บทที่ 233

เห็นเฟิงถิงเซินยื่นมือมา เธอจึงทำได้เพียงส่งดอกไม้ในอ้อมแขนให้เขา

เธอก็ไม่ได้มองไปที่ฉีอวี้หมิงและเฮ่อฉางปั่วเลยด้วยซ้ำ

เธอเดินไปข้าง ๆ เตียง แล้วถามคุณย่าเฟิงว่า “ตอนนี้คุณย่ารู้สึกยังไงบ้างคะ?”

“ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว” ถึงอย่างไรคุณย่าเฟิงก็เพิ่งผ่าตัดเสร็จได้ไม่นาน ดูเหนื่อยล้าอยู่ไม่น้อย ยื่นมือมาหาเธอ กุมมือเธอไว้แน่น แล้วพูดขึ้นว่า “ทำงานมาทั้งวัน เหนื่อยไหม? กินข้าวมาหรือยัง? อีกเดี๋ยวไปกินข้าวกับพวกถิงเซินสิ”

หรงฉือตอบกลับ “ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า ก่อนจะมาหนูกินข้าวที่บริษัทมาแล้ว”

พอเห็นว่าหรงฉือยังคงมีท่าทีปฏิเสธที่จะใกล้ชิดกับเฟิงถิงเซิน คุณย่าเฟิงก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่ได้ยืนกรานอะไรอีก

หรงฉือพูดคุยกับคุณย่าเฟิงอีกสักพักหนึ่ง

ตอนที่คุณย่าเฟิงเหนื่อยเกินไป แล้วต้องการพักผ่อน เธอก็เตรียมตัวจะกลับแล้ว

คุณย่าเฟิงให้เฟิงถิงเซินไปส่งเธอ เฟิงถิงเซินและคนอื่น ๆ ก็เตรียมจะไปกินข้าวแล้วเหมือนกัน เธอจึงลงไปชั้นล่างพร้อมกับพวกเขา

พอเข้าไปในลิฟต์ ก็เห็นฉีอวี้หมิงเอาแต่พินิจเธออยู่ตลอด เธอจึงมองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า “มองพอหรือยัง?”

ฉีอวี้หมิงตอบกลับว่า