เมื่อมาถึงบ้านอศิรวิษแม่หนูมนต์มณีวิ่งถลาเข้ามากอดเอวบิดาจนเมฆินทร์ต้องช้อนตัวบุตรสาวอุ้มแล้วแตะริมฝีปากลงบนแก้มอ่อนนุ่มอย่างรักใคร่ ดวงตาคมอ่อนโยนเมื่อมองใบหน้าอวบอิ่มของเด็กหญิงโดยไม่สนใจดวงตาเศร้าซึ้งอีกคู่ที่กำลังมองมาตาไม่กะพริบ มือคู่เล็กที่กอดคอบิดาไว้ปล่อยคลายออกเมื่อพนมมือไหว้ก้องภพและส่งเสียงเจื้อยแจ้วทักทาย
“สวัสดีค่ะอาก้อง วันนี้อาก้องพาแฟนมาแนะนำให้มนนี่รู้จักหรือคะ” แม่หนูส่งยิ้มน่ารักให้อาหนุ่ม ดวงตากลมโตมองด้านหลังก้องภพสบตากับหญิงสาวที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังด้วยความสงสัย
“หึๆ พี่น้ำรินเขาไม่ใช่แฟนอาก้องแต่จะมาเป็นครูคนใหม่ของมนนี่ต่างหาก” ก้องภพเอ่ยกับหลานสาวยิ้มๆ
“มนนี่ไม่อยากได้ครูใหม่สักหน่อย” เด็กหญิงทำหน้าปั้นปึ่งกอดคอบิดาแน่น
“มนนี่ไม่อยากกลับไปเรียนตามเพื่อน ๆ ให้ทันเหรอจ๊ะ”
“ถ้ามนนี่หายแล้ว คุณพ่อจะให้มนนี่กลับไปเรียนที่โรงเรียน มนนี่ก็ไม่ต้องมีครูใหม่ซะหน่อยนี่คะอาก้อง”
“แต่ตอนนี้มนนี่ยังไม่หายดีนี่คะ แล้วถ้าไม่มีคุณครูมาสอน มนนี่จะเรียนทันเพื่อนๆ ที่โรงเรียนเหรอ” ก้องภพอธิบาย
“จริงเหรอคะคุณพ่อ” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นสบตาบิดา
“ใช่จ้ะ ถ้าหนูหายดีจะได้เรียนทันเพื่อนๆ ยังไงคะ” เมฆินทร์ตอบบุตรสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เด็กหญิงทำหน้านิ่วอย่างใช้ความคิดก่อนหันไปจ้องหน้าครูคนใหม่แววตาครุ่นคิด ใบหน้าหวานดวงตาสวยดูอ่อนโยนของธารารินทำให้มนต์มณีสนิทใจที่จะลองทำความรู้จักกับครูคนใหม่ของเธอได้ไม่ยาก เด็กหญิงขืนตัวออกจากอ้อมแขนบิดาและลงมาเดินวนรอบตัวหญิงสาวราวจะสำรวจก่อนหยุดพิจารณาอย่างหยั่งท่าที
“สวัสดีค่ะ คุณมนนี่” ธารารินทักทายเด็กหญิงน้ำเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอเพราะนึกขันท่าทีโตเกินวัยของคนตัวเล็ก
“ตัวเองชื่ออะไร” มนต์มณีถามอย่างไว้ตัวเล็กน้อย
“ครูชื่อน้ำรินค่ะ” ท่าทางแสบเอาเรื่องแฮะสงสัยได้เลือดพ่อมาเต็มเหนี่ยวเลยนะนี่
“ตัวจะมาเป็นครูของเขาอย่างเดียวจริง ๆ ใช่ไหม ไม่คิดจะมาแย่งพ่อของเขาใช่ไหม”
คำถามโพล่งออกมาอย่างที่คิดของเด็กหญิงทำให้ธารารินทำหน้าไม่ถูก ไม่คิดว่าเด็กวัยแค่ไม่ถึงสิบขวบจะใช้คำถามแบบนี้ถามเธอตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน อดเหลือบตาขึ้นมองสบตาคมของคนเป็นพ่อที่กำลังมองเธออย่างเยาะหยันและเหมือนจะรอฟังคำตอบจากเธออยู่เช่นกันเธอเลยได้แต่ถอนหายใจแรงพร้อมกับคิดในใจ
‘เฮ้อ...ให้มันได้อย่างนี้สิ สมกับเป็นพ่อลูกกันเหลือเกิ๊น’
“ค่ะ ครูไม่เคยคิดจะแย่งคุณพ่อของหนูเลย” เก่งมากน้ำริน เธอตอบได้หนักแน่นและกล้าหาญมากที่กล้าต่อตากับดวงตาคมอย่างกับใบมีดของคนหน้าดุนั่น
“อาก้องว่า มนนี่ไม่ต้องห่วงว่าครูน้ำจะแย่งพ่อหรอกนะคะ เพราะพ่อเมฆของหนูรักแต่มนนี่คนเดียวเท่านั้น” ก้องภพย่อตัวลงนั่งระดับเดียวกับเด็กสาวและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นครูต้องสาบานกับมนนี่ก่อนว่าจะไม่แย่งคุณพ่อของมนนี่เด็ดขาด” เด็กหญิงกอดอกจ้องมองหญิงสาวด้วยใบหน้าขึงขัง
“ค่ะ ครูสาบาน” เธอส่งยิ้มตอบเด็กน้อยพร้อมกล่าวหนักแน่น
“ถ้าอย่างนั้น มนนี่ยอมเป็นลูกศิษย์ครูน้ำก็ได้ค่ะคุณพ่อ” เด็กหญิงหันกลับมาตอบบิดาเสียงใส
“ดีจ้ะ” ก้องภพยกมือขึ้นบรรจงจับศีรษะหลานสาวโยกเบา ๆ
“แล้วคุณครูน้ำจะอยู่กับมนนี่ที่บ้านเลยหรือเปล่าคะ” มนต์มณีหันมาถามคุณครูคนสวย
“เอ่อ...”
“คุณครูจะอยู่ที่เรือนคนงานหลังบ้าน เวลาเรียนเท่านั้นถึงจะขึ้นมาบนเรือนใหญ่ได้” น้ำเสียงวางอำนาจดังกังวาน
“ห้องบนเรือนใหญ่ตั้งเยอะนี่หว่า ให้น้ำรินพักสักห้องจะเป็นไรไป” ก้องภพขมวดคิ้ว
“ฉันไม่นิยมอยู่ร่วมกับคนงานในบ้าน ถ้าเขาอยู่ไม่ได้ก็ให้กลับไปพร้อมกับแกได้เลย” เขากล่าวเสียงขึง
นั่นไง! เขาเริ่มเปิดศึกด้วยการต้อนรับเธออย่างอบอุ่นซะจนร้อนแต่ก้าวแรกที่เธอย่างเข้ามาในอาณาเขตแห่งงู สมกับนามสกุลต่อท้ายชื่อของเขาจริง ๆ เฮ้อ...ไหวไหมน้ำริน แต่คนอย่างเธอจะมาจอดตั้งแต่ยังไม่เริ่มได้ยังไง พ่อกับพี่ปิ่นฝากความหวังไว้ที่เธอนี่
“น้ำอยู่ได้ค่ะคุณก้อง ห้องแคบกว่ารังหนู น้ำก็จะอยู่ค่ะ” ธารารินตอบประชดประชัน
เมฆินทร์ไม่สนใจต่อปากต่อคำกับหญิงสาวและหันไปตะโกนเรียกหาแม่บ้าน “ป้าบัว ป้าบัว”
“ขาคุณเมฆ” ร่างกลมเดินเร็วๆ เท่าที่ร่างกายของแกจะสามารถทำได้เข้ามารับคำสั่งผู้เป็นนายทันทีเช่นกัน
“พาเขาไปพักที่เรือนหลังบ้านด้วย”
“ค่ะ เชิญค่ะคุณ” นางรับคำพร้อมกับหันมากล่าวกับหญิงสาว
