รถเบนซ์คันงามเบนตามเส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวเข้าตามลูกศรชี้ หญิงสาวชะเง้อมองตึกใหญ่โตที่สูงไม่ต่ำกว่าสี่สิบชั้นจนคอตั้ง ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เคยเห็นโรงแรมใหญ่โตและสูงขนาดนี้ แต่เพราะความสูงและใหญ่โต ออกแบบได้สวยงามโดยมีกระจกสีฟ้าเข้มตลอดตัวตึก และประดับประดาด้วยกระจกสีต่างๆ ที่คั่นกลาง
แปลก ... ใครหนอช่างออกแบบมาได้ ... หญิงสาวเก็บอาการขำแล้วยิ้ม
“มีอะไรน่าขำนักรึ แล้วนี่หายเจ็บแล้วรึไง”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหมั่นไส้กับอาการขำ ๆ แล้วยิ้มของหล่อน และเผลอถามอาการของหล่อนไป
และทำท่าขึงขังในสไตล์ของชายหนุ่มก็เข้ามาแทน เมื่อนึกได้ว่าเผลอ ...
นี่แหละคนเรา ใจคิดอะไร ปากมันก็จะเอ่ยอย่างนั้น ...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา เมื่อคิดได้ว่าตัวเองเผลอพลั้งปากเป็นห่วงอาการของหล่อนจนได้
เพราะรอยยิ้มบ้า ๆ ของหล่อนแท้ ๆ ... ชายหนุ่มคิด
อยากจะว่าออกไปให้หล่อนได้ยิน แต่ก็กลัวว่าหน้าใส ๆ มันจะหมอง เพราะเขาเองก็อยากจะเห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มแต้มอยู่มากกว่า
มนธิรายิ้มกว้างกว่าเดิม เมื่อได้ยินคำถามตอนท้าย
เมื่อกี้ยังนั่งหน้าบูดเบี้ยว ทีตอนนี้ละทำหน้าระรื่นเชียว ... ธาดาอดแขวะหญิงสาวไม่ได้
“ก็ดูสิคะ ...”
แล้วนิ้วเรียวก็ชี้ไปยั
