“นั่น!”
“ไม่จริงน่า…. จะเป็นไปได้เช่นไร”
“ปรมาจารย์ตันเหยียน!”
“ตันเหยียน” อาจารย์วิชาดาบอันดับหนึ่งของไป๋ซานพุ่งขึ้นมาบนเวทีการประลองท่ามกลางความตื่นตกใจของทุกคนรอบเวทีการประลองรวมถึงศิษย์ของสำนักไป๋ซานและกงเหรินซิน
“อาจารย์ตันเหยียน”
ตันเหยียนเพียงแค่หันไปมองนางเท่านั้นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ท่านอ๋องเดินเข้ามาและคำนับให้เขาทันที
“อาจารย์ ในที่สุดท่านก็ยอมปรากฏตัว”
“เจ้ามันเจ้าแผนการนัก ข้าร่ำสุราชมหมอกอยู่บนยอดเขาซานเหนียงอยู่ดี ๆ ก็ให้คนไปเรียกข้าลงมา แต่ก็นับว่าคุ้มค่า ไหนเจ้าลองว่ามาสินังมารน้อย เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าสังหารศิษย์น้องของข้างั้นหรือ”
“อาจารย์ตันเหยียน... ข้า”
“ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าอาจารย์! ข้าไม่มีศิษย์อกตัญญูเนรคุณอย่างเจ้า สำนักไป๋ซานไม่เลี้ยงคนชั่ว นับจากนี้ไปเจ้าก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสำนักไป๋ซานอีก"
“อาจารย์!”
“เจ้าโง่เฉินกวนเจ้าหุบปากไป เรื่องในสำนักวุ่นวายขนาดนี้แล้วเจ้ายังจัดการอะไรไม่ได้สักเรื่อง พอไม่มีเยว่ชิงชิงก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ทีนี้เจ้ารู้หรือยังว่าเหตุใดเหล่าอาจารย์ที่เหลือถึงได้ไม่ยอมรับเจ้า!”
“อาจารย์ ศิษย์ไม่เอาไหน”
“ไม่เอาไหนจริง ๆ วัน ๆ ฝึกแต่
