เถ้าแก่ตงใช้ให้บุตรสาวขับรถพาเดินทางไปดูที่ของกำนันแป๊วที่ยกโฉนดให้ลูกชายใช้เป็นสินสอดสู่ขอหลานสาวตน แต่ระหว่างการเดินทาง อยู่ ๆ พายุที่ไม่มีเค้าก็กระหน่ำเทเม็ดฝนลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาจนสายสุรีย์จำเป็นต้องนำรถแล่นเลียบไหล่ทางเพื่อชะลอหาที่จอด
“ค่อย ๆ ขับไปเรื่อย ๆ ไม่ดีกว่ารึอาสายสุรีย์ เตี่ยว่าจอดข้างทางอย่างนี้จะไม่ปลอดภัยนะ” เถ้าแก่ตงเตือนบุตรสาวอย่างไม่เห็นด้วยนักที่จะจอดรถข้างทางขณะฝนตกหนักเช่นนี้
“สายตาฉันไม่ค่อยดีนะเตี่ย ฝนตกจนมองไม่เห็นทางแบบนี้ขืนขับต่อจะยิ่งอันตรายกว่า” คนเป็นลูกเอ่ยด้วยสีหน้ากังวลขณะเปิดไฟฉุกเฉินไว้เป็นสัญลักษณ์
“ฝนตกหนาขนาดนี้ ท่าทางจะไม่หยุดตกง่าย ๆ เตี่ยว่าขับไปอีกหน่อยดีกว่า ข้างหน้าคงจะพอมีบ้านคนให้เราขออาศัยหลบฝนสักพัก” เถ้าแก่ตงเอ่ย
“เอาอย่างนั้นเหรอเตี่ย” สายสุรีย์ลังเล
“เชื่อเตี่ยเถอะ จอดไหล่ทางอันตรายเผื่อรถหลังมองไม่เห็นก็จะมาชนตูดรถเราได้” ผู้เป็นบิดาคิดอย่างรอบคอบ
สายสุรีย์จึงค่อย ๆ ขยับเบนซ์ซีดานเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ เพราะวิสัยทัศน์ในการขับขี่ที่ไม่ดีนัก กระทั่งมองเห
