“หยางหลง ข้าเอาไม้มาให้เพิ่ม” เจียวลู่เอ่ยบอกเพื่อนใหม่ที่เขาได้มีโอกาสรู้จักหลังจากที่เข้ามาช่วยสร้างรั้ว นึกชมอีกฝ่ายที่หัวไวมาก แค่มองคนอื่นทำไม่นานก็เข้าใจโครงสร้างทั้งหมด ลงมือทำได้อย่างไม่ติดขัด ตอนนี้เพื่อนใหม่ของเขาถอดผ้าคลุมออกแล้ว แม้ตอนแรกจะชะงักกับสีตาอีกฝ่ายไปนิดแต่ไม่นานก็คุ้นชิน และมองว่ามันสวยแปลกตา หรือต้องเรียกว่าอะไรนะที่หลานสาวเขาชอบบอก เท่ระเบิดละมั้ง คนในค่ายก็คงคิดแบบเดียวกับเขา เริ่มเป็นมิตรกับชายหนุ่มมากกว่าเดิม ยกเว้นก็แต่พี่รองที่ยังตั้งแง่กับเพื่อบใหม่ของเขา
“ขอบใจ” แม้หยางหลงจะอายุน้อยกว่า ทว่าเจียวลู่กลับไม่ยอมให้อีกฝ่ายเรียกพี่ เขาบอกว่าอายุห่างกันไม่เท่าไหร่ ไม่ต้องเรียกก็ได้ ทั้งสองจึงได้พูดคุยเป็นกันเอง
“เจ้าพักสักหน่อยดีไหม ช่วยงานตั้งแต่เช้าไม่พัก” เจียวลู่นั่งลงบนพื้น หยิบชามะนาวผสมน้ำผึ้งที่หลานสาวทำไว้หลายสิบกระบองขึ้นมาเทดื่ม พอดื่มเสร็จรู้สึกร่างกายสดชื่น ชายหนุ่มนั่งรับลมเย็นๆ คิดอะไรเพลินๆ หากไม่มีสงครามก็คงดี
เมื่อครึ่งชั่วยามเหลียนเอ๋อร์บอกว่าเจอน้ำผึ้งป่าจากชาวบ้านคนหนึ่งจึงขอซื้อต่อ แล้วท
