หลิวหลิงลี่กล่าวอำลาบิดาสั้น ๆ นางข่มน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา ส่วนบิดาไม่ได้เอ่ยอันใดแต่สีหน้ากลับเผยความรู้สึกออกมาอย่างชัดเจน หลิวหลิงลี่คุกเข่าคำนับบิดาเพื่ออำลา ในขณะที่โค้งตัวลงคำนับหญิงสาวก็รู้สึกใจหายที่จะต้องจากบิดาไปไกล แต่นางก็มิอาจเอ่ยให้บิดาเป็นกังวลได้
เพียงบุรุษวัยกลางคนพยุงบุตรสาวให้ลุกขึ้นยืน ข้างนอกก็เริ่มบรรเลงดนตรีเร่งเร้าให้เจ้าสาวต้องออกจากประตูจวน หลิวตงเองก็รู้สึกใจหายไม่ต่างจากบุตรี เขาจับมือบุตรสาวเดินไปยังหน้าประตูจวน ครั้นถึงหน้าประตูจวนบุรุษวัยกลางคนก็ยิ่งจับมือของบุตรสาวเอาไว้แน่น ราวกับไม่อยากให้นางก้าวออกจากเรือนไป
“ท่านพ่อดูแลตัวเองดี ๆ นะเจ้าคะ”
หลิวตงพยักหน้าตอบบุตรี แต่ไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมา เพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่อาจรั้งบุตรสาวให้อยู่ด้วยได้อีกต่อไป บุรุษวัยกลางคนจึงจำใจต้องปล่อยมือให้บุตรสาวก้าวเท้าออกจากประตูจวนไป
เพียงหลิวหลิงลี่เดินออกมาด้านนอกจวน ก็พบว่าชาวเมืองมายืนรอกันอย่างหนาแน่นตลอดทั้งสองข้างทาง หญิงสาวจึงได้ยอบตัวลงเล็กน้อยให้กับเหล่าชาวบ้านที่มาส่งนางออกเรือน
เมื่อทุกคนเห็นหลิวหลิงลี่ยอบตัวลงก็ต่างพากันคุกเข่า เดิมทีการแต่งงานตามธรรมเนียมเจ้าบ่าวจะต้องเดินทางมารับเจ้าสาวด้วยตนเอง เพื่อเป็นการให้เกียรติกับฝ่ายเจ้าสาว แต่หลัวหยางโหวกลับส่งมาเพียงแม่ทัพกับคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ทำให้ชาวเมืองรู้สึกสงสารธิดาของเจ้าเมืองไม่น้อย และอีกอย่างการแต่งงานครั้งนี้ชาวเมืองล้วนรู้ดีว่าแต่งเพื่อยุติสงคราม ดังนั้นการที่หลัวหยางโหวไม่มาด้วยตนเอง ถือเป็นการดูแคลนธิดาเจ้าเมืองอย่างยิ่ง พวกชาวเมืองจึงรวมตัวกันมาส่งขบวนเจ้าสาว พร้อมร้องเพลงอวยพรให้หลิวหลิงลี่ดังกึกก้องตลอดทางจนถึงประตูเมืองหลิวผิง เพื่อให้คนที่มาจากเมืองอันหยางได้รู้ว่าธิดาของท่านเจ้าเมืองหลิวผิงนั้นเป็นที่รักใคร่ของชาวเมืองมากเพียงใด
ความรักและเคารพที่ชาวเมืองหลิวผิงมีให้หลิวหลิงลี่ ทำให้เหล่าคนที่มารับเจ้าสาวเห็นเป็นประจักษ์อย่างชัดเจน แม้กระทั่งห่าวซวนที่เย่อหยิ่งสุดท้ายก็ยังอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองราษฎร ที่ให้ความเคารพต่อคุณหนูสกุลหลิวมากมายถึงเพียงนี้ และเพราะเหตุนี้ทำให้ห่าวซวนยิ่งรู้สึกละอายใจต่อหลิวหลิงลี่มากเข้าไปอีก
หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถม้าน้ำตาไหลรินเป็นสายน้ำด้วยความปลื้มปิติในการกระทำของชาวเมือง ก่อนหน้าที่หลิวหลิงลี่จะขึ้นรถม้าความจริงน้ำตาของนางก็ไหลออกมาแล้ว แต่โชคดีที่หลิวหลิงลี่ถือพัดบังใบหน้าเอาไว้ จึงไม่มีผู้ใดได้เห็นน้ำตาของนาง
ยามนี้ขบวนรถเจ้าสาวได้เดินทางออกจากเมืองหลิวผิงมาจนมองไม่เห็นตัวเมืองแล้ว แต่หลิวหลิงลี่ยังคงรู้สึกตื้นตันใจกับสิ่งที่ชาวเมืองได้ทำให้นาง ทำให้หญิงสาวมั่นใจว่าการเสียสละตัวเอง เพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ครั้งนี้นางคิดถูกต้องแล้ว และไม่ว่าอย่างไรนางจะต้องทำให้หลัวหยางโหวใจอ่อนยอมวางความแค้นในอดีตให้ได้ แต่หากนางทำไม่ได้จริง ๆ ก็จะยื้อเวลาให้นานที่สุด เพื่อให้เมืองหลิวผิงเข้มแข็งขึ้นและสามารถปกป้องตัวเองได้
“หยุดก่อน” เสียงที่คุ้นหูของหลิวหลิงลี่ดังขึ้น
“เจ้ากล้าดียังไงมาขวางทางขบวนรถเจ้าสาวของท่านหลัวหยางโหว” เสียงห่าวซวนกล่าวดุดันกับผู้ที่มาขวางขบวนพร้อมชักดาบออกมาโดยไม่รอช้า
หลิวหลิงลี่ได้ยินเสียงน้องชายให้หยุดรถม้าก็รีบออกมาจากภายในรถม้าเพื่อห้ามห่าวซวนอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ทัพ เขาคือน้องชายของข้าเอง”
เมื่อห่าวซวนได้ยินหลิวหลิงลี่เอ่ยบอก จึงสั่งให้ทุกคนเก็บดาบทันที ไม่แปลกที่ห่าวซวนจะไม่รู้จักหลิวเลี่ยงลี่ เพราะตั้งแต่เข้าเมืองมาเขาก็ไม่เคยได้เห็นใบหน้าของหนุ่มน้อยผู้นี้เลย นั่นเพราะหลิวเลี่ยงลี่ทำใจส่งพี่สาวไปไม่ได้จึงได้แต่เก็บตัวอยู่ในค่ายทหาร
หลิวเลี่ยงลี่เห็นผู้เป็นพี่สาวออกมาจากรถม้าก็กระโดดลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็ว หญิงสาวไม่รอช้ารีบลงจากรถม้าแล้วเดินไปหาผู้เป็นน้องชายทันที
“พี่หญิง ข้าแค้นใจตัวเองยิ่งนักที่ไร้ความสามารถ วันนี้จึงทำได้เพียงแค่มาส่งท่านออกเรือนไปทั้งแบบนี้ ใจข้าไม่อยากมาส่งแต่เพียงแค่คิดว่าหากวันนี้ไม่มา ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอท่านอีก แต่พี่หญิงโปรดวางใจ น้องจะมุมานะฝึกตนให้แข็งแกร่งเพื่อเป็นที่พึ่งให้ท่านพ่อและพี่หญิง หากวันใดคนแซ่หลัวทำไม่ดีกับท่าน ข้าจะไปรับท่านกลับบ้าน จะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกท่านเป็นอันขาด” หลิวเลี่ยงลี่กล่าวทั้งน้ำตา
“โตแล้วยังจะร้องไห้อีก” หลิวหลิงลี่ยิ้มกว้างก่อนจะเอ่ยต่อ
“อาลี่ต่อไปพี่คงต้องฝากท่านพ่อให้เจ้าดูแลแล้ว แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็อย่าหักโหมจนเกินไป ต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ ส่วนพี่จะใช้ชีวิตให้ดี ไม่จำเป็นให้เจ้าต้องเป็นห่วง”
หลิวหลิงลี่นึกไม่ถึงว่าน้องชายจะขี่ม้าตามมาไกลถึงเพียงนี้ เพื่อมากล่าวถ้อยคำเหล่านี้ให้นางฟัง หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อให้น้องชายได้สบายใจ
“พี่หญิงต้องใช้ชีวิตให้ดี แต่หากไม่เป็นไปอย่างที่คิด ท่านต้องบอกข้านะ อย่าได้เก็บไว้แต่เพียงผู้เดียว ต่อให้ข้าไม่อาจแข็งแกร่งเทียบหลัวหยางโหวได้ แต่ข้าไม่ยินยอมให้ใครมาข่มเหงท่าน พี่หญิงรับปากข้าได้หรือไม่”
หลิวหลิงลี่พยักหน้าตอบรับน้องชาย น้ำตาที่กลั้นไว้บัดนี้กลับห้ามเอาไว้ไม่อยู่ น้ำใสไหลอาบแก้มทั้งสอง ถึงจะรู้ว่าน้องชายของนางตอนนี้ไม่สามารถสู้คนแซ่หลัวผู้นั้นได้เลย แต่เพียงได้ยินคำพูดของน้องชาย หัวใจของนางก็รู้สึกอบอุ่นและมีที่พึ่งพิงขึ้นมาทันที
วาจาที่หลิวเลี่ยงลี่กล่าวมา ห่าวซวนได้ยินชัดทุกถ้อยคำ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา เขาได้แต่ยิ้มหยันบนใบหน้า เพราะรู้ดีว่าเด็กหนุ่มผู้นี้หาใช่คู่ต่อสู้ของท่านโหวของตนไม่ และต่อให้หนุ่มน้อยฝึกหนักอีก10ปี ก็ยังไม่แน่ว่าจะนับเป็นคู่ต่อสู้ของหลัวหยางโหวได้
ครั้นแม่ทัพหนุ่มเห็นสองพี่น้องเอ่ยร่ำลากันพอสมควรแล้ว ห่าวซวนจึงได้เอ่ยเร่งหลิวหลิงลี่ “นายหญิงขอรับ ไปกันได้แล้วขอรับ หากยังชักช้าอาจถึงเมืองหนานเหลียนไม่ทันกำหนดการนะขอรับ”
เมื่อได้ยินแม่ทัพของหลัวหยางโหวกล่าว หลิวหลิงลี่ก็รีบเช็ดน้ำตาและยิ้มให้น้องชายเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินมาขึ้นรถม้า ส่วนหลิวเลี่ยงลี่ก็ยืนดูพี่สาวขึ้นรถม้าแล้วจึงเดินไปขึ้นม้าของตนเอง แต่ทว่าเขาก็ยังคงไม่ไปไหน หนุ่มน้อยมองขบวนรับเจ้าสาวจากไปจนลับตา แล้วจึงควบม้ากลับเข้าเมืองหลิวผิง
