ฝ่าบาทและเซียวฟู่เฉิน อีกทั้งแขกที่เหลือในงานหันไปมองเขาอย่างนึกแปลกใจ อันเฟยหันไปมององค์ชายจากเป่ยหยางเมื่อเขาเดินเข้ามาหานาง องค์รัชทายาทฟู่เฉินเดินเข้ามาจับมือนางเอาไว้
แม้แต่องค์ชายคุณหลิงก็เดินเข้ามาประชิดอันเฟยเอาไว้ แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจอย่างมากก็คือ ซ่งจิ่นหยางทำเพียงยิ้มและโค้งให้นาง
“องค์หญิง ไม่ได้พบกันเสียนานเลย ข้ามาแสดงความยินดีกับท่าน”
ฟู่เฉินและคุณหลิงหันมามองตากันอย่างคาดไม่ถึง อันเฟยแม้จะตกใจแต่ก็เดินออกมาและคำนับให้ซ่งจิ่นหยางเช่นกัน
“ขอบพระทัยองค์ชาย ไม่ได้พบเสียนานเลยพระองค์สุขสบายดีนะเพคะ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตรท่ามกลางความโล่งใจของฝ่าบาทและแขกในงานเพราะคิดว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันเสียแล้ว
“องค์ชาย พระองค์….”
“ข้ามาแสดงความยินดีกับเจ้าจริง ๆ ส่วนเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเจ้าจงวางใจ ข้าจะจัดการเอง คือว่า…ข้า….”
“องค์ชาย…”
“เรียกข้าว่าพี่จิ่นหยางเหมือนเดิมก็ได้ คือข้า…อยากให้เจ้าช่วยอะไรข้าสักอย่างหากว่าไม่ลำบากเกินไป”
“องค์ชาย…ท่านมีสิ่งใดจะพูดกับคู่หมั้นข้างั้นหรือ”
เซียวฟู่เฉินเห็นว่าองค์ชายเริ่มมีท่าทีอึกอักจนดูน่าอึดอัด เขาไม่ไว้ใจจึงรีบเดินเข้
