ตอนที่ 12.
“คงเกินสินะ”
“คุณจะให้คนมารับตัวไปใช่ไหม” หล่อนตั้งคำถาม “คนที่คุณให้ฉันติดต่อ”
“นันทา...เรายังคุยกันเรื่องแม่เออยู่นะ”
“หากคุณอยากต่อว่าเรื่องแม่ฉัน คุณควรเกรงใจฉันบ้าง”
“เกรงใจ...?”
“ใช่ ยังไงก็แม่ของฉัน”
ชายหนุ่มทำท่ารับรู้
“แม่อาจจะไม่ดีในสายตาคุณ แต่นั่นคือแม่ของฉัน”
“แล้วไง”
หล่อนมองสบตากับเขา “ฉันขอใช้สิทธิ์”
“สิทธิ์อันใด”
“สิทธิ์ปกป้องแม่จากการให้ร้ายของคุณ สิทธิ์ที่ฉันช่วยชีวิตคุณ...”
“จะให้ลบล้างหายกันหรือ นันทา รู้ไหมแม่เธอพยายามฆ่าผมนะ...”
“ก็ลบล้างกันไป...ฉันช่วยให้คุณรอด รีบไปซะ รีบไป”
“เธอกลัวแม่เธอจะรู้ความจริงของเธอหรือกลัวเธอจะรู้ความจริงของแม่”
นันทาสบตากับเขาอย่างกล้าหาญ “คุณมีแม่ไหม”
“มีสิ ใครบ้างไม่มีแม่”
“ถ้ามี...และรักแม่ ไม่ว่าแม่จะเป็นอย่างไร คุณควรรู้ เราย่อมยกย่องเทิดทูนเอาไว้ไม่ยอมลากลงมาพัวพันกับเรื่องไม่ดี เข้าใจไหม”
เขารู้ว่านันทาไม่พอใจในการพูดถึงนงนุชและทำอย่างไรหล่อนก็ไม่ยอมพูดหรือคุยเกี่ยวกับนงนุชเลย เขาได้แน่ใจอย่างหนึ่งว่าความสัมพันธ์กับแม่ของหล่อนนั้น “แย่” หนักเอาการ หล่อนคงไม่ได้พบแม่มาหลายปี นงนุชเองก็อยู่ในสภาพสาวใหญ่ที่ไม่มี
