อันเฟยหันไปมองสายตาของฮั่วหลินอีที่เริ่มกลัวและกังวลเล็กน้อยราวกับว่าอันเฟยจะจับโกหกบางอย่างของนางได้ ฮั่วชิงอันเองก็เริ่มมองอันเฟยด้วยความอยากรู้เช่นกัน
“อันเฟย…องค์ชายต่างแคว้นนั่นมีปัญหาอะไรกับเจ้ามาก่อนหรือไม่”
“พวกท่านจำเรื่องที่ข้าเคยเล่าให้ฟังก่อนหน้านั้นได้หรือไม่ สาเหตุที่ข้ามาที่ฉินโจว”
“หรือว่า!!….อันเฟย หรือคนที่เจ้าพูดถึง…จะเป็นเขาผู้นั้นงั้นหรือ??”
ฮั่วชิงอันกล่าวออกมาทันทีพร้อมกับฮั่วหลินอีที่นั่งบิดผ้าเช็ดหน้าอยู่แต่มิได้พูดสิ่งใด นางกำลังคิดบางอย่างอยู่ในใจ อันเฟยหันไปมองนางนิดหนึ่งก่อนจะหันไปตอบชิงอัน
“ใช่เจ้าค่ะ เป็นเขานี่แหละ ซ่งจิ่นหยางองค์ชายสามแห่งแคว้นเป่ยหยาง”
หลินอีปัดถ้วยชาหล่นทันทีเมื่ออันเฟยกล่าวจบจนพวกนางต้องหันมามองท่าทางที่ตกใจของหลินอีนั้น ใบหน้านางซีดเผือดและมือเริ่มสั่นจนอันเฟยตกใจ เช่นนั้นองค์ชายของเป่ยหยางก็มาที่นี่เพราะองค์หญิงอันเฟย เช่นนั้นเรื่องในคืนนั้น….
“หลินอี เจ้าเป็นอะไรไปเหตุใดมือเจ้าเย็นถึงเพียงนี้”
“ข้า…ข้า…ไม่มีอะไร งานในวันนี้คนมากมายจนข้าเริ่มเวียนหัว ข้า…”
“พวกท่านฟังข้าให้จบก่อน องค์ชายจิ่นหยางมาแสดงความยินดีกับข้าและฟู่เฉิน เขาม
