Romans de ชาไทยเย็น

“ฟิ้ว….ฟิ้ว…ฟิ้ว ๆๆ” “อ๊ากกก!!! ลูกพี่ หูข้า!!…” “อ๊าก!! ตะ…ตาของข้า ผู้ใดกัน!!” “ผู้ใดกัน ช่างกล้าเหิมเกริมต่อต้านข้างั้นหรือ เผยตัวออกมา!!” ไป๋ซูเม่ยเพียงแค่เดินกลับมาที่อาหยงอยู่และสลัดถั่วที่เหลือในมือไปทางจางอู่ เสื้อผ้าของเขาก็ฉีกขาดจนถูกถอดออกจนหมดเป็นที่น่าอับอายต่อหน้าชาวเมืองหลวงอีกทั้งดวงตาทั้งสองก็ถูกถั่วที่เหลือพุ่งเข้าไปอย่างตรงเป้าหมาย จางอู่ล้มเสียงดังสนั่นท่ามกลางความสะใจของชาวบ้านโดยรอบที่ไม่มีผู้ใดสนใจจะช่วยพวกมันเลยสักคนอีกทั้งยังพากันโยนข้าวของและดึงเอาเงินที่ถูกเก็บไปคืนกลับมา “นิ้วเท้าหายไปนิ้วหนึ่งแล้ว ดูสิว่าเจ้าจะทำเช่นไรเสวียนอวี่” นี่เป็นเพียงแค่น้ำจิ้มเท่านั้น ติดตามเส้นทางการล้างแค้นของไป๋ซูเม่ย ความสะใจผสมผสานกับการรับมือการรุกของซื่อจื่อ “ข้าอยากกลับไปอาบน้ำแล้ว” “ข้ามีอยู่ที่หนึ่งหากเจ้าอยากแช่ตัวอาบน้ำสักหน่อย รับรองว่าไม่มีผู้ใดรบกวน” “ที่ใดงั้นหรือ” “น้ำตกด้านหลังนี่เอง แต่น้ำจะเย็นนิดหน่อย” “ข้าอยากไปนะเจ้าคะ” “เจ้า….เจ้า…” “เฟิงหรง…ท่านชวนข้าเองนะ”

เมื่อองค์ชายถังมู่เหรินถูกบังคับให้แต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับองค์หญิงจ้าวซีเฟย การอยู่ร่วมจวนเดียวกันเหมือนอยู่บนเกาะภูเขาน้ำแข็งอีกฝ่ายเย็นชา อีกฝ่ายไร้หัวใจ แล้วทั้งคู่จะลงเอยกันได้เช่นไร... "เจ้ากล้าคบชู้งั้นหรือ เจ้าเป็นพระชายาข้า แต่พาชายอื่นเข้ามาในตำหนัก ตอนที่ข้าไม่อยู่งั้นหรือ" "ความคิดท่านมันสกปรกเหมือนปากท่าน พี่เยว่เทียนแค่มาเยี่ยมข้าก็เพียงเท่านั้น พวกข้าบริสุทธิ์ใจ ไม่เหมือนท่าน กับท่านหญิงเหมยซูหนี่ว์ของท่านหรอก" "ต่อปากต่อคำ เจ้ารู้จักคำว่า กาลเทศะ ให้เกียรติสามีบ้างหรือไม่ องค์หญิง" "แล้วท่านเล่า รู้จักคำว่าให้เกียรติสตรี บ้างหรือไม่ การกล่าวที่ไร้ซึ่งหลักฐาน วิญญูชนเข้าไม่ทำกันเพคะ" "เจ้าจะยั่วโมโหข้างั้นหรือ ต่อไปห้ามให้เขา เข้ามาเหยียบในตำหนักข้าอีก" "พระองค์ช่างไม่มีเหตุผล ขอตัวเพคะ" "เจ้าจะไปไหน ใครอนุญาตให้เจ้าไป" "พระองค์ สำรวมกิริยาด้วย ปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้" "ดูท่า ข้าคงต้องทำหน้าที่สามี เจ้าจะได้เลิกยั่วผู้ชายคนอื่นไปทั่วเสียที" "หยาบคาย ต่ำช้า ท่านปล่อยข้านะ หยุดนะ ไม่.....

เขาไม่ชอบเธอเพราะไม่ใช่สเปก เธอไม่ชอบเขาเพราะความเจ้าชู้ จากคู่หมั้นที่พ่อแม่จัดหาให้ กลายเป็นคนที่ทำให้หัวใจว้าวุ่น จนตามติดเธอไปทุกที่ ดูแลทุกเวลา "นั่นแฟนนายเหรอ" "ไม่ใช่แฟน เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน" เรื่อง หลงกลรัก คู่หมั้นวิศวะ (อันตรา & ภาวิชญ์) เซต หลงกลรัก (เรื่องที่ 2) "อันตรา" เด็กเนิร์ดคณะมนุษยศาสตร์ ปี 2 เรียบร้อย พูดน้อย เรียนดี ไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น "ภาวิชญ์" หนุ่มหล่อคณะวิศวะปี 4 เขาเป็น 1 ใน จตุรเทพคณะวิศวะ ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้ ชอบผู้หญิงอายุมากกว่า ไม่ชอบผูกมัด ฉลาด แต่แพ้น้ำตาผู้หญิงอย่างอันตราที่สุด หลังจากตกกะไดพลอยโจน เธอกับเขาจึงต้องเป็น "ว่าที่คู่หมั้น" กันนับจากวันนั้น เมื่อคอยดูแลเธอ เขาก็เริ่มรู้ว่า อันตราไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คิด ยิ่งนานวัน ยิ่งอยากอยุ่ใกล้ อยากดูแล จนกระทั่งถอนตัวไม่ขึ้น.... ฝากติดตามความรักของอันตรา กับ ภาวิชญ์ ด้วยนะคะ คู่นี้เป็น 1 ในนิยายเซต "หลงกลรัก" ของไรต์เอง ตามไปดูความละมุน ความคลั่งรักของพวกเขาได้เลยค่ะ

ออแกนเห็นเขากับหมอหญิงจูบกันในห้อง เข้าใจว่าพวกเขาคบกัน เธอจากไปด้วยน้ำตา 3 ปีจากนั้น เธอกลับมาอีกครั้ง เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปจากเขาอีก รักและหึงโหดมาก เธอจะรอดจากเซ็กซ์ที่ร้อนแรงของเขาไปได้มั้ย มานั่งเฝ้าเขาทุกวัน ทุกๆเจ็ดโมงเช้า กับอเมริกาโน่ร้อนของเขา...... "ห้านาทีแห่งความสุข คุณหมอขา เมื่อไหร่จะรู้ตัวสักทีนะ" เธอ ที่จากเขาไปเรียนต่ออย่างกะทันหัน ....... "พิมพ์ เราต้องเลื่อนเวลาเดินทางเข้ามาเร็วขึ้น" ก่อนวันเดินทาง เธอกลับไปพบว่าเขากับหมอหญิงคนนั้น จูบกันในห้อง....... "ออแกน!! เดี๋ยว!! กลับมาก่อน........" สามปีต่อมา เธอกลับมาเพราะข่าวร้ายว่าแม่เธอได้รับอุบัติเหตุที่น่าสงสัย .......... "ออแกน!! ใช่คุณจริงๆด้วย คุณกลับมาแล้ว" ไม่คิดว่าหมอรุตจะรุกเธอจนถึงขนาดรวบหัวรวบหาง ไม่ยอมปล่อยให้เธอมีโอกาสปฏิเสธ......

“อย่างไรเจ้ายังน่ารังเกียจเช่นเดิมเมื่อใดจะเลิกใช้วิธีการสกปรกเช่นนี้เสียที ข้าบอกเจ้าไปหลายครั้งแล้วว่าถึงอย่างไรงานหมั้นหมายระหว่างเราก็ไม่มีทางเกิดขึ้น ต่อให้เจ้าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม” “เขาพูดอะไรของเขากันน่ะ ใครจะหมั้นกับเขากันตาขี้เก๊กเอ๊ย” “ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะว่านเยว่เฟย!!” “เป็นอะไร เจ้ากำลังเปลี่ยนไปเล่นบทใสซื่อบริสุทธิ์อยู่งั้นหรือ เจ้าไม่คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ที่เจ้า…ลอบเข้าไปหาข้าที่ตำหนักสองเดือนก่อนนั่นผู้คนจะหลงลืมงั้นหรือ "สตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน" อย่าคิดว่าแกล้งตกน้ำแล้วจะเรียกร้องความสงสารจากเสด็จพ่อเพื่อบีบบังคับให้ข้ารับเจ้ามาเป็นพระชายา ชาตินี้ต่อให้เหลือเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียว ข้าก็ไม่มีทางที่จะ…." “ท่านพล่ามพอหรือยัง” “อะไรนะ” “คิดว่าเป็นองค์ชายแล้วแน่นักหรือ ใหญ่มาจากไหนก็แค่มังกรน้อยลูกของฮ่องเต้ไม่ใช่หรืออย่างไรมีสิทธิ์อันใดมาต่อว่าผู้อื่น...” “หุบปาก!!”

ลู่ฟางซินตกหลุมรักแม่ทัพหน้าหยก เฉิงลี่หมิงตั้งแต่ครั้งแรกที่เขามาวังหลวงพร้อมกับชัยชนะ แต่ในสายตาเขา มีเพียงพี่สาวนางคนเดียวเท่านั้น ด้วยแผนการร้ายของใครบางคน ทำให้นางต้องตกเป็นของเขาโดยไม่ตั้งใจ

“ทีตอนที่ไปคลินิกแล้วขึ้นขาหยั่งไม่คิดจะอายบ้างเหรอ แล้วถ้าวันนี้คนที่ตรวจคุณเป็นผู้ชายคนอื่นล่ะคุณจะทำยังไง” เธอคอยส่งทั้งขนม กาแฟและมักจะเดินมาให้เขาเห็นบ่อย ๆ แต่เขาไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่เพราะไม่ต่างกับพวกโรคจิต ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่นที่ห้องไหน ทำไมต้องเจอกับเธอทุกทีสิน่า!! ** นิยายเรื่องนี้พระเอกเริ่มแรกไม่ใช่คนดีนะคะ ปากร้ายและเอาแต่ใจ นิยายเป็นแนว 18+ มีฉากอีโรติกค่อนข้างละเอียด ควรใช้วิจารณญาณในการเสพ ** สำคัญโปรดอ่าน ** นิยายของไรต์อาจจะถูกจริตกับบางคน เพราะเป็นแนวรักโรแมนติก อีโรติก มีการพูดจารุนแรง

เธอโดนแฟนบอกเลิกในวันเกิด ซวยกว่านั้นคือคนที่เธอเคยชอบกลับเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น "มาทำให้ไอ้คนกระจอกคนนั้นคลั่งตายไปเลยดีไหม" แต่ใครจะรู้ว่ากัปตันเวย์จะกินดุ! ขนาดนี้ล่ะ “สุขสันต์วันเกิดนะครับฟาง…” เมื่อทั้งสองมาพบกันในวันที่ไม่ควรจะพบเห็น “ถ้าอย่างนั้นเราไปสร้างความทรงจำใหม่กันเถอะ ทำให้ไอ้คนกระจอกที่ตาไม่ถึงคนนั้นคลั่งตายไปเลยดีไหม” ทั้งสองที่ผ่านค่ำคืนที่เร่าร้อนมาด้วยกันกับครั้งแรกของฟาง... ฟางไม่ได้อยากให้เขารับผิดชอบ เธอก็แค่อยากลบความทรงจำแย่ ๆ ในวันเกิดให้เป็นเรื่องที่น่าจดจำเท่านั้น แต่เขา....กลับไม่ยอมปล่อยเธอไป “นี่ฟางคิดจะกินพี่แล้วทิ้งแบบนี้เลยเหรอ” แต่ "ภาคภูมิ" แฟนเก่าที่พึ่งบอกเลิกกับเธอกลับไม่ยอมเลิกกับเธอง่าย ๆ ไม่พ้นคืนนั้นเขาก็พยายามง้อเธอ แต่กลับถูกกัปตันวิชญะขัดขวาง “ไอ้คนกระจอกไหนบอกว่าอยากเลิกไงล่ะ มาตอนนี้มันช้าไปแล้วฝันไปเถอะว่าจะได้คืน”

จากคนไม่ชอบขี้หน้ากัน ด่ากันหน้าคณะจนอับอาย แต่จู่ๆเขาก็พบกับความลับของเธอทำให้อยากแก้แค้น แต่กลับพาตัวเองไปวนอยู่รอบเธอจนกลายเป็นตกหลุมรักเธอโดยไม่รู้ตัวจนสุดท้าย.... "มาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่เถอะมิว" “ผ่านมาสามปีก็ไม่มีพัฒนาการขึ้นเลยสักนิด” “แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ล่ะคะ” “ไม่หนักหรอกก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าวัน ๆ นอกจากท่องหนังสือสอบหอบตำราแล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง” “ก็ดีกว่าพวกที่ดีแต่พกปากมามากกว่าสมอง แล้วมานั่งเห่าหอนไปวัน ๆ เหมือนพวกหมาหมู่แถวนี้ก็แล้วกัน” “เธอว่าใครเป็นหมา” “ถ้าไม่อยากรับก็อย่าเดือดร้อนสิ” “แล้วเมื่อกี้ว่าให้ใคร เธอเป็นรุ่นน้องนะ” “สันดานต่ำ” “อะไรนะ!” ทั้งสองเหมือนจะไม่มีทางที่จะมาคุยกันดี ๆ ได้เลย ยิ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเขาแล้วยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้ แต่โอกาสแก้แค้นของภาวินทร์ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด เมื่อเขาได้รับรู้ความลับบางอย่างของเธอ "ได้เวลาแก้แค้นแล้ว ยัยลูกแกะน้อย"

สองความทรงจำ สองแค้นกับหนึ่งร่าง ไม่ว่าจะแค้นของร่างเก่า ร่างใหม่ข้าจะสะสางให้หมดทุกบัญชี รวมถึงสิ่งที่ท่านทำกับข้าด้วย "หมิงชินอ๋อง" ท่านใจร้ายกับข้าเกินไปแล้ว!! "เยว่ชิงชิง" ถูกใส่ร้ายว่าฆ่าอาจารย์ของตัวเอง.... "กงเหรินซิน" ถูกใส่ความว่าฆ่าน้องสาวของ "หมิงชินอ๋อง" เมื่อสองวิญญาณ มีแค้นที่ต้องสะสาง แต่กลับเหลือเพียงหนึ่งเดียว ที่สวรรค์เลือก.... "ไม่ว่าจะแค้นไหน ๆ ข้าก็จะขอสะสางให้ได้ก่อนชีวิตนี้จะจบสิ้น!" นางเอกที่ไม่ใช่นางเอก 100% ดุ โหด เถื่อน ปากแซ่บ พระเอกที่เหมือนกับถูกเดบิวต์มาให้รับบทพระเอก หยิ่ง จองหอง โหดร้าย รักแรงเกลียดแรง ปากแจ๋วกับทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งกับนางเอก ขึ้นอย่างเสือ ลงอย่าง.... ไปลุ้นเอา

ตกลงจะเป็นแค่พระชายาจำเป็นให้เพียงหกเดือน แต่ทำไมจ้องแต่จะกินข้าเช่นนี้เล่าเพคะท่านอ๋อง....ทั้งตามหึง ทั้งรุกหนักขนาดนี้ แล้วข้าจะรอดหรือไม่ ไหนบอกว่าท่านอ๋องผู้นี้เย็นชาไง!! นี่มันหื่นเกินไปแล้ว!! "ยิ่งใกล้ ยิ่งอยากสัมผัส...." "ยิ่งอยู่ห่างสายตา กลับยิ่งมองหา" "ยิ่งเห็นคนอื่นเข้าใกล้ ก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด" สุดท้ายก็ระเบิดอารมณ์จนเผอทำร้ายคนจนได้ เอ๊า!!....พระเอกผู้เย็นชาของชั้น "จากไม่สนใจกับเริ่มรุก.....และรุกหนักขึ้น" "จากพระชายาปลอม ๆ กลับไม่ยอมทำตามข้อตกลงเสียแล้ว" "จู่ ๆ ท่านอ๋องก็อยากกินพระชายาปลอม ๆ ผู้นี้ขึ้นมา เอาอย่างไรล่ะ จะรอดหรือไม่กันนะ....... ตามไปดูความคลั่งรักพระชายาปลอม ๆ ของท่านอ๋องที่เย็นชาดุจน้ำแข็ง จะถูกสาวน้อยเช่นอันเฟยละลายหัวใจจนกลายเป็นโบ้น้อยได้หรือไม่....

“ซินเหยา เจ้าแพ้แล้ว” “ท่านอย่าเขามานะ ข้าขอสู้ตาย อย่านะ ออกไป” “ดูเหมือนว่าเจ้าจะลืมข้อตกลงของเรานะ” “เว่ยจื่อหยาง นี่ท่าน อื้ออ อาา อย่านะ อื้อออ..” มือของเขาเริ่มลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนางผ่านชุดชั้นในบางเบาของนาง ทำให้ซีเหยาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ตรงส่วนที่เขาสัมผัส จื่อหยางเริ่มถอดเสื้อออกเผยให้เห็นอกกว้าง ทำให้นางเริ่มรู้สึกตื่นเต้น หัวใจนางเต้นไม่เป็นจังหวะ และเริ่มรู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ๆ และจูบนาง “อื้ออ อย่าาา อาาาา อืมมมม” ร่างน้อยบิดไปมากับสัมผัสของนิ้วที่เลื่อนไปเรื่อยๆ ตามซอกคอและร่องอกลึกของนาง ก่อนจะค่อยๆ ลูบไปที่ยอดปลายถัน ทำให้มันแข็งขึ้นมาดันชุดจนเห็นชัด เขาเริ่มใช้ลิ้นเข้าช่วยในการเชยชมมันทำที ก่อนที่คนใต้ร่างของเขาจะเริ่มร้องครางออกมาอย่างลืมตัว “อื้ออ อาาา อื้ออ” “เจ้ากลั้นเสียงทำไมกัน” “ปล่อยข้านะ ข้าไม่อยาก…” “จริงหรือ เจ้าไม่รู้สึกอะไรกับข้าเลยอย่างนั้นหรือ เหยาเหยา อย่าหลอกตัวเอง” “ข้า…อ๊าาา ไม่นะ ท่าน..หยุดนะ”

"ตะวัน" หมอหนุ่มเจ้าสำราญ ทายาทนักธุรกิจชื่อดัง ฉลาด ดูเหมือนจะเจ้าชู้แต่เลือกกิน "ตันหยง" นักศึกษาสาวและโปรแกรมเมอร์อัจฉริยะ อาชีพพิเศษคือแก้ไขงานระบบจนถึงรับงานปลอมตัวจัดการคนทุกประเภทตามสั่ง เมื่อทั้งสองมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะ "คุณหมอ" กับ "นักศึกษาฝึกงานที่โรงพยาบาล" เรื่องราวที่ดูเหมือนบังเอิญ แต่ว่า "จะใช่เหรอ" “เผ็ดกว่าที่คิดนะยัยตัวเล็ก”

“เจ้ากล้าท้าทายความอดทนของข้าก็ลองดู หากเจ้ายังมองเขาอยู่ ข้าจะสั่งให้คนไปจับเจ้าหน้าจืดนั่นแล้วแขวนมันห้อยหัวลงมาจากประตูเมือง” “ท่านอ๋อง บาดเจ็บได้เช่นไรกันพ่ะย่ะค่ะ ตอนออกไปยังดีๆ อยู่เลย นี่มัน รอยฟัน” “แมวกัดน่ะ” “แมว!! รอยเขี้ยวแมวเป็นแบบนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดกัดจนแผลขนาดนี้” “แมวพยศน่ะ คิดว่าขู่ได้อย่างเดียว ที่ไหนได้กัดเจ็บด้วย เจ้ารีบทำแผล อย่าถามมาก พรุ่งนี้เตรียมการหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่าแต่ ท่านอ๋อง คุณหนูหงจะมาแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ” “นางมาแน่นอน”

ข้ามมิติ ข้ามห้วงเวลา ย้อนเวลา ไม่!! ข้าแค่ขอเวลาเพื่อกลับมาใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิม กลับมาครานี้ข้าจะฟาดคนตอแหลให้ราบเลยคอยดู รวมทั้งท่านด้วย ท่านอ๋อง!! นางเอกที่ชอบเที่ยวเล่นเอาแต่ใจและเป็นนางร้ายในสายตาคนทั้งเมือง กับพระเอกที่เย็นชา ปากร้ายและไม่สนใจสตรีโดยเฉพาะสตรีเช่นนางเขายิ่งอยากหนีห่าง แต่ผู้ใดจะคิดว่าเมื่อยามที่ทั้งคู่พบภัยประชิดตัว นางกลับเผยอีกด้านหนึ่งออกมาจนเขาประทับใจและเปลี่ยนความคิดที่มีกับนางแต่เดิมไป ....ยิ่งรู้จัก ยิ่งตกหลุมรักไปเรื่อย ๆ จนไม่อาจเสียนางไป “ลู่หลิงเฟย ให้ข้าไปส่ง…” “ไม่รบกวนท่านอ๋อง ข้าจะพานางกลับเองถือว่าเรามิได้พบกัน อย่าเอ่ยเรื่องที่พบข้าในคืนนี้กับผู้ใดก็พอ” จากสตรีที่ไร้แก่นสาร เอาแต่เที่ยวเล่น กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “อย่าเอามือสกปรกนั่นมาจับข้า คนที่ท่านต้องห่วงนอนอยู่ข้างในหากจะดูแลก็ไปดูแลนาง เรื่องของข้า ท่านไม่ต้องยุ่ง” “เจ้ามีเหตุผลหน่อย” “ท่านพอแค่นี้เถอะ” “ไม่ เจ้าต้องฟังข้าก่อน” “อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก จากนี้เราอย่าพบเจอกันอีกเลย”