เวลาผ่านไป
เพราะหนีออกไปไหนไม่ได้เธอเลยต้องทำใจยอมรับ ต่อจะให้พยายามหาทางหนีแต่เธอก็แค่ผู้หญิงตัวคนเดียวมันจะไปทำอะไรได้ นอกจากรอเวลาให้มันมีช่องโหว่อยู่จริงๆ เพราะเธอสัญญากับตัวเองตลอดว่า ตราบใดที่มีโอกาสเธอจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไป เธอจะหนีไปจากเขาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
ปึก!
"อะไรคะ?"
"ยาคุมไง เห็นวันนั้นบอกอยากได้"
"....." ของสิ่งนั้นน่ะเหรอ เธอขอไปตั้งนานแล้ว ถ้าเธอจะท้องมันคงหลุดไปตั้งนานแล้วล่ะ
"ทำไมมองงั้น ไม่พอใจอะไรอีก?"
"ฉันขอคุณไปตั้งนานแล้ว แต่คุณเพิ่งจะเอามาให้ฉัน คุณไม่รู้หรือไงว่าการกินยาคุมมันต้องกินแบบไหนเวลาไหน"
"ถ้างั้นก็ช่างมัน เอาไว้กินวันอื่นหลังจากที่เอากันเสร็จ"
"......" เธอไม่ได้พูดอะไรกับเขา ไม่อยากพูดไม่อยากคุย แม้แต่หน้าของเขาเธอยังไม่อยากมองเลยด้วยซ้ำ
"ดูเรียบร้อยขึ้นเยอะเลยนะ"
"แค่เอายาคุมมาให้ เสร็จแล้วก็ออกไปสิคะ"
"อย่าปีกกล้าขาแข็งให้มันมากนัก การที่ฉันยอมเธอ มันไม่ได้แปลว่าเธอจะทำอะไรก็ได้" เขาพูดเสียงแข็งใส่
"เอาสิ ที่ฉันทำแบบนี้ ก็เพราะรอให้คุณมาฆ่าอยู่นี่ไง ทำไมถึงยังไม่ทำสักทีล่ะ?"
"เฌอรีน!"
"......."
"เธอนี่ท้าทายฉันไม่เว้นแต่ละวันเลยนะ"
มือหนาจ
