ทัณฑ์รักอาญาเสน่หา

ลัมเบอร์กินีเปิดประทุนสีเงินแล่นช้า ขับคู่มากับรถประจำทางอย่างไม่เร่งร้อนก่อนจะโยกหลบ เปิดทางให้อีโคคาร์สีม่วงคริตตัลไลเลคที่แล่นปรู๊ดปร๊าดแทรกกลางเข้ามาเพราะเกรงว่ารถคันเล็กจะเฉี่ยวกระจกมองข้างรถตน“โธ่โว้ย...ขับรถภาษาอะไรวะ”เจ้าของรถคันงามบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้วเอื้อมมือเปลี่ยนเกียร์เพื่อเร่งเครื่องขับขึ้นไปขนาบข้างอีโคคาร์คันเล็ก เขามองคนขับรถดังกล่าวด้วยสายตาไม่พอใจ รอยยิ้มแหยๆ กับสีหน้าเจื่อนของคู่กรณีไม่ทำให้คลายโทสะแม้แต่น้อย“เด็กบ้า ซื้อใบขับขี่มาหรือไงวะเนี่ย”เขาสบถระบายความหงุดหงิดแล้วเร่งเครื่องทิ้งห่างรถเล็กไปอย่างไม่เห็นฝุ่นในระยะเวลาอันสั้นกระทั่งแล่นรถเข้ามาจอดหน้าตึกบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่างคอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้ จำกัด (มหาชน)เมฆินทร์ อาศิรวิษ นักธุรกิจหนุ่มวัย 34 ปีเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ที่เริ่มต้นธุรกิจด้วยแนวคิดใหม่จากการพัฒนาที่อยู่อาศัยในเขตกรุงเทพมหานครตอนบนจนกระทั่งเปลี่ยนมาเป็นการสร้างบ้านแบบโมเดิร์นสไตล์ ในแบบคอบบร้า พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปกระจายไปทั่วทั้งภูมิภาครวมกว่า 20 โครงการ เน้นแนวคิดและรูปแบบที่อยู่อาศัยหลากหลายให้ตรงใจลูกบ้านเมฆิน

“กรุณาเรียกผมว่าเมฆินทร์จะดีกว่า ผมไม่ทราบว่าคุณต้องการอะไรถึงกล้ามาสมัครงานในบริษัทของผม ทั้งที่อดีตครอบครัวคุณเคยทำเรื่องเลวระยำกับผมเอาไว้ขนาดนั้น” เมฆินทร์กัดฟันเอ่ยเสียงเข้มช้า ๆ แต่ชัดเจนอย่างคนที่พยายามสะกดอารมณ์สุดความสามารถแล้ว“น้ำไม่ทราบว่าพี่ปิ่นกับคุณพ่อทำอะไรให้พี่โกรธขนาดนี้ แต่ตอนนี้ทั้งพี่ปิ่นทั้งคุณพ่อของน้ำต่างได้รับผลกรรมที่ทำไว้อย่างสาสม น้ำรู้ว่าพี่เมฆก็คงทราบว่าเกิดเรื่องอะไรบ้างกับครอบครัวของน้ำบ้าง” ดวงตากลมเหลือบมองง้องอนอย่างน่าสงสาร“แน่นอน ผมทราบดีว่าตอนนี้วิษณุพงศ์ย่ำแย่แค่ไหน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องให้อภัยกับทุกอย่างที่พวกคุณทำไว้กับครอบครัวของผมไม่ใช่เหรอธาราริน เพราะฉะนั้นวันนี้ที่คุณกล้าเข้ามาสมัครงานในบริษัทของผม มันก็เหมือนกับคุณกำลังจะแกว่งเท้าหาเสี้ยน”“แต่น้ำก็พร้อมจะลองทำทุกอย่างขอแค่ให้พี่...เอ่อ คุณเมฆินทร์ยอมอโหสิกรรมให้กับวิษณุพงศ์ พวกเราต้องการแค่ให้คุณเมฆินทร์ยกโทษให้เท่านั้นไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่านี้จริง ๆ” ดวงตาหวานยังคงส่งกระแสขอความเห็นใจจากคนตรงหน้าไม่ลดละ“ยกโทษอย่างนั้นเหรอธาราริน พวกคุณคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเชียว คนในครอบ

ธารารินเอื้อมมือคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินตามแม่บ้านร่างอวบไปท่ามกลางสายตาสองคู่ที่มองตามเธอด้วยสายตาต่างความรู้สึกกันเรือนพักคนงานเป็นเรือนไม้สองชั้นแบ่งซอยเป็นห้องๆ นับสิบห้องสำหรับคนงานพักอาศัย ห้องพักที่เขาจัดให้เธออยู่ เป็นห้องกลางที่อยู่ระหว่างห้องของป้าบัวกับห้องนายชุ่มคนขับรถท่าทางหลุกหลิก ดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นชอบแอบเหล่มองเธออย่างกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจจนหญิงสาวต้องรีบเดินเร็วเข้าไปหลบในห้องของตน เธอกวาดสายตามองภายในห้องที่มีเพียงตู้เสื้อผ้าเก่า ๆ กับที่นอนนุ่นหลังเล็กสีซีดแต่ดูสะอาดพอสมควร โชคดีที่ในห้องยังมีพัดลมเพดานและชั้นอเนกประสงค์ให้เธอได้จัดวางหนังสือเก็บได้บ้าง หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจแรง รู้ว่าเจ้าของบ้านจงใจกดให้เธอต่ำต้อย แต่เพราะต้องการให้เขายอมอภัยให้ครอบครัวทำให้เธอต้องยอมกล้ำกลืนอดทน‘เฮ้อ...อดทนไว้น้ำริน ท่องไว้ว่าเพื่อครอบครัว เพื่อครอบครัว เธอต้องทำได้อยู่แล้ว’“มีอะไรก็เคาะเรียกป้าได้เลยนะคะคุณครู ป้าอยู่ห้องข้าง ๆ นี่แหละค่ะ” นางบัวหันมาแสดงความมีน้ำใจ“ขอบคุณค่ะ แล้วห้องนี้...” เธอหมายถึงห้องอีกฝั่งที่กำแพงติดกันกับห้องของเธอ“ห้องไอ้ชุ่มคนขับรถค่ะ ถ้ามันตุ