8 งอนเองหายเอง
“แปลก ๆ”
พอลลิตากับอธิติแยกตัวออกไปจากร้านบิงซู ซาร่าคนขี้สงสัยก็ทำจมูกย่น สูดลมหายใจสั้น ๆ หลายทีติดต่อกันจนเกิดเป็นเสียงฟุดฟิด คำว่าแปลก ๆ ที่เอ่ยออกมานั้นมันเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้เรื่องชาวบ้านล้วน ๆ
“แปลก ๆ อะไรของแกวะ? กลับบ้านกันเถอะ”
“สองคนนั้นอะ แกว่าเป็นแค่พี่น้องแถวบ้านกันจริงเหรอวะ? พี่น้องแท้ ๆ แม่งยังไม่เช็ดปากให้กันเลย แต่นี่เป็นแค่พี่แถวบ้าน แล้วแกเห็นไหมว่าเฮียอี้จ้องหน้าแกไม่ยอมละสายตาเลย”
“ไม่เห็น เพราะฉันมัวแต่มองหน้าหลินอยู่”
“ตอนนี้ฉันว่ามีอยู่สองกรณีว่ะ ถ้าเฮียอี้ไม่ได้เป็นเกย์ก็ต้องเป็นแฟนไอ้หลินมันแน่ ๆ ที่มองหน้าแกแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะชอบแก ก็คงเป็นเพราะหึงไอ้หลินชัวร์ ๆ”
“เกย์บ้าอะไรของแกวะ? ฉันไม่เห็นรู้สึกเลยว่าเฮียอี้จะเหมือนเกย์ตรงไหน” พิชญะเห็นต่างจากญาติสนิทขี้สงสัยของเขา “ไหนแกบอกว่าหลินโสดแล้วก็ยังไม่สนใจเรื่องหาแฟนไง? สองคนนั้นจะเป็นแฟนกันได้ยังไง แล้วถ้าเป็นแฟนกันจริง ๆ ทำไมต้องปิดบัง?”
“นั่นน่ะสิ ถึงได้บอกว่ามันแปลก ๆ ไง ก็ถ้าเฮียอี้ไม่ใช่เกย์แล้วก็ไม่ใช่แฟนของไอ้หลิน ทำไมต้องแย่งทิชชูจากมือแกไปเช็ดปากไอ้หลิน? สายตาที่มองแกมันก็คล
