ลี่มั่วเฉียนมองเจียงยิ่งเสวี่ย แล้วยื่นมือมาจับปลายคางของเธอไว้ “แยกกันอยู่ตั้งยี่สิบกว่าปีเหรอ? ฟังยังไงมันก็ดูเหมือนคุณนายลี่กำลังบ่นว่าตลอดยี่สิบปีนี้เหงาและว่างเปล่า คืนนี้ฉันจะทำให้เธอหายเหงาเอง”
เจียงยิ่งเสวี่ย “...”
เพี้ยะ!
เธอยกมือตบมือใหญ่ของลี่มั่วเฉียนออก “ประธานลี่ ไปหานางฟ้าในใจของคุณเถอะ หลายปีที่ฉันไม่อยู่ พวกคุณคงได้นอนบนเตียงเก่าของเราไปแล้วมั้ง?”
สีหน้าลี่มั่วเฉียนเย็นลงทันที “ต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้ง ฉันกับเสี่ยวอวี้ไม่เคยมีอะไรกันเลย!”
เจียงยิ่งเสวี่ยเลิกคิ้ว “แปลกนะ ตั้งยี่สิบกว่าปี คุณไม่เคยนอนกับหวงเสี่ยวอวี้?”
ลี่มั่วเฉียน “...อย่าคิดตื้นๆ แล้วเอาความคิดสกปรกมามองคนอื่น!”
พูดแบบนี้ แปลว่าเขาไม่ได้มีอะไรกับหวงเสี่ยวอวี้จริงๆ?
เจียงยิ่งเสวี่ยถามด้วยแววตาอยากรู้ “งั้นยี่สิบกว่าปีนี้ ประธานลี่คุณไปหาผู้หญิงที่ไหน? เลขาส่วนตัว? หรือเลี้ยงดูนักศึกษา?”
ลี่มั่วเฉียน “เจียง...ยิ่ง...เสวี่ย!”
เจียงยิ่งเสวี่ย “โกรธอะไรขนาดนั้น ฉันไปแตะจุดไหนของคุณเข้าเหรอ? อย่าบอกนะว่ายี่สิบปีนี้คุณไม่มีผู้หญิงเลย ฉันไม่เชื่อหรอก!”
ลี่มั่วเฉียนมองริมฝีปากแดงที่ขยับขึ้นลงของเธอ แ
