เขาแกล้งเมินท่าทีฉุนเฉียวของนาง "ว่าต่อสิ..."
"ถ้าจับพวกเจ้ามาบดผสมแล้วแบ่งครึ่งกันก็ดี เจ้าจะได้เอาความจริงใจจากนางไป ส่วนนางก็จะได้ความคิดอ่านที่เป็นผู้ใหญ่จากเจ้ามา แต่อย่างหลังเนี่ยมันสอนกันไม่ได้ มันต้องมาจากประสบการณ์นี่สิ..."
"สรุปว่าต้องรอนางโตเป็นผู้ใหญ่ ถึงจะคิดได้?"
"ก็...ประมาณนั้น"
"ถ้าสรุปได้แบบนั้นก็เลิกคุยเถอะ"
"มีเมียเด็กก็ต้องทำใจล่ะ" นางหัวเราะลั่น
ไป๋จิ้งเหอปรายตามองซื่อเซี่ยยี่แล้วถอนใจ "ก็คงต้องรอ...หวังว่าข้าจะรอไหว"
"เจ้ากับนางห่างกันไม่ถึงสิบปี เจ้าพูดราวกับตาแก่วัยตะบันน้ำกิน" นางบุ้ยปาก
"ข้าไม่ได้เกี่ยงเรื่องเวลา ข้าเพียงกลัวว่า...ใจข้าจะหมดแรงเสียก่อน"
"พุทธโธ่พุทธถัง ถ้าใจเจ้าจะเปราะปานนั้นก็เอาหัวโขกไหเหล้าตายไปเสียเถิด" พูดพลางเหวี่ยงไหเหล้าไปให้ "ผ่านศึกมานับร้อย จะตายเพราะรอสาวก็ให้รู้ไปสิ"
"ตอนนี้ข้าจะปวดศีรษะตายเพราะท่านนี่แหละ" ไป๋จิ้งเหอบ่นแต่เริ่มยิ้มออกมาได้ "เมื่อไหร่จะกลับฉางอัน ปล่อยท่านโหวรอนานแล้วนะ"
"รายนั้นก็เหมือนกัน ถ้ารอข้าไม่ได้ก็ให้รู้ไป" เซี่ยยี่ว่า "อีกอย่างธุระที่นี่ยังไม่เสร็จจะให้ไปได้อย่างไร?"
"จะอยู่ข้าก็ไม่ว่า...แต่ ช่วยนอนให้
