"เสี่ยวเหอ เจ้าลูกเต่า บรรยากาศกำลังดีๆ เจ้าก็ทำเสียไปซะทุกที" เซี่ยยี่บ่นหงุงหงิง เมื่อได้ยินว่าคู่นี้โต้เถียงกันอีกแล้ว ยิ่งฟังดูยิ่งทนไม่ได้ ต้องดึงหูเจ้าหนูผู้นี้ออกมานอกเมือง ถามไถ่สาเหตุเสียหน่อย
"แล้วความผิดข้าหรือ? ข้าทั้งง้องอน ทั้งเอาใจสารพัด นางก็ยังไม่ยอมแต่งงานให้ข้า"
"การแต่งงานสำคัญมากหรือไรกัน?" ซื่อเซี่ยยี่ถามกลับ "ในเมื่อนางยังไม่อยากแต่ง ก็อยู่ไปแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นไร"
"แต่นางพอใจกับแค่การเป็นฮูหยินน้อยหรืออย่างไร?"
"ก็นางพอใจเท่านี้ สำหรับนาง ตำแหน่งฮูหยินน้อยฮูหยินใหญ่นั่นอาจไม่สำคัญเท่ากับการได้อยู่กับเจ้าก็ได้"
"อยู่กับข้าจนตั้งครรภ์ เป็นนางที่เสียหาย" เขาเถียงไม่ลดละ
"แล้วนางเคยตัดพ้อกับเจ้าเรื่องนี้หรือไม่? ถ้าไม่ แล้วเจ้ามีสิทธิ์ไปคิดอะไรแทนนาง?"
คราวนี้ไป๋จิ้งเหอจนใจจะตอบ เขา...คิดแทนนางจริงๆ "ข้าเพียงเกรงว่า นางอาจจะคิดแต่ไม่อยากพูดออกมา..." เขาถอนใจ "หรือนางจะไม่คิดจริงๆ"
"ข้าว่าพวกเจ้าสองคนคล้ายกันนะ" เซี่ยยี่ถอนใจกลัดกลุ้ม "คนหนึ่งชอบคิดแทนผู้อื่น อีกคนก็คิดเองเออเอง"
"ข้าใส่ใจนางต่างหาก"
"ใส่ใจหรือบงการชีวิตนาง?"
"บงการ? บงการอันใด ข้าให้สิทธิ์นางเลือกมา
