“ตามมาสิ มัวแต่ยืนเซ่ออยู่ได้ เชอะ... ไม่ดูเงาหัวตัวเองเลยหรือไง ขี้ริ้วขี้เหร่แบบนี้จะมาเป็นภรรยาของคุณธารา ฝันกลางวันยังน่าเชื่อถือกว่าเลย”
พลอยไพลินไม่ตอบ เพราะถือคติที่ว่านิ่งเสียตำลึงทอง คนพาลพวกนี้พูดอะไรออกไปก็เหมือนเป่าขลุ่ยให้ควายฟังนั่นแหละ ขณะเดินตามร่างของสาวใช้ตัวดำ ร่างเล็กของอิ่มใจมุ่งหน้าขึ้นไปบนตึกใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า
ความโอ่อ่า หรูมีระดับราวกับดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ระเบิดโพลงในลูกตา เมื่อเดินผ่านห้องโถงกว้างที่ถูกต้องแต่งด้วยเครื่องเรือนชิ้นงามหาราคาไม่ได้ มายังบันไดหินอ่อนที่ถูกสร้างสรรค์อย่างประณีตบรรจง และเดินมาเรื่อย ๆ จนผ่านระเบียงที่มีเถาไม้ประดับพันธุ์หายากห้อยระย้าชวนมองที่ซึ่งเป็นรอยต่อของตึกปีกขวาและปีกซ้าย เพียงไม่นานอิ่มใจก็พาหล่อนมาหยุดที่หน้าห้องใหญ่ห้องหนึ่ง แค่บานประตูไม้ที่เห็นตรงหน้าก็น่าจะแพงกว่าบ้านทั้งหลังของหล่อนเสียอีก
“นี่แหละห้องของหล่อน ตักตวงความสุขสบายให้เร็ว ๆ นะ เพราะคุณรัศมีไม่ปล่อยให้พวกสิบแปดมงกุฎอย่างหล่อนอยู่บนตึกนี้นานหรอก”
อิ่มใจพูดอย่างดูถูกดูแคลน พร้อม ๆ กับมอบรอยยิ้มเหยียดหยามใส่หน้า ก่อนจะสะบัดก้นเดินฉับ ๆ จากไปทันที
พลอยไพลินมองตามไป ขณะถอนใจออกมาแรง ๆ เมื่อวันนี้ตัวเองรอดพ้นจากกรงเล็บนางมารสองคนนี้มาได้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปภายในห้องพัก และก็ไม่ลืมปิดมันตามหลัง
เท้าบางก้าวเข้ามาหยุดกลางห้องกว้างขวางที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีฟ้าอมเขียวอย่างทึ่งจัด ทุกองค์ประกอบในห้องนี้ช่างลงตัวไปซะทุกอย่าง ตั้งแต่เตียงนอนขนาดใหญ่ที่คลุมทับด้วยผ้าสีฟ้าอ่อนตั้งอยู่ด้านในทางขวาของห้องนอน หน้าต่างไม้ที่แกะสลักเป็นลวดลายวิจิตรบรรจงที่มีผ้าม่านหรูสีเดียวกับห้องแต่เข้มกว่าเล็กน้อยตกแต่งอยู่
ห้องนี้เหมือนสวนสวรรค์ก็ไม่ปาน...
“พ่อ พลอยไม่อยากเป็นคนโกหก แต่ก็ไม่มีทางเลือก”
ร่างบางทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงลงบนเตียงนุ่ม พร้อม ๆ กับพ่นลมหายใจหนักหน่วงออกมา สมองนึกถึงความจำเป็นที่ตนเองต้องมาสวมรอยเป็นพี่สาวฝาแฝดแบบนี้
ไร่สับปะรดนับร้อยไร่ของหล่อนกำลังประสบปัญหาขาดทุนอย่างหนัก ทั้งลูกไม่โตอย่างที่ควรจะเป็น แถมยังแล้งติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายเดือนแบบนี้ แล้วไหนจะปุ๋ยจะยาที่แพงจนแทบไม่อยากจะจับอีก ด้วยสาเหตุนี้หล่อนถึงต้องเอาไร่ไปเข้าธนาคาร หวังว่าจะผลผลิตในปีนี้จะได้ราคาทำให้ลืมตาอ้าปากได้บ้าง แต่เปล่าเลย ทุกอย่างมันจมดิ่ง มันขาดทุนย่อยยับมากกว่าปีที่แล้วอีก
เงินไม่มีจะจ่ายคนงาน แถมธนาคารยังส่งเจ้าหน้าที่มาทวงหนี้ไม่หยุด การแต่งงานเพื่อประโยชน์ส่วนตัวในครั้งนี้จึงเป็นหนทางเดียวที่หล่อนและคนงานจะอยู่รอด รวมถึงการรักษาผืนดินแห่งสุดท้ายของบิดาเอาไว้ได้ แม้มันจะต้องแลกมากับการโกหกก็ตาม
แต่จะแปลกอะไร ก็หล่อนกับพี่แพรวนภาเป็นฝาแฝดกันนี่ หน้าตาเหมือนกันทุกอย่าง จะต่างกันอย่างเดียวก็คือพี่แพรวนภาเสียชีวิตจากโรคประจำตัวไปเมื่อห้าปีก่อน ส่วนหล่อนยังมีชีวิตอยู่เท่านั้นเอง
แต่การสูญเสียพี่สาวในครั้งนั้น ก็ฆ่าชีวิตของบิดาให้สั้นลงไปด้วย เพราะเวลาผ่านมาอีกไม่ถึงปี พ่อของหล่อนก็ทิ้งหล่อนไปอยู่บนสวรรค์กับพี่สาวและมารดาที่ล่วงหน้าไปก่อนเกือบสิบห้าปีอย่างใจดำ ทิ้งให้หล่อนต้องต่อสู้กับบททดสอบชีวิตตามลำพัง
“พลอยคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่แพรวจัง...”
ดวงตากลมโตจ้องมองผ่านม่านหน้าต่างที่ถูกรวบไว้ที่ขอบหน้าต่างทั้งสองข้างอย่างเป็นระเบียบไปยังท้องฟ้ากว้าง มือบางขาวสะอาดยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นขอบตาด้วยความเสียใจ ความเดียวดายเกาะกินหัวใจจนหนาวสั่น
ชีวิตข้างหน้าจะเป็นยังไง หล่อนไม่มั่นใจเลย แม้ผู้ชายที่เป็นคู่หมั้นของพี่สาวไม่ได้ทำท่าสงสัยอะไรเมื่ออ่านจดหมายของท่านชายอุเทนที่ส่งหาบิดาเมื่อครั้งอดีต แต่ท่าทางของผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อดารารัศมีเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงความเป็นอริชัดเจน
แต่จะเป็นยังไงก็ช่าง ยังไงไร่ของพ่อและชีวิตคนงานหลายสิบคนก็สำคัญกว่าสิ่งใด หล่อนจะสู้ จะสู้ให้ถึงที่สุด แรงมาหล่อนก็จะแรงกลับไป จะต้องทำยังไงก็ได้ให้งานแต่งงานเกิดขึ้นเร็วที่สุด ก่อนที่ไร่จะถูกธนาคารยึดเอาไป
“เชิญนั่ง...”
เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องกว้างขนาดใหญ่ที่ด้านหลังโต๊ะไม้โบราณขัดจนขึ้นเงาวับมีชั้นหนังสืออยู่มากมาย เสียงเข้มแถมด้วยความเย็นชาก็ระเบิดใส่หน้า
หญิงสาวค่อย ๆ ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะไม้ใหญ่ที่ผู้ชายหน้าตาดีนั่งอยู่ด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพ่อคนตัวโต แต่ก็พบว่าเขาจ้องมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว และนั่นก็ทำให้แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้ง ๆ ที่ธาราเขตไม่ได้มองหล่อนด้วยสายตาจาบจ้วงให้อายแม้แต่น้อย
“ฉันขอพูดตรง ๆ เลยก็แล้วกันนะ”
พลอยไพลินจ้องมองบุรุษตรงหน้าเมื่อเขาเริ่มต้นสนทนาอย่างตั้งอกตั้งใจ เพราะอยากรู้ว่าคุณชายรูปหล่อคนนี้จะใช้ไม้ไหนมาอ้างเพื่อให้หล่อนกระเด็นออกไปจากที่นี่
“เรื่องสัญญาที่คุณพ่อฉันทำไว้กับพ่อของเธอนั้นมันก็นานเกือบยี่สิบปีแล้ว เธอยังคิดจะทำตามสัญญานั้นอีกหรือ ฉันว่ามันออกจะโบราณไปหน่อยกับการคลุมถุงชนแบบนี้”
