เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือเรียวกระทบกับใบหน้าคมจนเกิดเสียงสะนั่น แต่เขาก็ทำเพียงมองหน้าเธอนิ่งด้วยแววตางอนง้อขอโทษ แพรพลอยเงื้อมือขึ้นสูงอีกครั้งจนบรรดาคนที่ลุ้นอยู่ด้านในพากันหรี่ตาปรือลงด้วยความเสียวแทนชายหนุ่ม
“ปล่อย”
“ไม่...ผมยอมให้คุณตบตีผมจนกว่าจะหายโกรธแต่ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณเดินหนีผมไปแน่ลูกแพร” เขาคุกเข่าลงพร้อมกับจับมือเธอไว้ ในขณะที่เธอพยายามดึงมือออกเอ็ดเขาเบา ๆ
“อย่ามาทำท่าแบบนี้นะ”
“ผมรักคุณนะเมียจ๋า”
“แต่ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม เลิกยุ่งกับฉันเสียที”
“ผมไม่เชื่อว่าคุณเกลียดผมจริง ๆ”
“มันก็เหมือนกับที่ฉันไม่เชื่อว่าคุณรักฉันจริง ๆ นั่นแหละ”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าผมรักคุณมากแค่ไหน”
เขาจบคำพูดด้วยการลุกขึ้นเร็วก่อนจะช้อนตัวเธออุ้มโดยไม่ให้แพรพลอยตั้งตัว มือเรียวถูกยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่งไว้เร็วด้วยความตกใจ
“จะทำอะไรน่ะคนบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่...จนกว่าคุณจะเชื่อว่าผมรักคุณแค่ไหน”
เขาเร่งฝีเท้าพาร่างบางที่พยายามดิ้นรนหนีทุกทาง มือเรียวพยายามทุบตีเพื่อเรียกร้องให้เขาปล่อยเธอลงในขณะที่เสียงหวานตวาดเอ็ดเขาดังลั่น อสิรวิสไม่เพียงไม่ฟังเสียงหญิงสาวเขายังคงก้าวเท้าเร็ว ๆ ผ่าน
