“กูเอง!”
เสียงทุ้มตะโกนบอกมาแต่ไกล คำเรียกขานบ่งบอกถึงความเป็นนักเลงพอตัว ทั้งที่ไม่ใช่วิสัยของเขา
น้ำเสียงที่คุ้นเคยผ่านหูเข้ามา ทำให้ร่างบางหันมองตามเสียงนั้นทันทีพร้อม ๆ กับชายอีกคน
ใบหน้าหวานยิ้มพราวอย่างลืมตัว
“รุจ ...”
สาวสวยเอ่ยชื่อชายหนุ่มออกมาอย่างแผ่วเบา น้ำเสียงนั้นเหมือนน้ำทิพย์ที่กำลังเข้ามาชโลมหัวใจให้ฉ่ำชื่นขึ้นหลายเท่าตัว แม้ใจจะแป้วไปเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มที่ทำใบหน้าเหี้ยมเกรียมไม่ได้สนใจหันมามองหล่อนแม้แต่หางตา แต่กลับจ้องชายหนุ่มที่กำลังดึงรั้งแขนหล่อนไว้แววตาน่ากลัว
“อ้าว แฟนคุณหรอกหรือ ...”
ปล่อยแขนเรียวทันควัน พูดเสียงอ่อย มือหนากุมเข้าหากันถูไปมา ถอยหลังสองก้าว ใบหน้าซีดเผือดลงทันตาเห็น
“เออ ... เมียกูไม่ใช่แฟน มีปัญหามากใช่ไหม?”
เสียงเหี้ยมเอ่ยสีหน้าจริงจัง เดินตรงดิ่งเข้ามา ไม่ใช่แค่ข่มขู่ แต่เขาพูดเรื่องจริง สาวสวยที่ได้ยินถึงกับก้มหน้าเพื่อปกปิดสายตาตัวเองว่าอายแค่ไหนที่มีผู้ชายยืนประกาศปาว ๆ ว่าหล่อนเป็นเมียเขาไม่ใช่แค่แฟน
“ไม่มีจ้า ผมแค่คิดว่าเธอหลงทาง หากเป็นเมียคุณก็เอาไปเถอะ ผมไปก่อนละนะ”
เอ่ยจบก็วิ่งหนีหายไปจากตรงนั้นทันที
เมื่อไม่มีคนอื่นอยู่ขวาง วิรุจ
