Novels by Milady

“พี่เฟครับ!“ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันระหว่างมองรูปถ่ายของคู่ฮอตในมหาลัย เสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น ดึงเอาความสนใจจากทั้งสี่ที่รีบหันไปมอง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือชายหล่อเหลาอันคุ้นเคยนั้นยืนอยู่ตรงหน้าจากพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ในมือ เฟญ่ารีบฉีกยิ้มดีใจขึ้นมาพรางเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าดวยความเซอร์ไพรส์ “ธันวา!” “ยินดีด้วยนะครับ” ธันวาเองก็ยิ้มตามรอยยิ้มแสนหวานของอีกคนที่เขาตั้งใจมาหา ชายหนุ่มรุ่นน้องรีบก้าวเข้ามายืนตรงหน้ารุ่นพี่สาวเฟญ่าพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ ว่าแต่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งถึงก็มาที่นี่เลยครับ” “เหอะ งั้นก็กลับไปซะเถอะ!” นํ้าเสียงดุดันไม่พึงพอใจเอ่ยกล่าวขึ้นแทรกคำสนทนา ทั้งคู่รีบหันมองเนวิลที่ใบหน้าบึ้งตึงยืนอยู่ข้างเฟญ่า เพี๊ยะ “โอ้ย..” ฝ่ามือเล็กตีลงไปบนแขนใหญ่พรางจ้องหน้าเขาตาเขียว “พูดจาดีๆสิ!” เฟญ่ามองดุแฟนหนุ่ม นิสัยก้าวร้าวไม่เคยจะเปลี่ยน “นั่นน่ะสิคร

“ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ในท่ามกลางความเงียบ หลังกิจกรรมจบสิ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แทนที่จะทั้งคู่จะปรับตัวเข้ากันได้ ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนํ้า ก่อนฝีเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ นํ้าเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นพร้อมปลอบประโลมแฟนสาว “เฟ..ทีนี้จะฟังกูได้รึยัง” เขาถามเสียงอ่อน พรางมองคนตรงหน้าที่นั่งสะอึกสะอื้นไม่เงยมองเขา “ฮึก..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น” เนวิลกัดกรามแน่นกับความดื้อด้านของหญิงสาว ความเชื่อใจมันไม่มีให้กันเลยรึไง แค่ฟังเหตุผลเธอถึงทำไม่ได้ “งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะ ถ้ามึงไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง” นํ้าเสียงหงุดหงิดกล่าวออกมา ก่อนฝีเท้าจะก้าวออกไปนอกห้องด้วยความหัวเสีย เฟญ่ารีบเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังใหญ่ “เดี๋ย—“ หญิงสาวรีบงับปากไม่ให้ส่งเสียงออกไป ในขณะนั้นนํ้าสีใสก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่แตกสลาย “มึงทิ้งกูไว้อีกแล้วหรอ ฮึก..ไอคนหลอกลวงฮือ..ไหนบอกจะไม่ทำอีก ฮึก..สุดท้ายก็ทิ้งกูไว้เหมือนเดิม จะไปหาเ

ในเวลาเดียวกันที่เฟญ่าวิ่งแจ้นออกมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่เดินมาเบื้องหน้าจนชนเข้ากับอกแกร่ง.. ปึก! เฟญ่าตกใจรีบเงยมองก็พบกับชายแปลกหน้าหล่อดูดี กับสายตาแพรวพราวที่มองหน้าเธอด้วยความตกใจเล็กน้อย “เอ่อ..ขอโทษค่ะ..” “ไม่เป็นไรครับ” ทั้งคู่มองตากันในขณะที่ชายผู้นั้นโอบเฟญ่าเอาไว้ “อกแน่นจัง เข้าฟิตเนสแน่เลย..” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งของชายตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามา “สนใจเข้าด้วยกันมั้ยครับ..” อีกคนก็ไม่แผ่ว เมื่อเธอชวนเขาก็แค่เล่นตาม.. “น่าสนนะคะ..” เฟญ่ายิ้มร้าย ทั้งคู่มองหน้ากันในขณะที่ร่างกายแนบชิดไม่มีใครผละออกก่อน ก่อนที่จะมีมือหนาของใครบางคนมาดึงเรียวแขนเล็กออกมา ก่อนเสียงดุดันจะดังตามหลัง “เฟ ทำบ้าอะไรของมึง!!” เฟญ่าหันมองคนด้านข้างที่จับเรียวแขนเธอเอาไว้แน่นกับสายตาที่จ้องไปยันใบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “ก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆ..” นํ้าเสียงประชดประชันดังขึ้น ทำเอาเนวิลไม่พอใจเป็นอย่

“ยัยเฟไปเข้าห้องนํ้าตั้งนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” รีน่าหันมองรอบๆพรางเอ่ยพึมพำ เมื่อเป็นเวลานานที่เฟญ่าไปเข้าห้องนํ้าแต่ทว่ายังไม่กลับมาจนจะหมดเวลาพักเที่ยง “นั่นสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยอมให้กูไปด้วย” เนวิลกล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วงแฟนสาว “เดินมานุ่นละ” “ไหนวะ” เนวิลรีบหันมองตามสายตาริกเตอร์ที่มองออกไปไม่ไกล แต่ทว่าตนกลับไม่เห็นเฟญ่าดั่งเพื่อนกล่าว “กูหมายถึงชะนี” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝีเท้านั่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิล ทั้งสามหันมองด้วยใบหน้าสะอิดสะเอียน ก่อนหญิงสาวผมยาวที่มองเนวิลด้วยรอยยิ้มจะกล่าวขึ้น “วิล” “เอลลี่..?” เนวิลขมวดคิ้วเข้มมองรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยเก่าที่จบไปก่อนเขาหนึ่งปี อยู่ๆกลับมายืนอยู่ในโรงอาหารมหาลัย “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าอย่างอื่น….” เอลลี่มองยั่วด้วยสายตาบ่งบอกชัดถึงความต้องการ เธอค่อยๆมองลงตํ่า… “แฮ่ม! อย่ามาทำตัวตํ่าแถมนี้ดีกว่าค่ะ คนตั้งเยอะแยะ” รีน่

เนวิลโอบไหล่เฟญ่าเดินออกไป ปล่อยให้สองคนยืนกัดกัน รีน่ามองตามแผ่นหลังคู่ที่เดินออกไปก็นึกหมั่นไส้ “ชิ…” “ไม่เป็นไรนะที่รัก เราไปกันสองคนก็ได้” ริกเตอร์ไม่รอช้า มือหนารีบยกขึ้นมาโอบไหล่รีน่า เผยยิ้มกวนเชิญชวนเธอด้วยนํ้าเสียงทะเล้น “ใครอยากไปกับมึง” รีน่าหันมองคนด้านข้างตาขวาง กล่าวถามเสียงแข็งไม่มีความเป็นผู้หญิง “ที่รักไง” อีกคนก็ยังคงไม่หยุด หวังจะหยอดเธอเข้าให้ได้ทุกนํ้าเมื่อมีโอกาส “อย่ามามั่ว!” หญิงสาวจ้องตาเขียวก่อนจะดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่พรางเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด —————— “อ่ะ สำหรับที่รัก” ภายในห้องเรียน ชั้นหลังสุดของห้อง มือหนายื่นลูกชอคโกแลตในมือให้กับแฟนสาวที่นั่งฟังอาจารย์ตรงหน้า เฟญ่าหันหน้ามามองตามเสียงก่อนจะไล่มองลงมาหาบนฝ่ามือหนาที่มีชอคโกแลต “อะไร” หญิงสาวคิ้วขมวดเอ่ยถามด้วยความงุนงง เมื่อเธอตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับมายื่นชอคโกแลตให้ “ชอคโกแลตไง” “ให้ทำไม” “กินสิ” “เรีย

“ทำไมจะไม่กล้า” เฟญ่าต่อลอง สายตาจ้องใบหน้าหล่ออย่างเคร่งคัด แต่ทว่าเมื่อถูกอีกคนขู่กลับจำต้องหลบสายตา “ก็เอาสิ..กูจะเอามึงจนผลิตลูกให้กูเป็นสิบเลย..” ปากหยักได้รูปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเต็มไปด้วยเลศนัยมองคนสวยบ่งบอกว่าเขาไม่เคยพูดเล่นกับเรื่องนี้ หากเธอทำจริงมีหวังไม่ได้เดินไปหลายเดือน “ไม่หนีก็ได้..ชิ..” เฟญ่าหันหน้าหนี พึมพำเสียงอ่อนพอให้เขาได้ยิน เนวิลเผยยิ้มพึงพอใจ “ดี หึ..” “ปากมากจังพวกมึง ชนแก้วเว้ยชนแก้ว” รีน่าที่กำลังเครียดเมื่ออดทนฟังต่อไม่ไหวก็รีบชูแก้วขึ้นอีกครั้ง เกร้ง! ทั้งสี่ชูแก้วขึ้นชนกันจนไวน์แดงในแก้วหกเข้ากัน เสียงเกร้งแกร้งดังขึ้นลั่น ก่อนปากจะแตะขอบแก้วกระดกดื่มพร้อมกัน “อื้อ….” “แค่กๆ..ครอก~” เวลาผ่านไปจนถึงกลางดึก เสียงกรนดังลั่นอยู่กลางชายหาด ในขณะที่ริกเตอร์นอนกองบนตัวรีน่า ทั้งคู่หลับไหลด้วยความเมาอย่างไม่รู้สึกตัว แต่ทว่าเนวิลกลับนั่งมองเฟญ่าที่นั่งสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ”

กรี๊ดดดดด!! “ที่รัก..ฮึกก อดทนอีกนิดนะครับทูลหัว” “เบ่งอีกนิดเดียวนะคะคุณแม่” “ฮึกกก อร๊ายยย!” ภายในห้องคลอดที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความวุ่นวายและเสียงกรี๊ดร้องของคนบนเตียง ผู้เป็นสามีเองมองดูภรรยาแล้วเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน หากเป็นไปได้เขาอยากจะเป็นคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นด้วยซํ้า มือหนาคอยเช็ดเหงื่อจับมือและคอยลูบหัวทุยให้กำลังใจเธออยู่ไกล้ๆไม่ยอมห่าง เพียงเห็นความทรมานของเธอเขาไม่คิดอยากจะมีลูกอีกเลยด้วยซํ้า กรี๊ดดดด! อุแว้ อุแว้! เสียงกรี๊ดเฮือกสุดท้ายดังขึ้นก่อนจะดับลงและมีเสียงเด็กน้อยดังก้องขึ้นเรียกรอยยิ้มของคนทั้งห้องรวมถึงคนที่คอยรอลุ้นอยู่หน้าห้องก็ตาม “เก่งมากเลยที่รัก… เก่งมากครับ…“ มือหนายังคงคอยลูบหัวทุยเบาๆไม่หยุด ก้มหน้าจุ๊บเหม่งเธอเบาๆก่อนผู้เป็นแม่จะหมดสติไปทั้งรอยยิ้มและคราบนํ้าตาที่เปียกชุ่มสองพวงแก้ม . . . . . ”หลานรักของปู่~” “เจ้าจิ๋วของลุงงง” “เจ้าจิ๋วของหนูต่างหาก!” เสียงเกรี้ยวกราดถกเถียงกันดังแว่วเข้ามาในหูคนที่หลับไหลอยู่บนเตียง ก่อนเปลือกตาที่หนักอื้อจะค่อยๆลืมขึ้นมองภาพตรงหน้า ซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มของทั้งป๊า ซาร่าและโอท

“ที่รักตื่นพอดีเลย มาครับ ผมพาไปล้างหน้า” เซบาสเตียนเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็กล่าวประโยคพาคนเพิ่งตื่นมึนงงอยู่บนเตียง ”วิทำเองได้ค่ะ ก็แค่ล้างหน้าเอง ทำไมต้องพาไป“ “ไม่ได้สิครับ เกิดที่รักลื่นแล้วคงตัวไม่อยู่ทำยังไง ให้ผมเฝ้าดีกว่า” ไม่พูดเปล่า เขารีบเดินแจ้นเข้ามาสอดมือเข้าไต้ขาเธอก่อนจะอุ้มพาเข้าห้องนํ้า จนคนที่ยังมึนๆจากการตื่นปฏิเสธไม่ทัน “เสร็จแล้วไปกินข้าวนะครับ ผมทำกับข้าวไว้เยอะเลย ผมไปเสริจกูเกิ้ลมาแล้วเค้าบอกว่าแต่ละอย่างดีต่อคนท้องมากๆ พอกินข้าวเสร็จแล้วเราไปฝากครรภ์กันนะครับ” วิเวียนที่ยืนแปรงฟันได้แต่ตั้งหูฟังเขาที่ยืนรออยู่ด้านหลังไปด้วย เขายืนรอเธออยู่แบบนั้นไม่ไปไหนจนเสร็จธุระแล้วลงมากินข้าว บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอ่อนๆสารพัดที่เตรียมไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ จนวิเวียนต้องเงยหน้าถาม “แล้วคุณไม่กินหรอคะ” “ผมยังไม่หิวหรอก ที่รักกินให้อิ่มๆนะครับ เดี๋ยวผมกินต่อจากที่รักก็ได้” วิเวียนเงียบ ก้มหน้าตักข้าวเข้าปาก เพราะขืนมองหน้าแพรวพราวเขาต่อคงได้กลับไปเขินเหมือนตอนจีบกันแรกๆเป็นแน่ “ที่รักค่อยๆกินนะครับ เคี้ยวให้ละเอียดๆ“ เขาเหมือนพ่อที่คอยดูแลลูกสาวห้าขว

“ทำไมยังไม่กลับ…” คนรอก็ลุกรอนั่งรอยืนรอเดินรอวนอยู่แบบนั้นทั้งวันจนฟ้าเริ่มมืดก็ยิ่งใจคอไม่ดีเมื่อภรรยายังไม่ยอมกลับมาสักที หากจะไปตามก็กลัวเธอจะโกรธยิ่งกว่าเก่า แกร๊ก… เสียงประตูเปิดเหมือนหัวใจที่กระวนกระวายเมื่อครู่เลือนหายทันทีที่เห็นหน้าวิเวียน เซบาสเตียนรีบอมยิ้มแป้นเดินแจ้นเข้าไปรับคนที่เดินเข้ามา “ที่รัก“ ”เอ่อ… ที่รักเหนื่อยมั้ยครับ มานั่งก่อน“ รอยยิ้มดีใจกลายเป็นยิ้มเจื่อนทันทีเมื่อเห็นสายตานิ่งเรียบที่มองมาไม่เปลี่ยนสักที ”เดี๋ยวผมไปเอานํ้ามาให้นะ ที่รักนั่งรอก่อนนะครับ“ พูดแล้วรีบเดินแจ้นเข้าไปเอานํ้าในครัวดั่งว่ารีบร้อนกลัวเมียคอแห้งยังไงอย่างนั้น ส่วนวิเวียนนั้นได้แต่มองตามเงียบๆ เธอหนักใจอยู่ใช่เล่นกับสิ่งที่ตัดสินใจกำลังจะทำ ไม่ใช่เพื่อแก้แค้นหรือยังโกรธ แต่เพียงเพราะอยากจะมั่นใจเท่านั้น… “นํ้าครับ” แก้วนํ้าใสถูกยื่นให้กับคนบนโซฟา หญิงสาวรับมันมาอย่างว่าง่ายทว่าแทนที่เธอจะดื่มสักหน่อย กลับวางมันลงบนโต๊ะ คนมองก็เกิดน้อยใจก้มหน้างุดพร้อมรอยยิ้มที่หายไป “ฉันยังไม่หิวน่ะ” แต่พอได้ยินเสียงหวานของเธอเท่านั้นแหละ รีบเงยหน้ากลับมามองภรรยาตัวน้อยพร้อ

(สำหรับเมนูอาหารนี้นะคะ เราจะมาเริ่มจากการต้มนํ้าให้เดือดก่อน…) เสียงคริปทำอาหารในยูทูปดังแว่วออกมาจากโทรศัพท์มือถือของเซบาสเตียนที่ยืนตั้งหน้าตั้งตาทำตามอยู่ในครัว เป็นเวลาสามวันที่เขาหาข้ออ้างสารพัดมาต่อรองกับภรรยาเพื่ออยู่กับเธอต่อเพื่อดำเนินภารกิจง้อเมีย แล้วเช้านี้ชายหนุ่มก็วุ่นอยู่ในครัวคนเดียว ไม่รู้ว่านิ้วโดนมีดไปกี่ครั้ง เลือดซึมกี่ที่ เขาตั้งใจทำตามคลิปที่สอนจนเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง “ที่รักต้องชอบแน่ๆ” รอยยิ้มอิ่มใจปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อ เขายืนชื่นชมชามข้าวต้มฝีมือตัวเองที่ทำออกมาเป็นครั้งแรกในชีวิตสีหน้าภูมิใจ หากเธอเห็นต้องชอบแน่ๆ เพราะวิเวียนชอบกินข้าวต้มหมูสับมาก ”เอ๊ะ.. แต่ว่าเหมือนลืมบางอย่าง“ เซบาสเตียนขมวดคิ้วเหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ ลืมอะไรไม่ลืม แต่เขาลืมทำข้าวต้มเผื่อตัวเอง!! “แต่ช่างเถอะ ที่รักอิ่มก็พอ” ชายหนุ่มหันกลับมาสนใจชามข้าวต้มตรงหน้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอิ่มใจ ก่อนจะยกไปวางบนโต๊ะ เป็นเวลาที่วิเวียนเดินออกมาจากห้องนอนพอดี “ที่รัก ผมทำข้ามต้มที่คุณชอบไว้ให้ กำลังร้อนๆเลย” เสียงทุ้มรีบเอ่ยเรียกภรรยาด้วยความตื่นเต้นอย่างลืมตัว ลืมไปว่

“ที่รัก…ฮึกก.. ผม——“ ”ไม่ต้องพูดแล้ว ฮึกก.. ไปโรงพยาบาล“ คนตัวเล็กโน้มตัวลงพยุงเขาลุกขึ้นจากพื้นทั้งนํ้าตา เสียงสะอื้นเบาๆสองคนประสานกันราวกับบทเพลงแห่งความเจ็บปวดที่ไม่มีใครได้ยิน “มีอะไรก็ค่อยๆคุยกันล่ะโยม“ ส่วนหลวงตาที่ยืนมองอยู่เงียบๆก็พอจะเข้าใจถึงสถานการณ์บ้างแล้วจึงกล่าวตักเตือนไปในทางที่ดีแล้วก้าวจากไป “ฮึกก..ที่รักหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย” แววตาเขาที่มองเธอเต็มไปด้วยความหวัง เสียงที่ถามก็สั่นเครือเฝ้ารอคำตอบจากเธอ “บอกว่าอย่าเพิ่งพูดไง” “ครับ.. ฮึกก ผมจะฟังที่รัก” หญิงสาวเม้มปากแน่น เวลานี้เขาเหมือนเด็กที่กลัวแม่จะจากไปจึงยอมเชื่อฟังทุกคำพูด ภายในอกเกิดรู้สึกผิดที่แอบตำหนิเขาไปนิดๆ . . . . . “รบกวนคนไข้นอนลงก่อนนะครับ หมอต้องทำการฆ่าเชื้อให้ก่อน ดูแล้วน่าจะติดเชื้อแรงเลยล่ะครับ มีทั้งหินทั้งทรายเต็มไปหมด” เซบาสเตียนยอมนอนราบลงกับเตียงคนไข้ พื้นที่ที่เขาไม่ชอบที่สุด เงยหน้ามองวิเวียนที่ยืนดูอยู่ข้างเตียงตาแป๋วจนอีกคนต้องหลุบตาหนี “ที่รัก…” แต่แล้วเขาก็ยื่นมือไปจับชายเชื้อเธอเบาๆด้วยเสียงเรียกที่แผ่วเบาดั่งว่าเด็กน้อยที่กำลังอยากร้องขออะไรสักอ

“ไปเลยค่ะ” เสียงสั่นสะท้านเอ่ยบอกคนขับแท็กซี่ สองมือกำกันแน่นหวังให้หัวใจที่เริ่มอ่อนระทวยไม่พังทะลายลงง่ายๆ วิเวียนหลับตาลงเพื่อปิดกั้นตัวเองจากภาพในกระจกที่สะท้อนถึงเงาของเขาที่กำลังวิ่งตามรถเธอด้วยเท้าเปล่า “อย่าทิ้งผม.. ฮึกก” เขาตะโกนตามหลังเธอซํ้าๆจนแรงเสียงแทบเลือนหายกลับเข้าไปในหลอดคอ เซบาสเตียนวิ่งตามหลังออกมาด้วยเท้าเปล่าไม่สนเศษหินเศษทรายที่ทะลุผิวเนื้อ เลือดไหลซึมออกมาเป็นทางยาว ทว่าเขายังวิ่ง… วิ่งด้วยหัวใจที่ปวดร้าวยิ่งกว่าเท้าที่กำลังฉีกขาด “ฮึกก… ที่รักอย่าไป ฮึกกก“ เซบาสเตียนแทบจะทรุดอยู่กลางทาง แต่หัวใจกลับสู้ไม่ยอมลดละความพยายาม เขาจะมานั่งร้องไห้อยู่กลางถนนแบบนี้ไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้ก็รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มีทั้งใจแล้วลุกขึ้นโบกแท็กซี่รีบตามหลังเธอไปอย่างไม่ยอมถอย รถแท็กซี่คันสีฟ้าที่นำหน้าอีกคนเข้ามาจอดเทียบท่าหน้าบ้านวิเวียนก่อนจะมีอีกคนที่ตามหลังเข้ามาไม่นานหลังจากนั้น วิเวียนรีบเดินเข้าบ้านในขณะที่มีเขาตามหลังมาด้วยเสียงเรียกเบาแผ่วสิ้นเรี่ยวแรง ”ที่รัก… ได้โปรดฮึกกก“ เท้าที่เจ็บแสบจนเดินได้ไม่ถนัด แต่เขาก็ยังดึงดันเดินตามเธอมาจนถึงเส้นทา

เช้ารุ่งวันต่อมา ในยามที่หญิงสาวยังคงหลับไหล เธอไม่รู้ตัวเลยว่าชายคนรักอุ้มเธอขึ้นรถมาด้วย จนถึงท่าเรือไปยันเกาะแห่งหนึ่ง พอลืมตาตื่นก็พบกับเจ้าตัวที่นอนอยู่ในห้องที่ไม่เคยคุ้นตา ทว่าสิ่งแปลกรอบตัวไม่ได้ทำให้เธอเป็นกระวนกระวาย เมื่อมองไปแล้วมีเขานอนกอดอยู่ข้างกาย เวลานี้เธอรับรู้ได้เลยว่าเขาคือพื้นที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับตัวเอง ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็ถึงเวลาที่ชายผู้หลับไหลอยู่ในอ้อมกอดหญิงสาวลืมตาตื่น จึงพาคนน้องออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก ทันไดเปิดประตูออกมา ดวงตาคู่สวยเปร่งประกายทันที เมื่อวิวด้านหน้าคือกลางทะเลใหญ่ บนพื้นนํ้ามีเงาของท้องฟ้าสีประกายอากาศบริสุทธิ์ที่ห่างหายมานานแตะเข้าปลายจมูก พิชชารีบเดินต้อนออกไปยืนอยู่กลางแจ้งของมุมหนึ่งบนเรือ ซึ่งมีพร้อมทั้งที่นอนอาบแดด หรือแม้กระทั่งสระว่ายนํ้าในตัว หญิงสาวรีบเดินไปยืนสูดเอาอากาสสดชื่นเข้าปอด มองไปยันวิวด้านหน้าที่ใครได้เห็นก็นำพาแต่ความสงบเจ้าสู่จิตใจ ”อื้มมม สงบสุขที่สุดดด“ ร่างระหงสูดเอาอากาศเข้าเต็มปอด ด้วยรอยยิ้มหวานที่แต่งแต้มบนใบหน้า บ่งบอกว่าเธอพึงพอใจกับมันขนาดไหน ”ขนาดนั้นเชียวหรอพิชชา หื้ม” ชายที่เดินตามหลังมาอดที

“ฉันบอกว่าไม่โอเคไง ไม่รับคนนี้ ไปหาคนใหม่มา!” พิชชาสั่งเสียงลั่น กอดอกมองหน้าสองคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง บ่งบอกว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ทำเอาชายลูกน้องในสูทดำเหงื่อตกทำตัวไม่ถูก เมื่อผู้เป็นนายเองเอาแต่เงียบ คนที่ออกคำสั่งก็เปรียบเสมือนเจ้านายคนที่สอง ส่วนเลขาสาวที่ยังไม่ทันได้เริ่มทำงานก็กำลังจะถูกไล่ออกนั้นแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด “ว่าไงนะคะ!” แนนนี่กัดฟันถาม ผู้หญิงคนนี้คงเป็นแค่เด็กที่ผู้เป็นนายเลี้ยงดูไว้ล่ะสิ มาทำเป็นใช้อำนาจหยิ่งยโส รอให้ตนได้ขึ้นเป็นว่าที่นายหญิงของตระกูลนี้เมื่อไหร่เถอะ จะเอาคืนให้ไม่เหลือแม้แต่ที่ซุกหัวนอนปลายเท้าเลยทีเดียว “ฉันไม่พูดซํ้า” เรียวแขนสองข้างยกขึ้นกอดอกพรางยักคิ้วใส่คนมองข้างนึง เป็นการกวนประสาทที่ได้ผลดีเลยแหละ เมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบสนองด้วยสีหน้าที่แดงแปร๊ดดั่งระเบิ่ดจะลงนั่นแล้วก็สาแก่ใจ ยิ่งนึกอยากจะกลั่นแกล้งคนที่คิดแต่จะแย่งผัวชาวบ้าน ใบหน้านวลซบลงบนแผงอกแกร่ง ในขณะที่แววตายังคงจับจ้องอยู่บนหน้าซิลิโคนนั่นไม่ละเลือน “คุณเดนนิสคะ—“เมื่อรอให้เจ้านายปริปากช่วยแต่เขากลับเอาแต่เงียบ จึงตัดสินใจเป็นคนกล่าวเรียกเขาหวังจ

“กรี๊ดดดด!” เสียงกรี๊ดดังสนั่นทั่วห้อง ในขณะที่ในหัวกำลังมีเสียงเรียกจากชายคนหนึ่งดังเข้ามาแทรก ดั่งว่ากำลังร้องเรียกสติให้กลับคืน “พิชชา… พิชชา… น้องเป็นอะไรพิชชา!” “ฮึกกก!” หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อย ร่างกายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมา ดั่งกับว่าไปตบตีกับใครมา เมื่อดวงตาเบิ่กกว้างขึ้นสิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังโน้มเข้าไกล้เธอพรางเอ่ยเรียกชื่อไม่หยุด ”พิช—-“ เพี๊ยะ!!! คำเรียกยังไม่ทันพ้นคอ ใบหน้าหล่อก็ถูกฝ่ามือเล็กฟาดเข้ามาเต็มแรงจนหันไปตามแรงตบ ทันไดนั้นทั้งความสับสนและอารมณ์หลายอย่างรีบแล่นเข้าสู่โสทประสาท ”ไอ้เดนนิส!!“ ในขณะที่มือหนากำลังกุมพวงแก้มตัวเองพรางครุ่นคิดกับการกระทำของแฟนสาวยังไม่ทันไร ก็มีหมอนใบใหญ่ถูกฟาดเข้าใส่รัวๆจนต้องยกแขนกั้นด้วยความตกใจ “โอ้ยๆ ที่รัก อะไรของน้องเนี่ยโอ้ยย มาตีพี่ทำไม”มือหนารีบคว้าหมอนใบใหญ่ออกจากมืออีกคนเมื่อ พอตั้งตัวได้แล้วมองหน้าแฟนสาวก็เห็นเธอเบ้ปากนํ้าตาคลอเอ่อ ยิ่งนำพาคนมองตกใจกับสิ่งที่เห็น ”พิชชา.. น้องเป็นอะไรครับ หื้อ? ไหนบอกพี่สิ” แม้จะไม่รู้ถึงเหตุผล ทว่าเวลานี้สิ่งเดียวที่สามารถปลอบประโลมแฟนส

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นต่อเนื่องกันเป็นสามครั้ง เรียกความสนใจจากเจ้าของห้องที่นั่งหน้าเครียดทำงาน ก่อนจะส่งเสียงอนุญาตให้คนที่ยืนรอบคำตอบอยู่ด้านนอกได้เข้ามา ประตูเปิดออกนำพาสองคนเดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท ทว่าคนที่นั่งอยู่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นให้ความสนใจเลย จนลูกน้องต้องเป็นฝ่ายเอ่ยแจ้งจุดประสงค์ที่มาเยือน “บอสครับ นี่คือเลขาคนใหม่ที่จะเข้ามาทำงานแทนคุณพิ้งค์ชั่วคราวครับ เนื้องจากเธอลาป่วย” แดนกล่าวแจ้งผู้เป็นเจ้านายอย่างเป็นทางการ ก่อนหญิงสาวในชุดรัดรูปเข้าทรงสีแดงสดจะกล่าวแนะนำตัวเองเมื่อเดนนิสเงยหน้าขึ้นให้ความสนใจ “สวัสดีค่ะคุณเดนนิส ฉันแนนนี่ค่ะ เรียกแนนเฉยๆก็ได้ค่ะจะได้สะดวก มีอะไรเรียกใช้แนนได้ตลอดเวลาเลยนะคะ” เลขาสาวคนใหม่พูดเสียงละมุน สิ้นสุดบทพูดไม่ลืมที่จะยิ้มหวานให้กับเจ้าชายมาดนิ่งตรงหน้าไปหนึ่งฉาก “อืม ไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว” คนฟังไม่ได้มีพิธีกงการอะไรมาก หากเข้ามาทำธุระเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ เมื่อสิ่งตรงหน้าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ขอเพียงแค่ทำงานได้ไม่ตกบกพร่อง พูดเสร็จก้มหน้าทำงานต่อไม่แม้แต่จะให้ควา

“แล้วหลังจากคืนนั้น พี่ก็หาน้องเจอจริงๆ”หญิงสาวอมยิ้มภูมิใจ เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาของเขาและเธอ มันอาจจะเป็นการพบเจอที่แปลก แต่กลับเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี “ถ้าพี่หาน้องไม่เจอ พี่จะคว้าน้องมาครอบครองได้ยังไงล่ะ”เดนนิสกล่าวปนขำเบาๆ เด็กสาวที่กล้าเข้ามาท้าทายเขาคืนนี้ กลายเป็นว่าที่ภรรยาเขาอย่างเต็มตัวแล้วในวันนี้ “ถ้าคืนนั้นพี่เป็นพวกโรคจิต น้องคงแย่” คนพูดยํ้า หากแต่เธอโชคไม่ดีแล้วไปเจอกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขาคงไม่มีชะตากรรมแบบนี้ “เพราะยังไงน้องก็เชื่อในความโชคดีของตัวเองไงคะ“รอยยิ้มหวานประกบบนใบหน้านวล ก่อนหญิงสาวจะหันหลังเดินก้าวเข้าไปในซอยมืดนั้น โดยมีฝีเท้ายาวคอยก้าวตามหลังอย่างติดๆ “ยังเหมือนเดิมเลยแฮะ เหมือนจะไม่ค่อยมีคนมา” สายตากวาดมองรอบๆแล้วยังคงรับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเดิมดั่งคืนนั้น แม้จะมืดจนน่ากลัวทว่ากลับมีบางสิ่งที่เรียกว่าความสวยงามปนเปรือ “คงไม่มีใครกล้ามาในที่แบบนี้แล้วแหละ นอกจากคนพิเรนอย่างน้อง” เสียงชายหนุ่มดังลอดเข้ามาจากแผ่นหลัง นำพาคนสวยหันมองเจ้าของคำพูดด้วยสีหน้าหมั่นไส้ “แหม พูดอย่างกับพี่ไม่มาเนาะ ถ้าจะพิเรนคงเป็นพี่มากกว่า” คนตัวเล็กแขวะกลับอย่างไม่ยอ

“ที่นี่….” ชายหนุ่มพึมพำออกมาเสียงเบาพรางหันกลับมามองหญิงคนรักอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “อื้ม พี่จำได้มั้ย ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก” พิชชาพยักหน้าเบาๆผลอยยิ้มหวานให้กับชายที่ยืนมองหน้าเธอ นึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายคนนี้ เมื่อไม่กี่ปีก่อน พิชชาเป็นเดินตามถนนอย่างไร้จุดหมาย เมื่อรู้สึกว่าชีวิตช่วงนี้มีแต่ความน่าเบื่อ เมื่อเดินเข้ามาถึงซอยหนึ่ง สายตาจึงจับจ้องเข้ากับชายร่างโปร่งคนหนึ่งที่ยืนพิงผนังสูบบุหรี่ด้วยท่าทางหล่อเหลานั่น เธอไม่เคยพบกับใครที่สูบบุหรี่ได้หล่อเท่เท่าชายคนนี้มาก่อน แม้จะไม่เห็นรูปร่างเขาชัดเนื่องจากความมืด ทว่าแสงไฟอ่อนๆที่ส่องเข้าไปเผยให้เห็นถึงใบหน้าคมคายจมูกโด่งเป็นสันนั่นทำให้เธอสัมผัสได้ว่าเขาคือเทพบุตร ด้วยนิสัยดื้อรั้นของหญิงสาวเป็นสิ่งที่พาเธอเดินเข้าไปหาชายคนนั้นในซอยที่มืดเปลี่ยวได้อย่างไม่มีความเกรงกลัว “น่าเบื่อชะมัด” ควันบุหรี่ถูกเป่าออกมากระจัดกระจาย ในขณะที่คนสูบกำลังพึมพำถึงความเบื่อหน่ายของชีวิต เสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามาดึงให้เขาเหลือบไปสนใจ สายตาคมจ้องเข้ากับใบหน้านวลของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสีหน้าเบื่อหน่ายไม่แพ้กับตน เส