ราวกับจะยืนยันการคาดเดาของหยางหงหนิง จู่ ๆ หลงซินก็หยิบเครื่องมือทรมานที่อยู่ข้างมือขึ้นมา
“คีมปากจิ้งจก… ของสิ่งนี้ถอดเล็บได้ผลดีนัก! แต่ข้าเคยใช้แล้ว มิได้แปลกใหม่อะไรหรอก!”
“แส้... นี่ก็ยิ่งซ้ำซากเหลือเกิน!”
“เมื่อครู่ข้าดูแล้ว ของหลายอย่างที่นี่ล้วนมิได้มีอะไรแปลกใหม่ทั้งนั้น!”
“หยางหงหนิง ข้าจะให้โอกาสเจ้าครั้งหนึ่ง ให้เจ้าเลือกเองมาสักชนิดเถิด!”
หยางหงหนิงกลัวจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง ที่นี่มีเครื่องมือทรมานอยู่เป็นจำนวนมาก มิว่านางจะเลือกชนิดไหนก็ล้วนเป็นสิ่งที่นางทนมิได้ทั้งนั้น
“หลงซิน… ท่านพี่ซิน ข้าผิดไปแล้ว ท่านอภัยให้ข้าเถิด!”
หยางหงหนิงคุกเข่าลงไปพลางตะโกนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “เป็นข้าเองที่มีตาหามีแววไม่ ในตอนนั้นข้ามิควรถูกความหลงใหลครอบงำแล้วปฏิเสธท่านไปเช่นนั้น!”
“ท่านผู้ใจกว้างมีความเมตตา โปรดอภัยให้ข้าเถิด! ข้า... ข้ายินดีจะแต่งงานกับท่าน!”
“แต่งงานกับข้า?”
หลงซินดูราวกับฟังเรื่องตลก เขาค่อย ๆ เดินเข้าไป
เขาบีบคางของหยางหงหนิงไว้ แล้วจับนางเงยหน้าขึ้นมองตนอย่างแรง
“สตรีเน่าเฟะเยี่ยงเจ้า มิได้คิดว่าเจ้าสารเลวเย่หรงแข็งแกร่งกว่าข้าหรอกรึ?”
“เจ้าสาบานต่อหน้าธ
