เหรินซินยิ้มออกมาและก้มหน้าลงกับอกของเขา ท่านอ๋องค่อย ๆ ใช้มือเชยคางนางขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง
“เจ้าไม่ตอบเช่นนี้แสดงว่าไม่ปฏิเสธใช่หรือไม่”
“เหตุใดท่านจึงได้เป็นคนเช่นนี้กันนะ”
“ข้าเป็นคนใจร้อนมากกว่าที่เจ้าคิด”
เพียงแค่นั้นเขาก็ไม่ได้ให้โอกาสนางได้ปฏิเสธอีก มือหนารวบใบหน้านางมารับจุมพิตเร่าร้อนที่มิอาจต้านทานได้ ลิ้นร้อนเริ่มล้วงลึกเข้ามาจนร่างบางอ่อนระทวยในอ้อมแขน ไม่นานท่านอ๋องก็รวบทั้งร่างนางขึ้นมาและเดินไปที่ห้องบรรทมด้านใน
“อาเซียว…”
“ห้องนี้คงไม่ค่อยสะดวก แม้ว่าจะมิดชิดแต่ข้าไม่อยากให้แม้แต่สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ หรือนกสักตัวมองเจ้า”
“ท่านเป็นคนใจแคบเช่นนี้เองหรอกหรือ”
“ข้าใจแคบมากกว่าที่เจ้าคิดเอาไว้เสียอีก อาซินจากนี้เจ้าจะมองเพียงข้าเพียงผู้เดียวได้หรือไม่ เพราะข้าคงมิอาจทนได้หากเจ้าใช้สายตาเช่นนี้มองบุรุษอื่น”
ไม่ทันได้ตอบร่างบางก็ถูกวางไปที่เตียงนุ่มอุ่น ๆ ในห้องบรรทมซึ่งแม้แต่ซ่งจินหรูก็ยังไม่เคยเข้ามาที่นี่ เมื่อม่านถูกรูดลงแล้วเหลือเพียงสายตาของทั้งสองที่จดจ้องกัน
“ว่าอย่างไร”
“ข้าไม่เคยมองผู้ใดนอกจากท่าน... มานานแล้ว”
สิ้นคำสารภาพที่รอคอยจูบที่เร่าร้อนมากกว่าเดิมก็ถูกส่งต่อม
