พราวรุ้งทำงานตำแหน่งเลขาส่วนตัวของเพลิงเพชรครบ 2 สัปดาห์ คนเป็นนายจ้างก็หายหน้าไปเฉย ๆ ทิ้งไว้แต่คำสั่งให้เธอเรียนรู้งานกับคนงานเก่าแก่ของเขา เธอโล่งใจและทำงานได้อย่างมีความสุขกว่าตอนที่ตกอยู่ใต้สายตากรุ้มกริ่มของเขามาก และช่วงเวลาหลังเลิกงานเป็นช่วงที่เธอปรับตัวให้ชินกับบทบาทคุณแม่มือใหม่เต็มขั้นหลังได้รับอนุญาตให้นำตัวบุตรชายที่ขณะนี้แข็งแรงสมบูรณ์ดีแล้วกลับมาเลี้ยงดูเองที่บ้านได้
เมื่อพราวรุ้งกลับมาถึงบ้านของบิดา ก็เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นเหมือนดังเช่นทุก ๆ วันที่ผ่านมา เป็นปกติเช่นนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นทำงาน เธอเดินขึ้นบันไดแล้วได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังลอยผ่านอากาศออกมา เมื่อขึ้นถึงบนเรือนและเดินเปิดประตูชั้นเพื่อเดินผ่านเข้าไปภายในบ้าน ภาพชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบทหารอากาศเต็มยศ ที่ยืนอุ้มทารกน้อยในอ้อมแขน โยกกายแผ่วเบา พร้อมกับฮัมเพลงเห่กล่อมในลำคอ ทอดสายตาเอ็นดูมองร่างในอ้อมแขน กระทั่งได้ยินเสียงมารดาร้องทักเบา ๆ เขาจึงเงยหน้าขึ้นจากร่างเล็กในอ้อมแขนหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
“กลับมาพอดียายรุ้ง” ราตรีเอ่ยทักบุตรสาวที่เพิ่งกลับถึงบ้าน
“สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่ สวัสดี
