ชวี่เหว่ย의 작품

บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย) ตำหนักเทียนจื่อ "ฮ่าๆๆๆๆ ว่านกั๋วกงพลาดท่าจนถูกสั่งโบยแปดสิบไม้เชียวหรือ ไปทำอีท่าไหนเข้า รุ่ยอ๋องถึงได้สบโอกาสเล่นงานกลับได้" ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงทรงพระสรวลดังลั่นห้องทรงงานอย่างเบิกบาน ยามได้ยินเรื่องที่หวายกงกง มหาขันทีคนสนิททูลถวาย ป่านนี้ว่านไทเฮาคงกำลังเดือดดาล จนหนังหน้าแก่ๆกระตุกเป็นแน่ เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของหญิงชรากระหายอำนาจ แม่เลี้ยงสารพัดพิษของพระองค์บันดาลโทสะจนแดงก่ำ ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงรู้ก็สึกสำราญพระทัยขึ้นมาทันที "เอาเรื่องของว่านกั่วกงไปกระจายให้ทั่วเมืองหลวง ระบุรายละเอียดทุกอย่างอย่าให้ตกหล่น" "น้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ…ยังมีอีกเรื่องพะย่ะค่ะฝ่าบาท รุ่ยอ๋องประสงค์จะขอกลับเมืองหลวงก่อนหิมะตก" เสียงแหลมของหวายกงกง เอ่ยทูลโอรสสวรรค์ในชุดคลุมมังกรสีดำเสียงแผ่วเบา มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่ารุ่ยอ๋องทำงานลับๆ ให้ฮ่องเต้อยู่นอกเมืองหลวง กองกำลังของตระกูลว่านและตระกูลหลินที่แอบซ่องสุมเอาไว้ ถูกคนของรุ่ยอ๋อง สืบค้นจนพบที่ซ่อนไปหลายแห่งแล้ว บางส่วนถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้น และเหตุที่ซวินเหิงเยว่ขอกลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพื่อรายงานเรื่องสำ

บทที่ 50 ส่งข่าว (ตอนต้น) หลังจากโบยคนทั้งสี่จนครบแปดสิบไม้ ทหารของซวินเหิงเยว่ก็หิ้วปีกร่างไร้สติ แผ่นหลังแตกยับของพวกเขาไปโยนไว้ในคุก ระหว่างนั้น ว่านหลีหมิ่นรีบสั่งให้องครักษ์กลับไปยังจวนริมทะเล เพื่อบอกให้เส้าต่งรีบส่งสาส์นไปหาว่านไทเฮา หากมิได้ความช่วยเหลือจากท่านป้าของเขา เกรงว่ารุ่ยอ๋องคงไม่ปล่อยให้บิดาและจิ้งจื่อเหลียนออกมาจากคุกอย่างมีชีวิตแน่ มาถึงตอนนี้เขากระจ่างแจ้งแก่ใจแล้วว่า แท้จริงรุ่ยอ๋องเป็นบุรุษเจ้าแผนการและอำมหิตผู้หนึ่ง หาได้เป็นเพียงอ๋องครองเมืองแสนเย็นชาเรื่องมากเอาแต่ใจอย่างที่ใครๆคิดกัน ที่ผ่านมา รุ่ยอ๋องคงเล่นละครตบตาขุนนางหลายคนที่ไทเฮาส่งมาสืบข่าว ทว่าเวลานี้กลับมิได้เก็บซ่อนขี้ยวเล็บอย่างที่เคยทำอีกต่อไป กระทั่งวางแผนตลบหลังจนพวกเขาพลาดท่าติดกับ จนทำให้บิดาถูกลงทัณฑ์อย่างน่าอับอาย "พี่รอง ทุกคนหายไปไหนกันหมดหรือเจ้าคะ" เสียงของว่านหวังลี่ดังขึ้น เรียกสติที่ลอยไปไกลของว่านหลีหมิ่นกลับมา "ลี่เอ๋อร์เจ้าหายไปไหนมา ข้าตามหาเจ้าตั้งนานแต่ก็ไม่พบ!" ว่านหลีหมิ่นที่นั่งอยู่ในศาลารับลม ข้างประตูวงเดือนหน้าทางเข้างานเอ่ยถามน้องสาวอย่างตำหนิ "ข้าออกไปเดิ

บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนปลาย) เซียวหนิงชิง ฟ่านฮุ่ยเจิน ฟ่านจงเหยียนรวมถึงจ้าวหลิวเหว่ย ต่างนั่งรอให้หญิงสาวฟื้นด้วยความเป็นห่วง ครู่ต่อมาดวงตาหงส์ของว่านหวังลี่ก็เปิดขึ้น ครั้นได้เห็นเซียวหนิงชิงและฟ่านฮุ่ยเจิน คุณหนูว่านจึงเอ่ยถามด้วยความสับสน "เถ้าแก่เนี้ย ฮุ่ยเจิน ที่นี่ที่ไหน ไยข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้เจ้าคะ" ว่านหวังลี่เอ่ยทักทายหญิงสาวทั้งสองตรงหน้าด้วยความคุ้นเคย ย้อนกลับไปวันที่ว่านกั๋วกงพาครอบครัวไปพบรุ่ยอ๋องยังจวนเจ้าเมือง หลังจากที่ว่านกั๋วกงกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องรับรองแขก ว่านหวังลี่ที่เดินรั้งท้าย ยอบกายให้ขันทีคนสนิทของรุ่ยอ๋อง เสี่ยวม่านที่เดินตามหลัง แอบยัดกระดาษแผ่นหนึ่งใส่มือสุ่ยกงกง ในนั้นมีข้อความที่ว่านหวังลี่เขียนถึงรุ่ยอ๋อง ว่านางต้องการความช่วยเหลือจากเขา เพื่อให้รอดพ้นจากการถูกมัดมือชกในครั้งนี้ ตัวนางไม่ได้เต็มใจเป็นเครื่องมือของบิดา หากท่านอ๋องจะเมตตา สามารถส่งคนสนิทมาหานางได้ที่โรงน้ำฟ่านเซียงฉา ในวันรุ่งขึ้นตอนยามเว่ย นางจะรออยู่ที่นั่น วันถัดมาก่อนยามเว่ย ว่านหวังลี่และสาวใช้ทั้งสอง ก็มานั่งรอคนของรุ่ยอ๋องอยู่ที่โรงน้ำชาดังกล่าว และบังเอิญ

บทที่ 49 ซ้อนแผน (ตอนต้น) "ห๊าาาาาาา หลานสาวกั๋วกงที่มาจากเมืองหลวงผู้นั้น่ะหรือ?!" เสียงฮือฮาของฝูงชนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ ซวินเหิงเยว่ดวงเนตรพราวระยับ ยกมุมปากด้วยความสาแก่ใจ จากนั้นจึงหมุนตัวเยื้องย่างไปยังห้องฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "เปิดประตู เปิ่นหวางอยากรู้ว่าใครอยู่ข้างใน" สุรเสียงเย็นชาเอ่ยสั่งชิวเยี่ย "พะย่ะค่ะ" โครมมม!!! เสียงโครมของประตูที่พังทลายลงด้วยฝ่าเท้าองครักษ์คนสนิทของรุ่ยอ๋อง ดึงความสนใจของฝูงชนให้รีบย้ายตามมาดู ว่าผู้ใดที่อยู่ในห้องฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว บรรดาสักขีพยานต่างมองเห็นบุรุษร่างผอมสูงไร้อาภรณ์ เรือนผมสีเข้มแซมสีดอกเลา กำลังครางเสียงกระเส่าขยับสะโพกถี่รัวรุนแรง ใส่บั้นท้ายหญิงสาวเปลือยกาย ที่กำลังส่งเสียงครางไม่เป็นศัพท์จากความเสียวซ่านที่อยู่ในท่าคลานเข่าบนเตียง บุรุษผู้นั้นหันมองเหล่าฝูงชนอย่างไม่ใส่ใจ สองมือกระชับเอวของหญิงสาวแน่นตั้งใจกระแทกต่ออย่างเมามัน “โอวว ดีเหลือเกิน ขอข้ากระแทกเจ้าแรงอีกหน่อยเถอะ” "โอ้ ไม่นะ!! นั่นมัน…" ซวินเหิงเยว่ยกพัดปิดปากสีหน้าตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น วรกายสูงสง่าซวนเซเล็กน้อยอย่

บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนปลาย) ความจริงเซียวหนิงชิงอยากสังหารว่านซ่งหยวนทิ้งด้วยซ้ำ แต่นางกลัวว่าคนรักจะเดือดร้อน จึงจำใจปล่อยตาแก่นี่ไปก่อน "ท่านอ๋อง ท่านโหว มีพวกท่านคนไหนเคยได้ยินชื่อนักพรตหวู่หุนอะไรนี่หรือไม่เจ้าคะ" "ข้าเคยได้ยินขอรับท่านหญิง หลังจากแขกทุกคนกลับไป ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง" เจ้าของโทนเสียงเซ็กซี่ฟังกี่ทีก็รื่นหูเอ่ยตอบ เขารู้สึกสะท้อนใจในโชคชะตาของหญิงสาว ที่ต้องมาสูญเสียครอบครัวเพราะความงมงายของว่านไทเฮา "พวกเราหายมานานพอสมควรแล้ว ควรกลับเข้างานได้แล้วนะเจ้าคะ" ลู่ฟางกล่าวเตือนผู้สูงศักดิ์ทั้งสาม "เจ้าพูดถูก รีบจัดการทางนี้ก่อนเถอะ ยังมีอีกคู่ที่ต้องจัดการให้เรียบร้อย" ซวินเหิงเยว่หันไปกล่าวบางสิ่งกับจ้าวหลิวเหว่ย โหวหนุ่มรับขวดยามาจากมือสหายก่อนเร้นกายออกไปทางหน้าต่าง "เชิญท่านอ๋องออกไปด้วยเจ้าค่ะ เดี๋ยวชิงเอ๋อร์จะรีบตามไปนะเจ้าคะ" มือเรียวจับคนรักหมุนตัว และดันแผ่นหลังของเขาไปทางหน้าต่าง หลี่โหยวก้าวไปยังเตียง จับหญิงสาวที่นอนสลบไสลไม่ได้สติเปลื้องผ้า กรอกยาบางอย่างใส่ปากนางและกรอกยาที่เหลือใส่ปากของว่านซ่งหยวน "เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ เชิญท่านหญิงออกไปก่อ

บทที่ 48 สอบปากคำ (ตอนต้น) การแสดงของคณะอุปรากรชื่อดัง สลับกับระบำอัปสรจากนักแสดงหญิงและชายรูปร่างเย้ายวน ดึงดูดความสนใจของผู้มาร่วมงานวันเกิดรุ่ยอ๋องได้เป็นอย่างดี ไม่มีใครสนใจว่าแขกโต๊ะไหนหายหน้าไปบ้าง แม้กระทั่งว่านกั๋วกงฮูหยิน ก็กำลังเพลิดเพลินกับการแสดง จนลืมสังเกตว่าสามีของนางหายไปพักหนึ่งแล้ว ภายในห้องพักที่เตรียมไว้สำหรับแขกที่มาร่วมงาน เอาไว้ใช้พักผ่อนหากเกิดอาการมึนเมาหรือเจ็บป่วย ว่านซ่งหยวนนั่งคอพับอยู่บนเก้าอี้ ร่างกายถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ "นี่ นี่ตาแก่หน้าจิ้งเหลน ตื่นได้แล้วจะนอนไปถึงเมื่อไหร่ฮะ" มือเรียวของหญิงสาวสวมผ้าคาดปิดหน้า ตบลงบนแก้มของว่านซ่งหยวนอย่างไม่เบามือนัก ชายสูงอายุสะบัดศีรษะไปมาปรือตาตื่นขึ้น ก่อนเงยมองหญิงสาวเจ้าของเสียงด้วยสีหน้างวยงง เขากำลังจะไปห้องน้ำไยถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ครั้นเมื่อขยับตัวถึงได้รู้ว่าตนเองถูกมัดติดกับเก้าอี้ "เจ้าเป็นใคร! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร!!" ว่านซ่งหยวนตะคอกเสียงดังพยายามดิ้นให้หลุดจากเก้าอี้ "เจอมุกอีกแล้ว นี่ตาแก่! ถ้าตัวเจ้าเองยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วคนอื่นจะรู้หรือถามโง่ๆ" หญิงสาวกลอก

ตอนพิเศษ 2/2 กระต่ายน้อยของข้า ราวกับสวรรค์เป็นใจ จึงได้ดลบันดาลให้ค่ำคืนนั้น ท้องนภาสีหมึกพร่างพราวไปด้วยหมู่มวลดารา คล้ายช่วยสนับสนุนให้กลยุทธ์มัดใจสาวประสบผลสำเร็จ อวี้เหวินอิงเอ๋อร์ดวงตาทอประกายระยับ งดงามมิต่างจากดวงดาวบนท้องฟ้า ร่างบางแย้มยิ้มจนตาโค้ง ขณะมานั่งเล่นที่หัวเรือหลังกินมื้อเย็นเสร็จ “องค์ชายใหญ่ ขอบคุณท่านมากนะ ข้ามีความสุขมากเลย ท่านใจดีมากจริงๆ ไม่ได้หน้ายู่เลยสักนิดเดียว” “…” หวงฝู่ฮ่าวอวี่มุมปากกระตุก ‘หน้ายู่อะไรกันอีกกระต่ายน้อยจอมซน’ แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้อ้าปากถาม กระต่ายน้อยจอมซนพลันขยับมือ ปลดหยกสีม่วงเข้มประจำตัวของนาง มอบให้ชายหนุ่มแทนคำขอบคุณเสียก่อน “นี่คือหยกอินทนิลของข้า ข้าขอมอบให้ท่านแทนคำขอบคุณนะหวงฝู่ฮ่าวอวี่ อีกไม่กี่วันข้าก็ต้องกลับภูผาหยินซานแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสมาเมืองหลวงอีก ข้าต้องคิดถึงท่านมากแน่ๆเลย ฮึก อยู่ที่นู่นไม่มีใครเล่นกับข้าเลย ฮึก ท่านเป็นสหายคนแรกที่ยอมไปเที่ยวกับข้า ฮึก” เสียงของอวี้เหวินอิงเอ๋อร์สั่นเครือเจือสะอื้น ขอบตารื้นน้ำ เด็กสาวดูบอบบางราวตุ๊กตากระเบื้อง ที่หากไม่ระวังก็อาจแตกสลายได้ทุกเมื่อ ร

ตอนพิเศษ 2/1 กระต่ายน้อยของข้า เมื่อเอ่ยนามองค์หญิงห้า อวี้เหวินอิงเอ๋อร์ขึ้นมา สิ่งที่ทุกคน ณ ตำหนักเทวาอนธการนึกถึงคือ หน้าตาน่ารักพริ้มเพราราวกระต่ายน้อย นิสัยสดใสร่าเริง ขี้เล่น ดื้อรั้นซุกซน ตามประสาองค์หญิงองค์เล็ก และ… “องค์ชายสามพะย่ะค่ะ รีบแอบเร็วเข้า องค์หญิงห้าหิ้วกล่องใส่อาหารเดินขึ้นบันไดหอตำรามาแล้วพะย่ะค่ะ!” เสียงองครักษ์ส่วนตัวของอวี้เหวินเจาเจวี๋ยดังขึ้นเตือนนายของและศิษย์คนอื่นๆไปในตัว หากไม่อยากเป็นหนูทดลองสูตรยาพิศดารขององค์หญิงห้่า อย่าได้เสี่ยงรับอาหารหรือยาบำรุงร่างกายที่นางปรุงขึ้นเด็ดขาด! บรรดาศิษย์ฝ่ายในที่กำลังรวมตัวแลกเปลี่ยนความรู้กันอยู่ในหอตำรา หรือที่ทุกคนเรียกกันว่า เรือนต้นสนแดง ต่างรีบแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง ดูราวผึ้งแตกรังก็มิปาน! เหลือเพียงผู้อาวุโสสองที่เพิ่งเดินเข้าไปหยิบม้วนตำรายังส่วนในของเรือนต้นสนแดง อวี้เหวินอิงเอ๋อร์ก้าวมาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้า หน้าตาบูดบึ้งอมลมแก้มป่องอย่างขัดใจ นางอุตส่าห์ลุกขึ้นมาทำขนมอบตั้งแต่เช้า ตั้งใจเอามาแบ่งศิษย์คนอื่นๆ ให้ลองชิมกันดูเสียหน่อย แต่เมื่อไม่เห็นเงาใครสักคนร่างบางจึงหมุนตัวเตรียมจากไป ทว่าเผ

ตอนพิเศษ 1/2 เมื่อมหาเทพอยากเลี้ยงเด็ก “กร๊ากกกก ฮ่าๆๆ ชิงหลง เอ้ย ชิงหลง ในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้เหมือนกัน” เสียงหัวเราะเย้ยหยันด้วยความชอบใจของมหาเทพหวงหลงดังขึ้น การได้เห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนเพราะทำสิ่งใดไม่ถูกของสหายรักคือความบันเทิงอย่างหนึ่ง ทว่าคำกล่าวที่ว่า ความสุขนั้นมักสั้นเสมอคือสัจจะธรรมอันแท้จริง ในขณะที่กำลังเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะโดยมีฮั่วฮ่าวหยางนั่งอยู่บนตัก ความอุ่นวาบเปียกชื้นพลันเกิดขึ้น มหาเทพหวงหลงชะงักค้างหลุบตาร่างเล็กบนตักด้วยสายตาเหลือเชื่อ เจ้าตัวน้อยเงยหน้ามองมหาเทพหวงหลง ที่จู่ๆก็หยุดหัวเราะในบัดดลด้วยแววตาใสซื่อกลับมา “คิกๆๆ เอิ๊กๆๆ” เจ้าก้อนแป้งขาวผ่องอวบอัด ระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจเลียนแบบบ้าง เผยให้เห็นฟันน้ำนมด้านหน้าสี่ซี่ น่ารักน่าเอ็นดูราวกระต่ายอ้วนตัวน้อย สีหน้ารื่นเริงของมหาเทพหวงหลงก่อนหน้านี้ แปรเปลี่ยนเป็นเหยเกจนดูไม่ได้แทน “อ๊าาาา หยางเอ๋อร์เจ้าจะฉี่ทำไมไม่บอกข้า เมียจ๋าาาา มาเอาหยางเอ๋อร์ไปเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ที” “กร๊ากกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ” คราวนี้เป็นมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ที่ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “…” มหาเทพทั้งสอง หัวเราะทีหลังดังกว่าเ

ตอนพิเศษ 1/1 เมื่อมหาเทพอยากเลี้ยงเด็ก ผ่านมาสามเดือนแล้วหลังรวี่เยว่คลอดแฝดมังกรหงส์ มหาเทพทั้งสามคล้ายได้ของเล่นชิ้นใหม่ พวกเขาต่างรอเวลาให้ฮั่วเฮ่อฉีออกไปข้างนอก หรือนอนหลับสนิท จากนั้นถึงจะแอบทอดเงาออกมาเชยชมเจ้าตัวน้อยทั้งสอง หากคืนไหนองค์ไท่จื่อจู๋จี๋กับภรรยานานหน่อย มหาเทพทั้งสามจะขัดใจมาก เพราะคืนนั้นพวกเขามิอาจปรากฏกายออกมาเยี่ยมหลานศิษย์ทั้งสองได้ แต่ก็มีบางครั้งเช่นกัน ที่มหาเทพหวงหลงคิดถึงหลานจนขี้เกียจรอ เขาเลยส่งเมฆนิทราออกมาจากแดนปราณ สะกดจิตฮั่วเฮ่อฉีจนหลับกลางอากาศก็มี บางครั้งชายหนุ่มนั่งกินข้าวเย็นอยู่ดีๆ หัวทิ่มคาโต๊ะก็เกิดขึ้นมาแล้ว ธรรมดาเสียที่ไหนท่านอาจารย์ของรวี่เยว่! คราแรกรวี่เยว่เองก็ตกใจไม่น้อย ทว่าเมื่อทราบความจริง นางถึงกับหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ ท่านอาจารย์ของนางก็มีมุมแสบสันเอาแต่ใจกับเขาเป็นด้วย รวี่เยว่เลยต้องเฉไฉยกข้ออ้างมาบอกสวามีว่า "น้องคิดว่าวันนี้ท่านพี่คงเหนื่อยเกินไปเลยหลับกลางอากาศเจ้าค่ะ" จะให้บอกความจริงว่าโดนมหาเทพเล่นกลก็ไม่ได้เสียด้วย เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ “มหาเทพวางยาองค์ไท่จื่อเผ่าจิ้งจอกสวรรค์ เหตุผลเพียงเพราะคิ

บทที่ 69/2 ครอบครัวที่สมบูรณ์ “เสด็จแม่โตแล้ว ไม่ดื้อแล้ว ไม่โดนเสด็จพ่อหวดก้นแน่นอนเพคะเสด็จลุง” เสียงเล็กของฮั่วเยว่ฉีดังขึ้น ร่างเล็กเอื้อมไปกุมมือผู้เป็นลุงเพื่อขอให้เขาอุ้ม ร่างสูงโน้มตัวช้อนเจ้าตัวน้อยขึ้นมา หอมแก้มป่องขาวกลมไปฟอดใหญ่ ฟ้อดดด “จริงรึ?” ฮั่วเยว่ฉีหยักหน้าหงึกๆ “เช่นนั้น ลุงเชื่อเจ้าก็ได้” เช้าวันนี้ ตำหนักหย่งเทียนครึกครื้นเป็นพิเศษ บรรดาแขกเหรื่อคนสำคัญ ที่มาร่วมงานวันเกิดธิดาเทพรวี่เยว่ ต่างหอบหิ้วของฝากมากมายมาให้เจ้าของวันเกิด หวงฝู่ฮ่าวอวี่ที่สมรสกับอวี้เหวินอิงเอ๋อร์ไปเมื่อห้าปีก่อน อุ้มโอรสองค์โตวัยสามหนาวเดินตามชายารัก ที่เลิกล้มความคิดเรื่องการเป็นนักปรุงโอสถ แต่หันมาเอาดีทางด้านค้าขายผ้าและเครื่องประดับแทน องค์หญิงจอมซนเป็นคนมีความคิดสร้างสรรค์ รูปแบบเครื่องประดับและลายผ้าที่นางออกแบบ จึงงดงามแปลกตาไม่เหมือนใคร เป็นที่นิยมชมชอบของสตรีในเมืองหลวงและเมืองใหญ่หลายเมือง “รวี่เยว่ สุขสันต์วันเกิดนะ พวกเราขอให้เจ้ามีแต่ความสุขในทุกๆวัน” ทักทายเจ้าของวันเกิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตรงไปทำความเคารพองค์ราชาอวี้เหวินเหิง และเชื้อพระวงศ์ของตำหนัก

บทที่ 69/1 ครอบครัวที่สมบูรณ์ เสียงกรีดร้องเบ่งคลอดของรวี่เยว่ที่ดังขึ้นเป็นระยะ บีบรัดหัวใจของฮั่วเฮ่อฉีจนปวดร้าว เขาสงสารชายาจับใจ “หม่าลั่ว ทำไมนานนักล่ะ ทำไมรวี่เยว่ยังไม่คลอดอีก” ร่างสูงมือเย็นเฉียบจากความประหม่าระคนหวาดกลัว สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมากขึ้นเรื่อยๆ สุดหล่อเย่หมิงต้องมาพาร่างสูง ที่เดินไปเดินมาจนทำเขาเวียนหัวไปนั่งลง ก่อนยื่นชาให้ดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์ “องค์ไท่จื่อ ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็คลอด อย่าวิตกจนเกินเหตุไป” หนึ่งชั่วยามต่อมา อูแว้ๆๆๆๆ ฮั่วเฮ่อฉีที่นั่งกระสับกระส่าย หายใจไม่คล่องอยู่หน้าห้องคลอด ลุกพรวดทันทีเมื่อได้ยินเสียงเด็กร้อง “เป็นองค์ชายน้อยเพคะ” เสียงชุนอิ่งดังมาจากห้องคลอด “ลูกชาย ข้าได้ลูกชาย หม่าลั่ว ท่านเย่หมิง อี้หรง ได้ยินหรือไม่ ข้าได้ลูกชาย ฮ่าๆๆๆ” ครึ่งเค่อต่อมา แว้ๆๆ อุแว้ๆๆๆๆ “เป็นองค์หญิงน้อยเพคะ” คราวนี้เป็นเสียงของจวี๋จื่อ เสียงเฮดังขึ้นหน้าห้องอีกครั้ง ฮั่วเฮ่อฉีกระโดดกอดเย่หมิงและหม่าลั่ว ทั้งสามหัวเราะร่าเสียงดัง “ลูกสาว ข้าได้ลูกสาวอีกคน ฮ่าๆๆ ดี ดียิ่ง หม่าลั่วช่วยแจกรางวัลให้ทุกคนในตำหนัก เปิดโรงทานในเมืองหล