บทที่ 17
หว่านเอ๋อร์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยกับวิธีแปลกประหลาดของชายหนุ่ม “นี่คงเป็นวิธีที่จะบอกว่าตระกูลโจวมีเงินทองมากมายใช้จ่ายเท่าไรก็ไม่หมดกระมัง” หญิงสาวเหลือบมองไปที่กล่องขนม แม้จะสนใจแต่คิดว่านางเองคงหาซื้อกินเองได้ ไม่จำเป็นต้องรับของกำนัลของอีกฝ่ายให้ยุ่งยาก
“และจวนหลี่เองก็ไม่ได้ขัดสน เชิญคุณชาย ไม่ใช่สิท่านแม่ทัพ เอาของที่นำมากลับไปเถอะเจ้าค่ะ” หว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างเป็นต่อ
แต่แทนที่คำพูดเหล่านั้นจะทำให้ชายหนุ่มสลด เจ้าตัวกลับยิ้มกว้างจนหญิงสาวเริ่มโมโห
“เจ้าไม่ชอบของกำนัลของข้าก็ไม่เป็นไร รับเอาไว้แจกจ่ายคนของเจ้าก็ได้” โจวอี้หลงพูดพลางขยับเดินไปใกล้หญิงสาว ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้านาง "แล้วถ้าเจ้าไม่ชอบให้ข้าทำเช่นนี้ ก็บอกข้าสิว่า ข้าควรจะต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะพอใจกับชายนักรบที่กักขฬะเช่นข้า" โจวอี้หลงก้มตัวลงกระซิบถามอีกฝ่ายจนใบหน้าของเขาห่างจากหญิงสาวไม่ถึงคืบ
หว่านเอ๋อร์ถึงกับอึ้งกับคำถามและการกระทำของชายหนุ่ม นางตั้งตัวไม่ทันเมื่อเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กระทบใบหน้าของนาง แก้มของหญิงสาวขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้
เพราะปกตินางไม่ได้ใกล้ชิดกับชาย
