อรรัมภาที่วิ่งไปตามถนนลูกรังสายเล็กๆที่ทอดยาวไปยังไร่อ้อยที่อยู่ไม่ไกลและหยุดยืนอยู่กลางถนน
“เราวิ่งมาไกลแค่ไหนเนี่ย” แต่ความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ภายในนั้นยังคงไม่จางไปแม้เพียงสักนิด หญิงสาวพ่นลมหายใจแล้วหันกลับไปมองที่เรือนรับแขกแล้ววิ่งกลับไปยังทางเมที่ตัวเองพึ่งจะวิ่งมาเมื่อสักครู่
“ทุกคนคงคิดว่าเป็นฝีมือของเธอสินะ” ก็ช่างเถอะถึงเธอพูดความจริงไปก็ไม่มีใครเชื่ออยู่แล้วและเธอก็ยังจับผู้ร้ายตัวจริงไม่ได้ก็แค่สงสัยเอาเป็นว่าเธอจับผู้ร้ายตัวจริงได้ค่อยบอกคุณหนึ่งก็แล้วกันก็คงจะมีแค่เอกภพที่เชื่อเธอ
“เข้มแข็งไว้อรรัมภาโลกนี้มันโหดร้ายกับเธออยู่แล้ว เธอจะต้องไปน้อยใจอะไรล่ะ” ถึงเธอจะพยายามปลอบใจตัวเองแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็รินไหลออกมาทั้งที่เธอพยายามกลั้นน้ำตาแล้วแต่มันก็ไหลเอ่อออกมาจนได้
อรรัมภานั้นเงยหน้าขึ้นมองแสงอาทิตย์ที่เริ่มสาดส่องไปทั่วทุ่งนา ลมพัดมาค่อนข้างแรงจนร่างบางก็สึกหนาวจน
