ซื่อเซี่ยยี่หรี่ตามอง "ท่าทางเหมือนพวกองครักษ์ในวังหลวง"
ไป๋จิ้งเหอเองก็รู้สึกกดดันไม่แพ้กัน ก่อนหันไปถามเฉี่ยวเหมย "เสวี่ยเอ๋อร์กับหนี่เอ๋อร์ล่ะ?"
"ตอนเขามาขอพบท่าน เสวี่ยเอ๋อร์เป็นผู้ไปต้อนรับขอรับ ส่วนหนี่เอ๋อร์ก็ไปเป็นเพื่อนเสวี่ยเอ๋อร์" เฉี่ยวเหมยตอบ
เขานึกขุ่นใจ ปกติเขาจะให้นางอยู่แต่งในห้อง แต่ช่วงนี้นางดูไม่ร่าเริงเท่าใดก็เลยยอมให้นางออกมาเดินเล่นบ้าง กลับเป็นจังหวะเดี๋ยวกับที่คนของราชสำนักมาพอดี
สองเท้ารีบก้าวเร็วขึ้นกว่าเดิม เพียงอึดใจก็มาถึงห้องรับแขก ทันทีที่เข้าไปด้านในและเห็นว่าใครคือแขกผู้มาเยือน ทั้งเขาและซื่อเซี่ยยี่ก็ต้องเบิกตากว้าง สองขาทรุดคุกเข่าลงกับพื้น
"นี่ๆ ตอนจิ้งเหอเด็กๆ เคยพาข้าไปที่คอกวัวแล้วจุดไฟเผาหางวัวเล่น วัวมันก็เลยคลั่งพังคอกกันเข้ามา วิ่งหนีเอาชีวิตรอดกันแทบตาย"
"จริงหรือเจ้าคะ นายท่านซุกซนถึงเพียงนั้นเชียว"
"จริงสิ ยังมีวีรกรรมร้ายกาจที่เจ้าไม่รู้มากกว่านี้อีกนะ"
"ไป๋จิ้งเหอ/ซื่อเซี่ยยี่ ถวายบังคมองค์รัชทายาท!"
บุรุษที่กำลังคุยกับหมิงเสวี่ยหันมาทำหน้ามุ่ย ยกมือโบกไปมา "ลุกขึ้นๆ วันนี้เราเป็นแค่คุณชายไห่เยี่ยน"
"เอ๋? รัชทายาท?" หมิงเสวี่ยทำหน้าเลิ่
