มู่หรงชิ่งเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนั้น นางอดหัวเราะเยาะมิได้
“องค์หญิงตานรั่ว ข้าเกือบหลงเชื่อเสียแล้วว่าเจ้าเก่งจริง ๆ! เมื่อครู่เจ้ามิได้โอ้อวดว่าเจ้าคล่องแคล่วว่องไวมากหรือ? เหตุใดจึงปล่อยให้พระชายาอ๋องอี้ผลักตนไปหาหมูป่าได้เล่า?”
“จริงด้วย ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ พระชายาหลิงอี๋ไม่มีวิทยายุทธ์! นางจะผลักเจ้าได้อย่างไร?”
“ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพวกเรามาถึง พี่หญิงหลิงอวี๋และคนของนางกำลังยิงหมูป่าที่อยู่ใต้ต้นไม้จริง ๆ ในขณะที่เจ้ากลับหวาดกลัวจนกอดต้นไม้แน่น มิกล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย!”
“พี่หญิงหลิงอวี๋ช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับมิสำนึกในบุญคุณ ซ้ำยังพลิกขาวเป็นดำ ตอบแทนคุณด้วยความแค้น เจ้านี่เกินไปจริง ๆ!”
เซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกมู่หรงชิ่งพูดจาเสียดสีจนหน้าแดงก่ำ นางมิกล้าเงยหน้าขึ้นเพราะความรู้สึกผิด กลัวสุดขีด คิดหาวิธีแก้ตัวเพื่อพลิกสถานการณ์
ในเวลานี้ นางเพิ่งจะรู้ว่าเหตุใดองค์ชายหนิงถึงได้สั่งให้ตนขอโทษ
เพราะองค์ชายหนิงมองเห็นความจริงทั้งหมดตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว!
ทว่าด้วยความโง่เขลา นางกลับมิเข้าใจความหมายขององค์ชายหนิง ยังคงคิดว่าตนโชคดีสามารถกดให้หลิงอวี๋ประสบความสูญเสียได้
แต่ตอนนี้ คำโกหก
