ตื๊อรักวาณิช

บทนำ

ยุคสมัยฮั่น...

เป็นช่วงบ้านเมืองสงบสุข ไพร่ฟ้าประชาราษฎร์อยู่ดีกินดี หลากวรรณกรรมจากยอดกวีเปรื่องปราชญ์ มีการสานสัมพันธ์กับภายนอก ทั้งการบุกเบิกเส้นทางสายไหม ทำการค้ากับต่างชาติ รวมไปถึงการส่งสาวงามเข้าวิวาห์กับต่างเผ่าเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี

ชายแดนนั้นครึกครื้นด้วยผู้คนจากหลากหลายเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ เหมือนเฉกเช่นทุกวัน เขาเหล่านั้นล้วนมีจุดประสงค์เพื่อการค้าขาย กองคาราวานจากพ่อค้าต่างถิ่นแวะเวียนยังโรงเตี๊ยมที่เปิดต้อนรับอาคันตุกะตลอดเวลา หนึ่งในนั้นมีโรงเตี๊ยมขนาดเล็กที่ยังคงวิ่งวุ่นเพื่อรับรองแขกอยู่เช่นกัน

"เฮ้ย! หงเช่อ! มาขนของกับสัมภาระของแขกไปไว้ที่ห้อง เร็ว!" ชายชราร่างเล็กตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มที่เพิ่งลงมาจากชั้นสองของโรงเตี๊ยมหลังจากเพิ่งนำสัมภาระของลูกค้าขึ้นไปไว้ที่ห้อง

"รู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!" ชายหนุ่มเจ้าของนาม หงเช่อ หรือ หลางหงเช่อ ตอบรับเสียงห้วน ก่อนเดินไปยังสัมภาระและหีบกองโต และขนออกไปด้วยกำลังมหาศาล ร่างกายของเขาล่ำสันสูงใหญ่ผิดกับชาวฮั่นโดยทั่วไป เรือนผมก็เป็นสีแดงราวกับผลผิงกว่อ ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็รู้ว่าต้องมีเชื้อสายชาวต่างชาติอยู่แน่

ระหว่างที่ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง หงเช่อก็สวนกับเด็กสาวร่างเล็กนางหนึ่ง ใบหน้างามผุดผ่องสมวัยสาว รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เรือนผมยาวดำขลับมัดด้วยเชือกแดง ดวงตากลมโตแฝงด้วยความขี้เล่นซุกซน เข้ากับชุดสีม่วงสดใสที่นางสวมใส่ยิ่งนัก

"หมิงเสวี่ย" เขาหยุดทักเด็กสาว "อารมณ์ดีจังนะ วันนี้"

"มีลูกค้ามา ใครเล่าจะไม่ดีใจ" นางว่า "อย่าเพิ่งชวนข้าคุยสิ ลูกค้าขอน้ำร้อนล้างหน้ากับอาหารเย็น ต้องรีบไปรีบมา"

"...ช่างดียิ่งนัก ช่างดียิ่ง" หมิงเสวี่ยร้องเพลงแฝงนัยอย่างร่าเริง "หนึ่งพ่อค้าต่างชาติ หนึ่งคหบดีจากเมืองหลวง"

"...แล้ว?"

"เอาไว้เจ้าลงมาแล้ว ข้าจะบอกให้รู้" เด็กสาวยิ้ม ก่อนวางมือนิ่มลงบนแขนใหญ่ "ตั้งใจทำงานนะ เจ้าหมาน้อย"

"...เตรียมของเอาไว้ด้วย" เขาเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินขึ้นไปชัดสองอย่างคล่องแคล่ว

ดรุณีน้อยยิ้มรับ นางลงมายังห้องครัว เตรียมผ้าสะอาดและถังไม้ใส่น้ำร้อนขึ้นควันขาว จากนั้นจึงกำชับในครัวให้เตรียมสำรับมื้อเย็นเอาไว้

ริมฝีปากบางยกยิ้ม พลางนึกไปว่า...อาคันตุกะผู้มาเยือนโรงเตี๊ยมของนางจะหอบทรัพย์สินอันใดมาบ้างกันนะ...