บทที่ 15
โจวอี้หลงกลับเข้ามาในจวนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้การเจอกันครั้งแรกระหว่างเขาและหว่านเอ๋อร์จะรุนแรงไปนิด แต่เขากลับรู้สึกดี เพราะหากหญิงสาวยอมไปหมดทุกอย่างเขาคงไม่ชอบใจแน่ ๆ
“อี้หลง” เสียงของโจวอี้เทียนดังขึ้นหยุดความคิดทุกอย่างของอี้หลงเอาไว้ เขาหันไปที่พี่ชายที่ยิ้มแปลก ๆ ก็พอจะเดาได้ว่าเรื่องของเขาคงรู้กันทั้งจวนแล้ว
“ได้ข่าวว่าไปสร้างเรื่องเอาไว้อย่างนั้นเหรอ ถึงขั้นไปขอให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสเลยนะ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
อี้หลงยิ้มเจื่อน “ท่านพี่อย่าเย้าข้าเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าจริงสินะ ข้าล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ เจ้าพยายามจะยกเลิกการหมั้นกับนาง แต่กลับถึงขั้นไปขอฝ่าบาทอย่างนั้น ชอบนางหรือ ดูจากที่เดินเหม่อจนเกือบชนเสาเมื่อครู่ หากข้าไม่เรียกเอาไว้เจ้าก็คงชนเสาไปแล้ว” อี้หลงฟังแล้วก็หัวเราะ
“ข้าชอบนางจริงอย่างท่านพี่ว่า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับใครมาก่อนเลย” อี้เหวินที่เพิ่งเดินมาหัวเราะ “แต่เมื่อก่อนหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรเจ้าก็จะไม่แต่งกับนางนะน้องสาม”
“ท่านพี่ทั้งสองอย่าล้อข้าเลย แค่ต้องคิดว่าจะง้อนางอย่างไรข้าก็มืดไปหมดแล้ว”
“ข้าล่ะทึ่งจริง ๆ ห
