คำประกาศว่าอัญชันเป็นภรรยาของพ่อคุ้มอินทรีย์แห่งเมืองโคราชถูกประกาศก้องเพียงชั่วพริบตา เหล่าลูกสมุนทุกคนรีบวางอุปกรณ์การฝึกฝนแล้วมารวมตัวกันทันที
"พวกเอ็งทุกคนฟังไว้ อัญชันคือภรรยาของข้า ที่ข้าจะรักและให้หัวใจ ข้าจะเทิดทูนอัญชันและแต่งงานกับอัญชันให้ถูกต้องตามประเพณี"
"ข้าขอให้พวกเจ้ารักและเคารพอัญชันดังที่เคารพข้าเช่นกัน นางคือแม่เมืองคนใหม่ของหมู่บ้านนี้" อินทรีย์พูดจบก็เดินเข้าไปประคองอัญชันให้มายืนอยู่เคียงข้างกลางลานฝึกอาวุธ
เหล่าลูกสมุนทุกคนที่ได้ยินก็ต่างพากันอึ้งไปตาม ๆ กัน ทำอะไรไม่ถูกกับสถานการณ์ตรงหน้า ไอ้สนกับไอ้กล้าถึงกับดาบหล่นมือที่ได้ฟังคำประกาศจากปากของอินทรีย์
"พี่อินทรีย์ นี่มันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?" ไอ้สนที่ไม่เคยสังเกตอินทรีย์เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา คิดเพียงว่าอินทรีย์เอ็นดูอัญชันแบบลูกหลาน
"เมื่อไหร่ก็เรื่องของข้า เดี๋ยวข้าหาฤกษ์งามยามดี ข้าก็จะตกแต่งให้นางเป็นภริยาออกหน้าออกตา และภรรยาเอกภรรยาเดียวของข้าเท่านั้น" อินทรีย์หันไปชายตามองนางมณีที่ยืนอึ้งจนแทบจะมุดดินหนี
"กรี๊ด...! ไม่จริง อีเด็กชั่ว เจ้าขโมยพ่อคุ้มอินทรีย์ไปจากข้า" นางมณีเดินตรงไปหมายจะจิกหัวของอัญชันลง
