ไอ้มอญที่คนเหล้าชั้นดีตามคำสั่งของเศรษฐีอ๋อง มาส่งถึงบ้านของอินทรีย์ก็ได้ตะโกนเรียกหาเพื่อให้มีคนลงมารับตนเอง
แต่ในขณะนั้นชมพู่ ยายปริก และบ่าวคนอื่น ๆ กำลังยุ่งม่วนกันอยู่หลังบ้าน จึงไม่มีใครได้ยินเสียง นอกจากอัญชันที่อยู่บนเรือน จึงรีบวิ่งลงมาดู
"สวัสดีจ๊ะพ่อ พ่อมาหาใครหรือจ๊ะ?" อัญชันที่ยืนอยู่บนเรือนก็ตะโกนลงมา
ไอ้มอญที่เงยหน้าขึ้นมองถึงกับตกตะลึงในความสวยของอัญชัน สวยสมคำร่ำลือประดุจนางที่สวยจนล่มเมืองเสียจริง ไอ้มอญพึมพำ
ก่อนหน้านี้ไอ้มอญพยายามมองหน้าอัญชันอย่างชัดเจนแต่ไม่เคยได้อยู่ชัดถึงเพียงนี้ พอได้เห็นถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ถึงว่าสิ ทำไมพ่อคุ้มอินทรีย์ถึงได้หวงยิ่งกว่าไข่ในหิน" ไอ้มอญเองรู้แล้วว่าอัญชันสวยขนาดไหน อาจจะเป็นนางล่มเมืองก็เป็นได้"
"สวัสดีจ๊ะแม่อัญชัน ใช่หรือไม่จ๊ะ?" ไอ้มอญเอ่ยปากพร้อมกับส่งยิ้มที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่หารู้ไม่นั่นคือรอยยิ้มของนักฆ่ามือฉกาจ
"ใช่จ้ะ ฉันอัญชัน พี่มีอะไรหรือจ๊ะ?" อัญชันก็หันไปยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ดูเป็นมิตร
"ข้าชื่อมอญ เป็นคนงานในโรงเหล้าของท่านเศรษฐีอ๋อง พอดีทำเศรษฐีอ๋องให้ข้าเอาเหล้าชั้นดีมาให้กับพ่อคุ้มสิบกว่า
