“แต่ลูกกับนายธามเขาไม่ได้รักกันนะคุณ แบบนี้คุณยังอยากจะให้ยายรุ้งตัวไม่มีศักดิ์ศรีเกาะเขากินอีกนะเหรอ แล้วถ้าอยู่ ๆ กันไปเข้ากันไม่ได้ขึ้นมา คุณก็จะให้ลูกเราอดทนอยู่อย่างคนจนตรอกอย่างนั้นนะรึคุณราตรี” คนเป็นพ่อถามขึ้นอย่างหงุดหงิด
“คุณก็พูดเกินไป ผู้กองเป็นคนดีจะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไร เป็นผัวเป็นเมียกันไปแล้วจะมีศักดิ์สงศักดิ์ศรีอะไรกันนักหนาเล่าคะ” หล่อนเถียงข้าง ๆ คู ๆ อย่างเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
“พอเถอะนะคะคุณพ่อคุณแม่ อย่าเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระของรุ้งอีกเลยค่ะ” พราวรุ้งเอ่ยขัดขึ้นก่อนจะมองมารดาด้วยสีหน้าจริงจัง กับแววตาขอร้อง “ไม่ว่ารุ้งจะอยู่กินกับอาธามอย่างคู่แต่งงานทั่วไปหรืออยู่กันในนาม รุ้งก็อยากทำงานค่ะแม่”
“แต่แกเพิ่งคลอดลูกได้ไม่ถึงสามเดือนเลยนะยายรุ้ง แม่ว่ารอสักปีหน้าค่อยไปหางานทำไม่ดีกว่าเหรอ”
“รุ้งว่างงานระหว่างรอคลอดตาหนูมาเป็นปีแล้วนะคะแม่ บัณฑิตจบใหม่ปีละไม่ใช่น้อย ๆ ขืนรุ้งรอไปรอมาก็คงจะยิ่งหางานยากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้รุ้งก็แข็งแรงดีแล้ว แม่ช่วยดูแลตาหนูให้รุ้งหน่อยนะคะแม่”
ราตรีถอนใจแรง ๆ พร้อมกับสั่นศีรษะเบา ๆ แล้วรับปากอย่างไม่เต็มใจนัก “เอา ๆ ฉันดูตาหนูให้ก็ไ
