“แต่ฉันก็ไม่อยากให้ผู้กองกับยายรุ้งอยู่กันคนละทิศละทางนาน ๆ หวังว่าผู้กองจะไม่ต้องถูกเรียกตัวไปช่วยงานราชการที่อื่นบ่อย ๆ หรอกนะคะคุณ” ราตรีเอ่ยอย่างวิตก
“ไม่หรอกน่า คุณก็อย่าวิตกแทนลูกมันเกินไปนักเลย แล้วก็อย่าไปแสดงอาการอะไรต่อหน้านายธามนักมันจะดูไม่งาม แค่เขาช่วยกู้หน้าให้เราก็ดีนักหนาแล้วอย่าให้เขารู้สึกอึดอัดเพราะเราจะดีกว่า ให้เขาได้ใช้ชีวิตเหมือนปกติก่อนที่เขาจะแต่งงานกับลูกสาวเราดีกว่าไหมคุณ” คนเป็นสามีเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงอ่อนใจต่อความวิตกเกินเหตุของภรรยา
“ไม่ได้สิคะ ไม่ว่าผู้กองจะตัดสินใจเพราะอยากช่วย หรืออะไรก็ตาม แต่ตอนนี้เขากับยายรุ้งถือว่าเป็นผัวเมียกันอย่างถูกต้อง เป็นพ่อของตาหนูอย่างสมบูรณ์แบบ” ราตรีเอ่ยคัดค้านขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยกับสามีนักพลางอธิบายตามมุมมองของตนแล้วหันไปเอ่ยเตือนบุตรสาวเสียงเข้ม “แกต้องหมั่นโทร.ไปหาผู้กอง จะมามัวแต่คิดแบบพ่อแกไม่ได้นะยายรุ้ง ยังไง ๆ ตอนนี้ผู้กองก็เป็นสามีของแก เป็นพ่อของลูก แกจะปล่อยให้เขาไปมีใจกับใครอื่นไม่ได้อย่างเด็ดขาดเข้าใจไหม”
“แม่!...รุ้งแต่งงานกับอาธามในนามเท่านั้นนะคะ แล้วเราก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเสียหน่อย แม่จะให้รุ้งทำเห
