ชวี่เหว่ย의 작품

บทที่60/2 ยุติศึกในช่วงสั้นๆ กลับมาที่แดนมนุษย์ ต้าอ๋องยังคงยืนนิ่งตาค้างขนหัวลุก เมื่อได้เห็นการช่วงชิงจิตวิญญาณสดๆร้อนๆกับตา “อัคคีนิลกาฬช่างน่าสะพรึง สมคำร่ำลือจริงๆ” จากนั้นจึงกล่าวกับรวี่เยว่ว่า ในเมื่อกระทั่งแม่ทัพใหญ่ของหวงซา ยังสามารถแฝงตัวอยู่ในสำนักกระบี่สวรรค์ นั่นก็อาจเป็นไปได้ว่า อาจมีคนของอาณาจักรหวงซาแทรกซึมเข้ามาในอาณาจักรอู๋ซางโดยที่พวกเขาไม่รู้ “เรื่องนี้ไม่ห่วงเจ้าค่ะ กลับไปค่อยเอาวิญญาณของหนานอ๋อง ออกมาทรมานรีดเค้นข้อมูลทีหลัง” นางบอกกับต้าอ๋องด้วยท่าทางผ่อนคลาย สามเค่อต่อมา สำนักกระบี่สวรรค์ก็พ่ายแพ้ อาคารต่างๆของสำนักพังพินาศไม่เหลือชิ้นดี เปลวไฟลุกโหมไปทั่วราวทะเลเพลิง ศิษย์หลายคนที่ยังรอดชีวิตยอมศิโรราบต่อกองกำลังของราชวงศ์ เวลานี้ร่างของฮั่วเฮ่อฉีย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน ดวงตาสีฟ้าพร่างพราวเปี่ยมด้วยไอสังหารน่าหวาดหวั่น ชายหนุ่มคร่าชีวิตของคนสำนักกระบี่สวรรค์ ด้วยมือตนเองไปมากกว่าหกร้อยคนในระยเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม! สร้างความตื่นตะลึงระคนหวาดผวา ให้กับคนจากสามสำนักใหญ่ไปตามๆกัน หลายคนตระหนักแล้วว่า ฉายาจอมอหังการขององค์ไท่จื่อแห่งตำหนักเทพอนันต์ ไม่ได้เ

บทที่ 60/1 ยุติศึกในช่วงสั้นๆ คำกล่าวของต้าอ๋องไม่ได้มีเพียงรวี่เยว่ที่ได้ยิน อวี้เหวินเทียนเหิงที่อยู่ห่างออกไปก็ได้ยินเช่นกัน องค์ราชารีบเก็บจิตวิญญาณทั้งแปดใส่กระบี่ แล้วแวบมาปรากฏตรงหน้าเลี่ยวคังหนานด้วยเพลิงแค้นสุมอก แรงกดดันมหาศาลกระหน่ำใส่ชายตรงหน้าจนแทบแหลกเป็นผุยผง เสียงกระดูกซี่โครงหักดังลั่นได้ยินชัดเจน พร้อมเสียงโหยหวนจากความเจ็บปวดที่ได้รับ กร๊อบ กร๊อบ กร๊อบ อ๊ากกกกก!!! “ที่แท้ก็เป็นเจ้าที่ทำให้นางตาย!” ภายในดวงตาคู่คมของอวี้เหวินเทียนเหิงแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้นเหนือคณานับ ถึงแม้ว่าตัวเขาจะมิอาจครองคู่กับนาง แต่การได้รู้ว่านางยังมีชีวิตอยู่ ก็เปรียบเสมือนแสงเทียนที่ส่องสว่าง มอบความอบอุ่นในจิตใจให้เขาในคืนอันเหน็บหนาวและมืดมิด ในตอนที่เยว่หนิงลี่ยังมีชีวิตอยู่ มีบางครั้งที่เขาแอบลงไปจากภูผา เดินทางไปยังแดนใต้เมื่อรู้ว่านางไปที่นั่น เพื่อแอบมองนางอยู่ห่างๆให้หายคิดถึง เขาเลี่ยงที่จะไปเมืองหลวง เพราะเกรงจะเห็นภาพบาดตาบาดใจ หากแต่หลายปีมานี้ไม่มีนางอีกแล้ว และชายตรงหน้าคือคนที่พรากนางไปจากเขาและธิดา ทว่าก่อนที่อวี้เหวินเทียนเหิงจะลงมือบดขยี้อีกฝ่าย เสียง

บทที่ 59/2 รวี่เยว่แล้วข้าเล่า!!! นอกเหนือจากคนตำหนักเทวาอนธการ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ไม่มีใครเคยเห็นองค์ราชาอวี้เหวินเทียนเหิงมาก่อน ต่างจ้องมองเขาเป็นตาเดียว และมีเพียงความคิดเดียวผุดขึ้นในหัวของทุกคน “ช่างหล่อเหลาสง่างามเหลือเกิน” “ว่าที่พ่อตาของท่านรูปงามมากเลยนะฝ่าบาท ตบะอยู่ถึงระดับฮว่าเสินขั้นกลางเสียด้วย” อี้หรงเอ่ยกับฮั่วเฮ่อฉีเป็นเชิงชื่นชมอีกฝ่าย ฮั่วเฮ่อฉีพยักหน้าเห็นด้วย หากแต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความกังวล ‘เขาจะยอมยกรวี่เยว่ให้ข้ารึเปล่านะ แล้วถ้าหากไม่ยอมล่ะข้าจะทำอย่างไรดี…’ ทว่าก่อนที่ชายหนุ่มจะได้คิดฟุ้งซ่านต่อ สุ้มเสียงทรงอำนาจของอวี้เหวินเทียนเหิงก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ “ว่าอย่างไร ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของสำนักกระบี่สวรรค์ จะเริ่มสู้กันได้รึยัง ข้ารอจนเริ่มเบื่อแล้ว…โอ้ เงียบไม่ยอมตอบ เช่นนั้นข้าเริ่มก่อนล่ะนะ” อวี้เหวินเทียนเหิงยกมุมปาก ปล่อยแรงกดดันกระแทกใส่กลุ่มผู้อาวุโสของสำนักกระบี่สวรรค์ ทำแต่ละคนลงไปคุกเข่าอยู่บนพื้น ตบะระดับฮว่าเสินหาใช่สิ่งที่นักพรตระดับหยวนอิงจะรับมือได้ง่ายๆ กอปรกับสายเลือดมารสวรรค์ ยิ่งทำให้อวี้เหวินเทียนเหิงแข็งแกร่งกว่าเผ่ามนุษ

บทที่ 59 รวี่เยว่แล้วข้าเล่า!!! หนึ่งในผู้อาวุโสของสำนักกระบี่สวรรค์ ยกมือสั่นระริกชี้มาที่บุรุษชุดดำที่ยืนเอามือไพล่หลัง จ้องมองพวกเขาด้วยสายตาที่เห็นแล้วทำให้ขนหัวลุก ชายชรารวบรวมสติ ละล่ำละลักเอ่ยถามในสิ่งที่ตนข้องใจ “จะ เจ้า เจ้าคืออวี้เหวินเทียนเหิงอย่างนั้นรึ” “บังอาจ!!กล้าเอ่ยนามองค์ราชาอย่างไม่เคารพ สมควรตาย!” แม่ทัพเฉียนกวางตวาดใส่ชายชราในชุดสีเทาเสียงกึกก้อง ถ้อยคำของแม่ทัพเฉียน ช่วยให้ความกระจ่างแจ้งแก่คนสำนักกระบี่สวรรค์ ในฉับพลันเสียงระฆังเตือนภัยจากหอสูง ของศิษย์ฝ่ายในได้ดังขึ้นตามมา พร้อมเสียงประกาศก้องทรงพลังของผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ของสำนัก “ศิษย์สำนักกระบี่สวรรค์ทุกคน เตรียมพร้อมขับไล่ศัตรูที่มารุกราน ปกป้องศักดิ์ศรีสำนักอย่ายอมให้ใครเหยียบย่ำได้เด็ดขาด!!! สิ้นเสียงประกาศ ศิษย์ทุกคนทั้งฝ่ายนอกฝ่ายใน ต่างรีบขี่กระบี่และมารวมตัวกันอยู่บนอากาศเหนือที่ตั้งสำนัก บางส่วนยืนคุมเชิงอยู่บนภาคพื้น เมื่อคาดคะเนดู จำนวนศิษย์ของสำนัก รวมถึงผู้ที่ไม่ใช่คนของสำนักน่าจะมีไม่ต่ำกว่าสามพันคน บรรดาผู้อาวุโสอีกหลายคนที่กำลังกักตนอยู่ในหอบำเพ็ญ รีบออกมาจากกักตนทันที หลังได้ย

บทที่ 58/2 เริ่มต้นการต่อสู้ เมื่อเห็นว่าลูกธนูบนอากาศทั้งหมดหายไป รวมถึงกลุ่มคนที่เป็นคนยิงพวกมัน ถูกสุดหล่อของนางจัดการเกลี้ยงไม่เหลือซาก รวี่เยว่จึงหันมาพยักหน้าก่อนปลดเขตแดนออก อวี้เหวินเทียนหยาหิ้วหลังคอเสื้อของสือเซินแวบหายไปจากตรงนั้น ฮั่วเฮ่อฉีเหินขึ้นไปบนอากาศ ปล่อยพลังธาตุเหมันต์สร้างเกล็ดหิมะจำนวนมากมายมาแทนที่ลูกธนูทั้งหมด ทันทีที่รวี่เยว่ปลดเขตแดนแห่งมิติเวลา ทุกสิ่งรอบกายกลับมาเคลื่อนไหวเป็นปกติอีกครั้ง เสียงกรีดร้องและความโกลาหลทั้งหมดหยุดลง เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ตกลงมาคือเกล็ดหิมะ “ที่แท้ก็เพียงเกล็ดหิมะนี่เอง ตกใจหมดนึกว่าถูกคนร้ายลอบโจมตีเสียอีก ฮ่าๆๆๆ” “นั่นสิ พวกเราเข้าใจผิดไปนี่เอง” “มีทั้งคนตำหนักเทวาอนธการและตำหนักเทพอนันต์อยู่ ใครมันจะกล้ามากำแหง ข้าลืมไปเสียสนิท ฮ่ะๆๆๆ” ครั้นได้ยินเสียงหัวเราะอย่างรื่นเริงของประชาชนบนอัฒจันทร์ดังขึ้น ฮ่องเต้หวงฝู่ฮุ่ยหมิ่นพลันพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทว่าคนจากสำนักกระบี่สวรรค์กลับหน้าถอดสี คาดไม่ถึงว่าที่จู่ๆลูกธนูทั้งหมดกลับกลายเป็นเกล็ดหิมะแทน “มันกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร เอ๊ะ! แล้วท่านเจ้าสำนักหายไปไหน! มิใช่ว่ายืน

บทที่ 58/1 เริ่มต้นการต่อสู้ อึดใจต่อมา การต่อสู้ฟาดฟันของคู่ชิงชนะเลิศก็เริ่มต้น รวี่เยว่ดวงตาวาววับอย่างตื่นเต้น หวนรำลึกถึงวันที่นางอยู่บนสนามประลอง ในรอบชิงชนะเลิศเมื่อหกปีก่อนในเมืองลวี่เฟิง ฮั่วเฮ่อฉีคล้ายจะอ่านความคิดของหญิงสาวออก จึงลุกขึ้นเดินมากระซิบข้างหูเล็กเสียงแหบพร่าว่า “ในวันนั้น รวี่เยว่น้อยของข้าแสดงฝีมือได้ยอดเยี่ยมจริงๆ กระบี่วาโยพวกนั้นร้ายกาจมาก เตะโด่งเจ้าเด็กนั่นกระเด็นตกเวทีไปเลย ข้ายังจำได้แม่น” ลมหายใจอุ่นที่สัมผัสข้างใบหูขาว ทำหญิงสาวหน้าร้อนวาบ รวี่เยว่ยกสองมือประกบแก้มอย่างเก้อเขิน แอบรำพึงในใจว่า ‘ไม่น่าเชื่อว่าองค์ไท่จื่อยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ด้วย’ “อะ แฮ่ม! นู่นๆ คู่ชิงชนะเลิศอยู่ตรงหน้านู้น ช่วยสนใจหน่อย เรื่องเกี้ยวพานรวี่เยว่ องค์ไท่จื่อรอให้เสร็จเรื่องวันนี้ก่อนก็ได้” เสียงทุ้มต่ำของพยัคฆ์อนธการดังขึ้น ขัดจังหวะเกี้ยวพานของฮั่วเฮ่อฉี พรืดดด!! ราชันย์หมาป่าพระจันทร์เงินหลุดขำ ทว่ารีบยกอุ้งเท้าปิดปากของตนแทบไม่ทัน ยามได้เห็นสายตาของฮั่วเฮ่อฉี ‘อย่ากัดหูข้าตอนนี้นะ! คนเยอะอายเขา ไว้ไปกัดตอนกลับคฤหาสน์ก็แล้วกัน‘ อี้หรงสื่อสารผ่านจิต จะใ