ตอนที่ 2.

ตอนที่ 2.

คำพูดของดารารัศมีที่รีบวิ่งเข้าไปกอดแขนกำยำที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นออกมานั้นทำให้พลอยไพลินได้สติ ความไม่น่าเชื่อระเบิดใส่กลางศีรษะ

ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่พ่อหมั้นหมายไว้ให้กับพี่แพรวนภาจะหน้าตาดีราวกับไม่ใช่มนุษย์แบบนี้ ยิ่งตกใจก็ยิ่งจ้องผู้ชายตรงหน้าไม่หยุด จนเจ้าตัวทำท่าทางคล้ายกับรำคาญนั่นแหละ พลอยไพลินถึงได้ละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลานั้นได้ แต่กระนั้นแก้มสาวก็ซับเลือดฝาดขึ้นอัตโนมัติ

“เธอเป็นใคร...”

น้ำเสียงของเทพบุตรตรงหน้าราบเรียบพอ ๆ กับใบหน้าหล่อที่เย็นชานั่นแหละ จนหล่อนตัดสินไม่ได้ว่าอะไรไร้ความรู้สึกมากกว่ากัน

พลอยไพลินเชิดหน้า พยายามซ่อนความประหวั่นพรั่นพรึงเอาไว้ในอก ตอนก้าวเข้ามาเห็นคฤหาสน์ที่ใหญ่ไม่ต่างจากพระราชวังก็สั่นแทบช็อกอยู่แล้ว แต่ความหวาดหวั่นในตอนนั้นก็เทียบไม่ได้กับความรู้สึกพรั่นพรึงในตอนนี้แม้แต่น้อย ตอนที่ถูกสายตาคมกริบจ้องมองแบบเย็นชาอย่างนี้

“ฉะ...ฉันชื่อแพรวนภาเป็นคนที่คุณต้องแต่งงานด้วย”

พลอยไพลินสวมรอยเป็นพี่สาวฝาแฝดในทันที เพราะเท่าที่อ่านจากจดหมายของบิดาที่เขียนไว้ถึงหล่อนก่อนตาย พ่อบอกไว้ในนั้นว่าได้หมั้นหมายแพรวนภาไว้กับลูกชายคนโตของท่านชายอุเทน ณ วังอัคราดล

“อะไรนะ! นี่แกอย่ามาตู่แบบนี้นะ!”

เสียงดารารัศมีตวาดลั่น ถึงแม้หล่อนจะมีศักดิ์เป็นน้องบุญธรรมของธาราเขต แต่หัวใจของหล่อนกับไม่ได้รู้สึกแบบพี่น้องกับพี่ชายบุญธรรมแม้แต่น้อย หล่อนรักเขาต่างหาก

ไม่ใช่แค่ดารารัศมีหรอกที่ตกใจ แต่ธาราเขตเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ชายหนุ่มไล่สายตาสำรวจสตรีสาวที่แต่งกายด้วยเสื้อยืดสีฟ้าพอดีตัว ตามด้วยกางเกงยีนสีซีดตรงหน้าอย่างจับผิด แต่ก็หาพิรุธใด ๆ ไม่พบ พบแต่ความงดงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความแก่นแก้วไม่ยอมคนของหล่อนแทน

ใบหน้ารูปไข่สวยใส ขาวลออราวกับผิวของน้ำนม ดวงตากลมโตถูกล้อมกรอบด้วยแพขึ้นตายาวงอนที่ดกดำทำให้เจ้าหล่อนงดงามราวกับเจ้าหญิง คิ้วโก่งราวกับคันธนูชั้นดีที่ไร้การตัดแต่ง จมูกโด่งเข้ากันกับเรียวปากสีแดงสดที่อวบอิ่มน่าจุมพิต เส้นผมตรงสีนิลเนื้อดีที่ยาวเกือบถึงเอวบางถูกเกล้าขึ้นไว้บนศีรษะปล่อยเป็นหางม้าลงมา ขณะรูปร่างก็อรชรอ้อนแอ้นราวกับประติมากรรมที่สรรค์สร้างโดยศิลปินชื่อก้องโลก

“เธอพูดอะไรของเธอ...”

“นั่นสิคะ พี่ธาราไม่เคยมีคู่หมั้นที่ไหนสักหน่อย” ดารารัศมีรีบเสริม

“ฉันก็พูดความจริงไงคะ...”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบ ขณะก้มหน้าหยิบซองจดหมายสีขาวที่ค่อนข้างเก่าออกมาจากกระเป๋า และส่งให้ผู้ชายตรงหน้า

“อะไรของเธอ” ธาราเขตถาม เมื่อสาวน้อยตรงหน้ายื่นบางสิ่งบางอย่างให้

“จดหมายที่คุณชายอุเทนเขียนถึงพ่อของฉันไงคะ ลองเปิดอ่านดูสิ แล้วคุณจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันบอกมันคือเรื่องจริง”

ชายหนุ่มไม่โต้ตอบ รับจดหมายมาเปิดอ่านเงียบ ๆ โดยมีดารารัศมียืนทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นอยู่ข้าง ๆ และเพียงไม่นาน มือใหญ่สีขาวสุขภาพดีก็พับกระดาษจดหมายใส่ซองตามเดิม และส่งคืนให้กับพลอยไพลิน ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบไร้ความรู้สึก

“จดหมายว่ายังไงบ้างคะพี่ธารา... นังนี่มันโกหกใช่ไหมคะ” ดารารัศมีรีบถาม ขณะส่งยิ้มเยาะให้กับสตรีตรงหน้า

ธาราเขตไม่ตอบคำถามน้องบุญธรรม ขณะค่อย ๆ แกะมือบางที่เล็บทั้งห้านิ้วถูกเคลือบด้วยสีแดงสดราวกับเลือดของเจ้าหล่อนออกไปจากลำแขนด้วยท่าทางรำคาญ ก่อนจะหันไปพูดกับอิ่มใจที่อยู่ค้อมศีรษะอยู่ใกล้ ๆ กับดารารัศมี

“ไปจัดห้องพักที่ปีกซ้ายให้กับคุณแพรวนภา...”

ทั้งดารารัศมีและอิ่มใจเบิกตากว้างตกใจไม่แพ้กัน แต่ด้วยฐานะทำให้อิ่มใจพูดอะไรออกมามากไม่ได้เหมือนดารารัศมี

“พี่ธาราคะ ให้นังเนี่ยขึ้นไปนอนบนตึกได้ยังไงคะ ทำไมไม่ไล่มันไป มันแอบอ้าง” ธาราเขตตวัดสายตามองน้องบุญธรรมนิ่ง ก่อนจะพูดเสียงเรียบ

“ต่อไปแพรวนภาจะอยู่ที่นี่ในฐานะว่าที่เจ้าสาวของพี่ รัศมีก็ต้องให้เกียรติเธอด้วย”

“อะไรนะพี่ธารา! นังนี่มันเป็นว่าที่เจ้าสาวของพี่ได้ยังไง หรือว่าจดหมายนั่น... ไม่จริงหรอก มันต้องโกหกแน่ ๆ จดหมายนั้นต้องปลอมมาแน่ เชื่อรัศมีนะคะ ไล่มันไปเถอะ” หญิงสาวมองพลอยไพลินอย่างศัตรูคู่อาฆาต

“ลายเซ็นของคุณพ่อใครก็ปลอมไม่ได้ อิ่มใจไปทำตามที่ฉันบอกให้เรียบร้อย...” ชายหนุ่มหันไปสั่งสาวใช้เสียงเข้มเพราะรู้ดีว่าอิ่มใจเป็นพวกของใคร

“และเธอเมื่อจัดของเรียบร้อยแล้ว ไปพบฉันที่ห้องหนังสือด้วย” พูดจบก็ก้าวยาว ๆ ขึ้นตึกไปทันที ขณะที่ดารารัศมีกรีดร้องด้วยความไม่พอใจไล่หลังไป

“พี่ธารานะพี่ธารา คุณพ่อตายไปตั้งนานแล้ว ยังจะไปทำตามสัญญาของคนตายทำไมกัน...”

พูดออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด ก่อนจะหันมาจ้องมองหน้าพลอยไพลินที่หล่อนรู้จักในคราบของแพรวนภาด้วยความชิงชัง

“ฝากไว้ก่อนเถอะแก รับรองว่าแกอยู่ในวังนี้ได้ไม่นานหรอก” ขู่อาฆาตจบก็หันไปสั่งสาวใช้

“นังอิ่มแกไม่ต้องไปช่วยมันจัดของนะ ให้มันทำเอง เป็นไพร่ได้สะเออะขึ้นไปนอนบนตึกเทียบเท่ากับคนชั้นสูงแบบฉันมันก็เกินทนแล้ว ไม่รู้พี่ธาราคิดยังไง ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้...”

“ค่ะ คุณรัศมี อิ่มก็คิดไว้แบบนั้นเหมือนกัน” อิ่มใจพูดเอาใจเจ้านาย ก่อนจะหันมาทำตาขวางใจพลอยไพลินที่ยืนทำหน้าเอือมระอาสุด ๆ อยู่ข้าง ๆ

ดารารัศมียิ้มเยาะอย่างชอบใจ ก่อนจะก้าวขึ้นตึกตามธาราเขตไปอีกคน อิ่มใจเห็นเจ้านายไม่อยู่แล้ว ก็รีบออกฤทธิ์ออกเดชทันที