เฟิงจิ่งซินวิ่งเข้ามา พูดอย่างดีใจว่า “ว้าว ของกินเยอะแยะเลย แถมยังมีชานมด้วย!”
“อืม” ฟิงถิงเซินเอ่ย “รู้ว่าพวกหนูจะมา พ่อก็เลยให้คนเตรียมไว้ให้นิดหน่อย”
ตอนที่พูด เขามองไปทางหรงฉือ เห็นหรงฉือไม่สนใจเขา สายตาก็หยุดอยู่ที่หรงอวิ๋นเฮ่อกับหรงสวิน พยักหน้าให้พวกเขาเล็กน้อย จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “นั่งสิ”
เฟิงถิงเซินมีออร่าที่ทรงพลังมาก หลังหรงสวินกับหรงอวิ๋นเฮ่อทักทายกับคุณย่าเฟิงเสร็จ ก็เผลอทำตามคำพูดของเขาโดยไม่รู้ตัว เดินไปนั่งข้าง ๆ เฟิงจิ่งซิน จากนั้นก็รับของกินที่เฟิงจิ่งซินกับเฟิงถิงเซินส่งมาให้
หลังจากที่พวกเด็ก ๆ กินกันเรียบร้อยแล้ว เฟิงถิงเซินก็ส่งให้หรงฉือหนึ่งชิ้น พร้อมพูดว่า “ลองชิมหน่อยไหม?”
เห็นคุณย่าเฟิงมองอยู่ หรงฉือจึงรับมา แล้วพูดว่า “ขอบคุณ”
พอเธอพูดจบ ก็ยกดื่มหนึ่งอึก ถึงพบว่าเป็นเครื่องดื่มรสสตรอเบอร์รี่ที่ถูกปากเธอมาก
พอรู้ว่าพวกเธอจะไปเล่นสกีหิมะ คุณย่าเฟิงบอกกับเฟิงถิงเซินว่า “ถิงเซิน แกไปกับพวกเสี่ยวฉือ” เธอเอ่ยว่า “การเล่นสกีหิมะเป็นกิจกรรมที่อันตรายมาก เสี่ยวฉือคนเดียวดูแลเด็กสามคน เป็นเรื่องยากเกินไป แกไปช่วยเธอหน่อย ฉันมีพ่อบ้านกับป้าเฉินคอยดูแลอยู่แล้ว ไ
