เธอเหลือบตามองกล่องของขวัญในมือเขาแล้วตวัดตามองผู้หญิงที่เขาโอบเอวหล่อนแน่นอย่างหงุดหงิดก่อนจะกึงดึงกึงกระชากกล่องในมือเขามาถือไว้แล้วเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก “ขอบคุณค่ะ”
“หวังว่าคงจะถูกใจคุณ” เขาคลี่ยิ้มไร้ความหมายแค่มุมปากพลางเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้ “ดูเหมือนคุณคงจะเตรียมตัวออกไปข้างนอกสินะ ผมกับรุ้งคงมาขัดจังหวะคุณ”
เธอเผลอกัดริมฝีปาก จะบอกเขาอย่างไรว่าตั้งใจแต่งตัวเพื่อต้อนรับเขาเท่านั้นจึงจำใจต้องโกหกออกไป “ค่ะ...ฉันนัดพันแสงเอาไว้”
“อ้อ...ถ้าอย่างนั้น เราสองคนไม่รบกวนเวลาของคุณแล้วล่ะ ฝากบอกเจ้าพันแสงด้วยนะว่า ไม่ต้องกลัวจะได้แต่งงานกับคุณช้า เพราะต้องรอให้ผมแต่งก่อน รับรองว่าผมต้องได้แต่งงานเร็ว ๆ นี้แน่” เอ่ยจบเขาจึงก้มลงมองสบตาคนข้าง ๆ อย่างมีความหมายพลางเอ่ย “เรากลับเถอะที่รัก”
เขากลั้นยิ้มมองคนข้างกายที่ขึงตาดุใส่พลางทำปากขมุบขมิบพึมพำขณะเดียวกับที่มัดหมี่ทำหน้าตึง เขาจึงส่งยิ้มให้ว่าที่คู่หมั้นของพันแสงพร้อมกล่าวลาและคว้าข้อมือพราวรุ้งดึงให้เดินตามท่ามกลางสายตามัดหมี่ยืนมองอย่างรุ่มร้อนริษยา
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ” พราวรุ้งถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์หลังจากกลับขึ้นมาอยู่บนรถของเขา
