ตอนที่ 7 เข้าป่ากันเถอะ

ไป๋ลี่ถิงมาอยู่ที่แห่งนี้ได้ครบ 7 วันพอดีเช้าวันนี้นางยังคงตื่นแต่เช้าเช่นเคยหลังจากหุงหาอาหารให้แก่บรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แล้ว ถึงได้ออกไปดูแลแปลงผักร่วมกับน้องชายทั้งสองของสามี

ตอนนี้แผลตามตัวและหน้าของนางหายดีแล้ว เมื่อไม่มีแผลทำให้เฉิงคุณและน้อง ๆ นั้นรู้ว่าภรรยาและพี่สะใภ้ของเขาสวยมากแม้นางจะสวมใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ มีรอยปะชุนก็ไม่ทำให้ความสวยของนางลดลงไปเลย

 หยางเฉิงคุณถึงกับหน้าดำมืดเพียงแค่เขาคิดว่าจะมีคนมามองเมียของเขา ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเอาเสียเลย เอ๊ะ เขาเป็นอะไรไปอีกแล้วทำไมรู้สึกแบบนี้แถมในใจยังรู้สึกเจ็บปวดอีกด้วย เขาคงต้องไปหาหมอจริง ๆ เสียแล้ว

วันนี้เฉิงคุณเข้าป่าล่าสัตว์เช่นเคยแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเขาจะไปค้างคืนในป่าเพราะต้องเข้าไปในป่าลึกที่ไกลจากบ้านมากจึงจำเป็นต้องไปค้างคืนในป่า

ป่ารอบนอกนั้นไม่ค่อยมีสัตว์มาติดกับดักของเขาแล้วเพราะชาวบ้านในละแวกนี้ใคร ๆ ก็ต่างเข้าป่าล่าสัตว์หาของป่ามาขายยังชีพกันทั้งนั้น ลี่ถิงเตรียมอาหารแห้งรวมถึงน้ำดื่มให้กับเฉิงคุณไปมากหน่อยทั้งนางยังทำแป้งทอดให้เขานำไปกินด้วย

“ท่านพี่เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะไม่ต้องห่วงข้าจะดูแลน้อง ๆ เอง ท่านเองก็ระวังตัวด้วยแล้วก็รีบกลับมานะเจ้าคะพวกข้ารออยู่”

“พี่ใหญ่รีบกลับมานะขอรับ”

“พี่ใหญ่เดินทางปลอดภัยขอรับ”

หลังจากร่ำลากันเสร็จแล้วหยางเฉิงคุณเดินออกจากบ้านไปด้วยรอยยิ้มมุมปากจนสหายเพียงคนเดียวของเขาที่เติบโตมาด้วยกันแปลกใจ

ถึงแม้ว่าจะอยู่กันคนละหมู่บ้านแต่นับว่าทั้งคู่เป็นเสมือนพี่น้องกันก็ว่าได้ หลังจากสามีออกไปล่าสัตว์แล้ว นางและน้องของสามีทั้งสองคนก็ทำงานในแปลงผักและให้อาหารไก่เพียงไม่กี่ตัวที่เลี้ยงเอาไว้

จากนั้นนางจึงเริ่มเดินสำรวจที่ดินของสามีและสำรวจลำธาร สิ่งแรกที่ต้องทำคือ หาอาหารเพิ่มและต้องเพิ่มมื้ออาหารจากสองมื้อเป็นสามมื้อต่อวัน

 ท้องของนางและทุกคนในบ้านต้องได้รับการเติมเต็ม ภารกิจแรกจึงได้เริ่มต้นขึ้นคือการสำรวจรอบๆบ้านจากนั้นก็ไปที่ลำธารและเข้าป่าเพื่อหาของป่านางไม่เชื่อหรอกว่านางจะไม่สามารถหาของที่กินได้ติดไม้ติดมือออกมาด้วย

 เพราะก่อนที่นางจะมาอยู่ที่นี่ ในฝันนางได้ตามเฉิงคุณเข้าไปในป่าและไปทุกที่ ๆ เขาไปนางได้พบเห็นพืชผักที่สามารถนำมากินได้

แต่คนที่นี่ไม่รู้จักและไม่รู้ว่ามันสามารถนำมาเป็นอาหารได้และที่สำคัญมันมีจำนวนมากอีกด้วย และนางจำได้ว่ามันอยู่ที่ไหน เช่นนั้นวันนี้นางต้องไปเอามันกลับมา

“น้องรอง น้องเล็ก วันนี้เราเข้าป่ากันดีหรือไม่ไหน ๆ ที่บ้านก็ไม่มีงานอะไรให้ทำแล้ว”

“ดีขอรับพี่สะใภ้ บางทีเราอาจจะได้ผักป่าหรือสัตว์ป่าเล็ก ๆ เช่นพวกไก่ฟ้าหรือกระต่ายกลับมาทำอาหารอีกด้วย”

“ใช่ขอรับ ในป่ายังมีเห็ดป่าและผลไม้ป่าอีกด้วยขอรับ”

“ดีมากเลย เราไปเตรียมของเข้าป่ากันเถอะ”

“ขอรับพี่สะใภ้”

หลังจากนั้นทั้งสามคนจึงมีตะกร้าไม้ไผ่ที่ใส่น้ำดื่มและเสียมอันเล็ก ๆ พร้อมด้วยมีดใส่เอาไว้และสะพายตะกร้าเข้าป่าท่ามกลางเสียงพูดคุยของหยางฮั่นคุณเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง

 ลี่ถิงมองด้วยความเอ็นดูถึงแม้จะดูผอมบางไปบ้างแต่ยังดูออกว่าน้องชายทั้งสองคนหน้าตาดีไม่แพ้พี่ชาย

นางได้แต่สัญญากับตัวเองว่ารอก่อนนะพี่สาวคนนี้จะขุนพวกเจ้าให้เป็นหมูเลยชาติที่แล้วนางไม่มีพี่น้องเป็นลูกคนเดียวซ้ำเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เด็กและได้คุณยายเลี้ยงมาจนโต

หลังจากที่คุณยายเสียนางถึงได้เข้ามาทำงานในเมืองกรุงและยังไม่ทันที่จะหาสามีและมีครอบครัวนางก็ต้องมาตายเสียก่อน

แต่ก็ขอบคุณเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้นางได้มีวันนี้ วันที่นางได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับชายในฝันของนาง

“พี่สะใภ้ วันนี้เราอาจจะได้อะไรติดไม้ติดมือมานิดหน่อยเพราะเรากว่าจะเข้าป่ามาก็สายแล้ว ชาวบ้านคงมาเก็บไปหมดแล้วก็เป็นไปได้”

“น้องรองไม่ต้องเป็นห่วง สมัยก่อนที่พ่อแม่ของพี่สะใภ้ยังอยู่ท่านพ่อเป็นนายพรานที่มีความรู้มากคนหนึ่งพี่สะใภ้ได้เรียนรู้มาจากท่านพ่อมากมาย เจ้าอย่าห่วงไปเลยพี่คิดว่าพวกเราสามารถหาของที่กินได้ในป่าแน่นอน”

“ดียิ่ง ดีที่สุดเลย พี่สะใภ้เก่งมาก”

“ขอบใจน้องเล็กที่ชม”

ทั้งสามคนเดินเข้ามาในป่าระหว่างทางก็พบกับชาวบ้านที่มาหาของป่าเช่นเดียวกับพวกเขา ที่สำคัญหนึ่งในนั้นยังมีหญิงสาวจอมขี้เกียจอดีตคู่หมั้นของพี่ชายเขา

ดูจากสีหน้าของนางแล้วคนต้องโดนบังคับมาเป็นแน่ ถึงได้ทำหน้าหงิกงอปานนั้นจากที่ขี้เหร่อยู่แล้วก็ยิ่งขี้เหร่เข้าไปอีก ไอ๊หยา ดีเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้มาเป็นพี่สะใภ้ของพวกเขา

นับว่าสวรรค์ยังเมตตาพี่ชายของเขาอยู่บ้าง หยางสวี่คุณได้แต่นึกขอบคุณสวรรค์อยู่ในใจครอบครัวเขารอดพ้นมาจากผู้หญิงจอมขี้เกียจและร้ายกาจคนนี้มาได้ช่างดีจริง ๆ

 ทั้งสามคนเดินผ่านชาวบ้านเข้าป่าลึกไปโดยไม่มีการทักทายใครหน้าไหนทั้งสิ้น คนพวกนี้ล้วนแล้วแต่ดูถูกและว่าร้ายครอบครัวของพวกเขา

ในตอนที่ทั้ง 3 คนกำลังจะเดินผ่าน อันหนิงฮวาอดีตคู่หมั้นของเฉิงคุณหันมาเห็นพวกเขาพอดีนางจึงคิดจะใช้พวกเขาระบายอารมณ์โกรธที่นางโดนท่านแม่บังคับให้เข้ามาหาผักป่า

“หืม ข้าก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็พวกเจ้าพี่น้องบ้านหยางนี่เอง คงจะไม่มีอะไรกินล่ะสิถึงได้วิ่งเข้าป่ามา”

“ไปกันเถอะ น้องรองน้องเล็ก” ลี่ถิงที่เห็นว่าไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่จะต้องไปต่อปากต่อคำจึงได้ชวนน้องชายออกเดินต่อ

แต่อันหนิงฮวากลับไม่ยอมรามือง่าย ๆ ทั้งนางยังรู้สึกเสียหน้ามากที่พี่น้องบ้านหยางเมินเฉยต่อคำพูดของนาง

“นี่ข้าถามพวกเจ้าอยู่นะ ไม่ได้เอาปากมาด้วยหรือไง หรือว่าเป็นใบ้”

“จะให้พวกข้าตอบอะไรกับคำถามสิ้นคิดของท่านกัน หรือท่านไม่มีอะไรจะกินเหมือนกัน ตัวขี้เกียจอย่างท่านถึงได้วิ่งเข้าป่ามาแล้วอีกอย่างนะท่านจะพูดอะไรช่วยคิดหน่อยนะไม่ใช่ว่ามีแค่พวกข้าพี่น้องเข้าป่ามาหาของป่า ยังมีชาวบ้านอีกตั้งมากมายก็เข้าป่ามาหาของป่าเช่นเดียวกัน ท่านพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าท่านดูถูกดูแคลนคนอื่นอยู่หรอกหรือ ชาวบ้านในหมู่บ้านล้วนพึ่งพาป่าในการยังชีพ”

“มันจะมากไปแล้วนะหยางสวี่คุณเจ้าเด็กเหลือขอ ดีนะที่ข้ายกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับบ้านเจ้าไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ต่างจากขอทานแน่ จนแล้วไม่เจียมแล้วยังมาปากดีใส่ข้าอีก”

“ขอบคุณนะที่ท่านยกเลิกสัญญาหมั้นหมายกับพี่ชายข้า ทำให้พี่ชายข้าได้เจอภรรยาที่ดีและไม่ขี้เกียจแถมยังร้ายกาจแบบท่าน”

“ไปกันเถอะพี่สะใภ้”

ลี่ถิงที่เงียบอยู่ตั้งแต่แรกมองอันหนิงฮวาด้วยสายตาเย็นเยียบ จนคนที่ถูกมองนั้นรู้สึกกลัวถึงสายตาของนางและรู้ว่าผู้หญิงที่หยางสวี่คุณเรียกพี่สะใภ้นั้นไม่ใช่คนที่นางจะไปตอแยได้

 ไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวที่สวยขนาดนี้จะตบแต่งเข้าบ้านหยางที่จนแสนจน ถึงหยางเฉิงคุณจะหน้าตาหล่อเหลาขนาดไหนถึงเขาจะขยันแต่เพราะเขาจน

ทำให้เป็นที่รังเกียจของหญิงสาวชาวบ้านที่ฐานะทางบ้านดีหน่อยก็หวังให้ลูกสาวได้ตบแต่งเข้าไปในบ้านที่มีฐานะเช่นเดียวกันเพราะกลัวว่าจะลำบากแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้ชายที่จนแสนจนไร้บิดามารดาจะสามารถแต่งหญิงสาวที่งดงามขนาดนี้เข้าบ้านมาได้

 เดิมทีอันหนิงฮวาไม่ได้อยากเข้ามาหาของป่า แต่เพราะนางหลงรักหลี่อ้ายเหวินลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านนางจึงเข้าป่ามากับน้องสาวของเขาแต่หลี่อ้ายเหวินไม่ได้มีใจชอบพอนางสักนิดตรงกันข้ามเขากลับรังเกียจนางอย่างถึงที่สุด

ทั้งสามคนเมื่อเดินผ่านชาวบ้านและหญิงร้ายกาจมาแล้วลี่ถิงก็ไม่ได้ถามอะไรออกมาเกี่ยวกับอดีตคู่หมั้นของสามี ทำให้น้องสามีทั้งสองคนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 เขากลัวว่าพี่สะใภ้จะเก็บเอาไปคิดมากจนไม่อยากอยู่กับพวกเขาในเมื่อนางไม่ถามพวกเขาก็จะไม่รื้อฟื้นขึ้นมาอีกรอบ

ให้พี่ใหญ่กลับมาก่อนค่อยให้พี่ใหญ่อธิบายเองน่าจะดีกว่า ให้นางได้รู้จากปากพี่ใหญ่ย่อมดีกว่ารู้จากปากของคนอื่น

“ น้องรอง บ้านเราได้ปลูกมันเทศเอาไว้บ้างหรือไม่”

“ไม่ได้ปลูกขอรับพี่สะใภ้ เพราะตอนนั้นพวกข้าหิวมากและพี่ใหญ่ก็ล่าสัตว์ไม่ได้อาหารที่มีไม่พอพี่ใหญ่เลยเอามันเทศที่เก็บเอาไว้สำหรับปลูกมาให้พวกข้ากินหมดแล้วขอรับ”

“อืม อย่าเศร้าไปเลย พี่สะใภ้เชื่อว่าในป่าอาจจะมีมันเทศป่าขึ้นอยู่ก็ได้เดี๋ยวเราค่อยเอากลับลงมาปลูกแค่นี้ก็ได้แล้ว”

“ขอรับพี่สะใภ้ เพราะบ้านราจนทำให้ไม่มีใครอยากมาคบค้าสมาคมด้วย แต่ข้าก็ไม่ได้สนใจถึงไม่ได้ปลูกมันเทศแต่เราก็ปลูกผักเอาไว้กินพี่ใหญ่บอกว่ารอขายของป่าได้ค่อยซื้อมันเทศจากตลาดในเมืองเอาขอรับ”

ทั้งสามเดินมาเรื่อย ๆ ระหว่างทางเจอผักป่าบ้างแต่ลี่ถิงไม่ได้เก็บจนกระทั่งเดินเข้าป่าลึกเรื่อย ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ

 ในป่าลึกอุดมไปด้วยพืชพรรณนานาชนิด ผักป่าเองก็งามทั้งยังมียอดที่อวบอ้วนกว่าป่าชั้นนอกมาก ลี่ถิงเจอฟักทองลูกใหญ่สีเหลืองอมส้มทำให้นางดีใจจนแทบกรีดร้อง

“น้องรอง น้องเล็ก เราเจอของดีเข้าให้แล้ว”

“นี่อะไรหรือพี่สะใภ้ มันกินได้จริง ๆ หรือมันจะมีพิษหรือไม่ขอรับ” สวี่คุณถามออกมาด้วยความแปลกใจเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนและไม่เคยเห็นชาวบ้านปลูกหรือนำไปกินเลย

“พี่สะใภ้ มันอร่อยใช่หรือไม่ขอรับ” ฮั่นคุณสายกินไม่กลัวพิษแต่กลัวไม่อร่อย

“อร่อยแน่นอน ไม่มีพิษด้วย เจ้านี่เรียกว่าฟักทอง เก็บไปให้หมดเสียดายมีแค่เถาเดียวเอง มีลูกที่แก่แล้วสามลูกและลูกที่ยังอ่อนอยู่สามลูกเท่านั้น”

จากนั้นนางยังเจอมันเทศสีม่วงและสีเหลืองอีกทั้งสามคนช่วยกันขุดมันเทศพร้อมทั้งเก็บเถามันเทศกลับไปด้วย

ลี่ถิงไม่แน่ใจว่ามันจะสามารถปลูกได้หรือไม่คงต้องลองเอาเถามันเทศกลับไปปลูกดูถ้ามันไม่ได้ผลคงต้องรอให้หัวมันเทศแตกหน่อก่อนค่อยนำไปปลูก

 หลังจากตะกร้าเต็มไปด้วยมันเทศและฟักทองทั้งสามคนแบกตะกร้าออกจากป่าอย่างทุลักทุเล

ลี่ถิงแบกฟักทองทั้งหมดและมันเทศอีกจำนวนหนึ่งส่วนมันเทศที่เหลือน้องชายทั้งสองคนช่วยกันแบกไปและพวกเขาทั้งสามคนตกลงกันว่าจะเข้าป่าอีกในวันพรุ่งนี้