักษาไว้อย่างดี ไม่เคยต้องเสียให้ผู้ใดแม้สักชั่ง หลี่เฟิ่งเซียนกลับรู้สึกว่าตั้งแต่ได้พบกับลู่มู่เฉิน นางใช้ไปแล้วหลายร้อยตำลึงทอง ช่างเป็นเรื่องที่สิ้นเปลืองยิ่ง แต่ในเมื่อนางตัดสินใจรับเขาเป็นสามีแล้ว ถึงจะต้องเสียอีกหลายพันตำลึง นางก็คงต้องยอมแลก พันชั่งหมื่นชั่งแล้วอย่างไร เขาถึงขั้นยอมคลานเป็นสุนัขเพื่อให้นางอิ่มท้อง อะไรก็ไม่สำคัญแล้ว

“ท่านย่า ให้อภัยเขาด้วย ข้าเป็นคนผิดเอง” หลี่เฟิ่งเซียนว่า

“เจ้า! เจ้ามันหลานชั่ว อยากจะไปไหนก็ไป” ท่านย่าไล่ แทนที่หลี่เฟิ่งเซียนจะรีบมาออดอ้อน แต่นางกลับรีบลุกขึ้นและวิ่งไปทางศาลบรรพชน ปล่อยให้ท่านย่าโมโห ท่านย่าตั้งใจว่าหากนางพาสามีหนีการทำโทษคืนนี้ พรุ่งนี้ท่านย่าจะสั่งให้หลี่เฟิ่งเซียนมอบใบหย่า!!

หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งมาถึงหน้าศาล นางเห็นเขานั่งอยู่หน้าศาลบรรพชน ท่ามกลางแสงเทียนมากมายหลายร้อยเล่ม เขากำลังใช้มือขวานวดคลึงมือซ้าย หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกเจ็บปวดแทนเขา นางเข้าไปรีบดึงเขาให้ลุกขึ้น

“กลับห้อง เจ้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้” นางบอก

“เหลวไหล ทำเช่นนั้นได้อย่างไร เดี๋ยวท่านย่าก็ยิ่งโกรธกว่าเดิม เช่นนั้นไม่ดี” เขาตอบ เงยหน้ามองนาง

“เจ้าป่วยนะ” นางทำเสียงดุเขา

“ข้าไม่เป็นไรมาก ข้าอยู่ข้างนอกเจอเรื่องลำบากตั้งเท่าไหร่ คุกเข่าไม่กี่ชั่วยาม ข้าไม่เป็นไร ที่นี่ออกจะสะดวกสบาย มีเบาะรองนุ่มๆด้วย” เขาพูดอย่างอ่อนโยน ยังยิ้มน้อยๆให้นางเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาไม่เป็นไร

หลี่เฟิ่งเซียนนั่งลงที่เบาะข้างซ้ายของเขา นางเห็นด้วยว่าการนั่งเฉยๆในศาลบรรพชนไม่ใช่เรื่องหนักหนาใดเลย เมื่อเทียบกับคุกใต้ดินหรือนอนตากน้ำค้างนอกด่านตรวจทหาร 

นางจึงจับมือเขามานวดเสียเอง เขามองนางด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ในใจของลู่มู่เฉินรู้สึกว่ามีกองไฟอบอุ่นกองหนึ่ง จากเริ่มแรกมันเพียงทำให้ใจของเขาอุ่นขึ้น แต่เมื่อนางสัมผัสเขานานขึ้น กองไฟกองนั้นก็ค่อยๆร้อนรุ่มขึ้น ลู่มู่เฉินเริ่มรู้สึกว่าคอแห้งผาก