ความตึงเครียดระหว่างแม็กซ์และขามที่ร้านส้มตำของมินตรา ทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบลงชั่วขณะ มินตรามองหน้าชายหนุ่มทั้งสองด้วยความรู้สึกสับสนและประหลาดใจ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมแม็กซ์ถึงแสดงท่าทีหวงก้างเธออย่างออกนอกหน้า ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่
“คุณแม็กซ์พูดเกินไปแล้วมั้งครับ ผมกับมินเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้ว การทักทายกันมันก็เป็นเรื่องปกติ” ขามเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
“เพื่อนกันก็ควรมีขอบเขตบ้าง” แม็กซ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงแข็งกร้าว สายตาของทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่ยอมลดละ
“พอเถอะค่ะคุณตำรวจ คุณขาม มันไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ” มินตราตัดสินใจพูดขึ้นเพื่อยุติความตึงเครียด เธอรู้สึกไม่สบายใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
แม็กซ์หันมามองหน้ามินตราด้วยแววตาที่ยังคงมีความไม่พอใจซ่อนอยู่ “คุณมินตราไม่เป็นอะไรแน่นะครับ?”
“ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” มินตราตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างห่างเหิน ทำให้แม็กซ์รู้สึกเหมือนถูกตำหนิ
มุขที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ รีบเข้ามาคล้องแขนแม็กซ์ด้วยท่าทีเป็นห่วง “แม็กซ์คะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ อย่ามีเรื่องกับใครเลย”
แม็กซ์ถอ
