บทที่ 73 กวาดล้างตระกูลว่าน (ตอนปลาย)
"ท่านอ๋องออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าตรู่แล้วเจ้าค่ะ บอกว่าค่ำๆถึงจะกลับ ทรงไม่ได้บอกว่าออกไปไหน พาองครักษ์ไปด้วยเกือบหมด เหลือเพียงคุณชายเอ้อร์หลิงกับองครักษ์สองชิวไว้ให้คอยดูแลท่านเจ้าค่ะ" คราวนี้ลู่ฟางเป็นฝ่ายเอ่ยบ้าง
เซียวหนิงชิงกำมือซ้ายถูนิ้วไปมายามใช้ความคิด รุ่ยอ๋องออกไปข้างนอกโดยพาองครักษ์มากมายไปด้วยเช่นนี้ มิใช่ว่ากำลังจะไปตีหัวใครหรอกนะ! หากเป็นอย่างนั้นจริงก็น่าเสียดายแย่ นางอยากเห็นคนรักเล่นบทกร้าวใจบ้าง ไม่รู้ว่าจะฮอตแค่ไหน ขนาดอากัปกิริยาตอนทำอาหารกำเดาของนางยังแทบพุ่ง หากเป็นตอนต่อสู้ต้องเท่ห์สุดๆแน่เลย โฮะๆๆ…
‘หรือว่าแอบสะกดรอยตามไปดีมั้ยนะ’
"เถ้าแก่เนี้ยอยากตามไปดูท่านอ๋องหรือเจ้าคะ" ลู่ฟางที่อ่านสีหน้านายหญิงออกเอ่ยถามด้วยความข้องใจ
"เห!!! พี่ลู่ฟางอ่านความคิดข้าได้หรือเจ้าคะ?!" เซียวหนิงชิงตกใจเลิกคิ้วถามเสียงสูง
"คิกๆๆ มิใช่เจ้าค่ะ ข้าเพียงเดาจากสีหน้าของท่านเท่านั้นเอง" ลู่ฟางเฉลยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
"อ่าาา เป็นเช่นนี้นี่เอง แล้วถ้าข้าทำหน้าแบบนี้ล่ะ…" เซียวหนิงชิงเลยลองเปลี่ยนสีหน้าและแววตาคล้ายกำลังแคสต์หน้ากล้อง
