“ยัยพิช นี่กูนั่งดูมึงร้องไห้มาจะสองชั่วโมงแล้วนะ“ เป็นเวลาสองชั่วโมงที่พิชชาเปิดประตูเข้ามาก็เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ไต้โซฟา โดยไม่ยอมให้เพื่อนลุกไปไหน จนบรีสต้องเอ่ยแทรกเข้าไปท่ามกลางเสียงสะอึกสะอื้น ขืนต้องนั่งรออีกเป็นชั่วโมงขาคงจะชาจนใช้งานไม่ได้อีกเป็นแน่
“ฮึกก ก็กูเจ็บอ่ะ แทนที่จะเข้ามาดูกันหน่อย แต่เค้าเลือกที่จะหันหลังเดินออกไปกับยัยนั่นอ่ะฮึกก ไปกินของที่ยัยนั่นทำมาให้ คงจะอร่อยมากเลยสิท่า ฮึกกฮือออ” หลังนั่งนํ้าตานองอยู่เนิ่นนาน เมื่อบรีสเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นมา พิชชาก็จัดเต็มเปิดโปงความในใจด้วยนํ้าเสียงอันสั่นคลอนให้เพื่อนรักคนเดียวฟัง
“กูว่าก็คงจะพอประมาณแหละมั้ง ไม่งั้นคงไม่กิน” เห็นเพื่อนสนิทนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่นานก็นึกอยากจะแกล้งขึ้นมา คำตอบบรีสทำเอาพิชชาทั้งนํ้าตาไหลทั้งหงุดหงิดขึ้นมาจนอยากจะหยุมหัวคนพูด
“ฮึกกฮือออีบรีส!” พิชชาตวาดลั่น คิดผิดหรือคิดถูกที่นึกมาหายัยเพื่อนคนนี้กันแน่ แทนที่จะให้กำลังใจกันแต่กลับซํ้าเติม แค่นี้เธอก็เจ็บเกินจะเยียวยาแล้ว
“กูล้อเล่นน่าเพื่อนรัก อย่าเครียดสิ คุณเดนนิสเค้าอาจจะไม่ได้กินก็ได้” อีบรีสยิ่งพูดปลอบใจไม่เป็นอยู่ด้วย ยัยเพื่อนค
